V. Academy (Completed)

Epilogue.

I woke up when I felt someone's hugging me. I could feel that person's warmth even if I am lying. I don't know but I have this strange feeling. Parang nakaramdam ako ng lungkot sa yakap na 'yon. Para bang sinasabi ng tao-bampirang iyon na iiwan na niya ako. Sobrang pamilyar ng presensya niya halos ayoko nang kumalas siya sa'kin. I could feel my heart beat. I felt stabbed on my chest for unknown reason. Sobrang sakit na parang sinaksak ako.

Ang lambot ng kaniyang mga yakap. That person's hug gave me pain and ease at the same time. Hindi ko maintindihan kung bakit... bakit ko 'to nararamdaman? Bakit ako nasasaktan? I know there's no reason that I would feel like this. Walang nilalang na naalala kong nawala at nagpapasakit sa akin. No one. But why? Why am I feeling like this? Is this my torture? And why is this warmth feels so familiar.

Pilit kong igalaw ang katawan ko but it was stock. Ayaw gumalaw ng katawan ko na parang napako.

I felt more ease when I felt a soft thing touched my lips. Hindi ako bobo para hindi malaman 'yon. I could feel the familiar electricity running through my body. The thing that only one vampire can do to me. The only vampire that made me a feel like this. And the only vampire that can affect me. Evianna...

"Lucas... I will come back, I promise. Wait for me, Babe. I love you so much." Huling narinig ko bago dahan-dahang kumakalas ang yakap niya sa 'kin. No...

Pilit kong igalaw ang katawan ko para abuyin siya pero hindi ko magalaw ang katawan ko. Gusto kong sumigaw ngunit pati ang aking bibig ay hindi ko maigalaw. It's like I was paralyzed.

Suddenly, I felt scared. Natatakot akong hindi siya maramdamang malapit sa 'kin. Natatakot akong mawala siya sa'kin. Bakit gano'n ang sinasabi niya? Bakit ko siya hihintayin? She can't be kidding. She's going to leave me! No, Evianna. No!

Hanggang sa tuluyang hindi ko maramdaman ang kaniyang yakap. Doon din ako nagkaroon ng kalayaang imulat ang mata ko. Unang bumungad sa akin ay ang ilaw kaya napapikit ako ulit. Nang maka-adjust ay minulat ko ulit ang mata ko.

What's happening?

Inilibot ko ang mga mata ko sa paligid at na-realize na nandito pala ako sa kwarto ko. Napakurap-kurap ako nang maalala kung ano ang nangyari bago ako nawalan ng malay. The battle.

Mabilis akong umupo sa kama at akmang bababa nang may maramdaman akong basa sa magkabilang pisnge ko. My forehead creased then touched my left cheek. Mas lalong kumunot ang noo ko nang maramdaman basa nga iyon. I stared at it when I realized that I've been dreaming about Evianna. Am I crying? Wait. Hindi naman siguro totoo ang nangyari. Or...

"EVERYONE! Nasaan si Evianna?" agad kong tanong nang makapasok ako sa loob ng dining area. I saw them jumped because of shock. They looked at me with wide eyes.

"Y-You're a-awake," hindi ko pinansin ang pagkautal ni Tita Shantelle at dumiretso sa ref.

Kumuha ako ng tubig doon at uminom bago silang hinarap muli. Kumunot ang noo ko nang makitang malungkot at nag-alala silang nakatingin sa akin. "What? What's with the face?" sabay-sabay silang nagsiiwasan ng tingin na lalo kong ikinataka. May namuong ideya sa isip ko pero winaglit ko iyon. "Where's Evianna?" Ilang minuto silang natahimik but still, I was waiting for their answer. Bigla akong kinabahan sa hindi malamang dahilan. "Again. Where is she?" madiing tanong ko.

"Lucas..." si Ate 'yon.

"What? Are you not going to answer me? Simpleng tanong nahihirapan kayong sagutin. At saka, bakit nakaiwas kayo ng tingin sa akin na para bang may nagawa kayong masama? Ano ba ang nangyayari, ha?" sunod-sunod kong tanong, not minding what I felt.

"Lucas..." nahihirapang sabi ni Tito Knox. I raised my brow, waiting for him to continue. Hindi ko alam kung namamalik-mata ba ako pero nakita ko ang lungkot sa mata niya. Nang tingnan ko ang iba ay ganoon din. Their eyes were red like they were crying for hours.