Zaaf -Gay

29. Bölüm "Tahrik"

Ellerimi beze silip geri çekilip masaya baktım. Güzel duruyordu. Yanımda duran kadın, adı Sedef'ti, bana döndü.

"Elinize sağlık, Savaş Bey."

Ellerimi arkamda birleştirip gülümsedim. "Teşekkür ederim, sizin de çok yardımınız dokundu."

Kadın ufak bir tebessüm ile başını sallayıp emir bekler gibi durduğunda konuştum. "Beklemenize gerek yok, teşekkür ederim tekrardan."

Sedef Hanım, başını sallayıp afiyet olsun dedikten sonra mutfaktan çıkmıştı. Üzerimdeki önlüğü çıkarıp yerine koyarken telefonumu çıkarmıştım.

Arama çaldı çaldı ama kimse yanıtlamamıştı. İçim bir korkuyla dolsa da arama sonlandıktan kısa süre sonra bu sefer o beni aradı.

"Güzelim? Kusura bakma lütfen, telefon düşünce alamadım."

Arabadaydı, galiba.

"Neredesin, merak etmiştim."

Dudaklarımı yalayıp onu beklerken Ares iç çekti. "Eve geliyorum, rezervasyonu iptal ettim. Sana güzel bir yemek yapacağım, merak etme."

İç çektim. Keşke hazırlamasaydım. Ares'in yapacağı yemek daha güzel gelmişti gözüme.

"Gel, sana bir sürprizim var."

"Sürpriz mi?"

"Hı-hım. Hadi, hızlı ol. Bekliyorum."

"Birkaç dakikaya evdeyiz, bebeğim."

Vedalaşıp telefonu kapatınca ellerimi yıkayıp oturma odasına geçtim. Başımı geriye yaslayıp dinlenmeye çalışırken o kadar taşın gürültüsünden sonra sessiz ortam daha rahatlatıcı geliyordu.

Aklıma bir an Akif'in sözleri gelse de umursamadan derin bir nefes aldım. Ares'e güveniyordum. O beni yarı yolda bırakmazdı.

Biraz sonra kapı çaldığında hevesle açmaya gittim. Hizmetliyi durdurup kendim açtığımda Ares beni gördüğü için önce şaşırmış ardından gülümsemişti.

"Hoş geldin," Dedim sırıtarak.

Hizmetli yanımızdan uzaklaştığı gibi Ares atılıp belime sarılarak ayaklarımı yerden kesti.

"Bu eve ilk defa bu kadar mutlu girdim."

Kıkırdayıp ona sarılırken ayağıyla kapıyı kapatıp kucağındaki benle beraber içeri adımladı. Oturma odasına gidecekti ki onu durdurdum. "Hayır, mutfak."

İşaret parmağımla bahsi geçen yeri işaret ettiğimde, Ares kaşlarını çatmıştı anlamamış gibi ama çok sorgulamadan başını sallayıp o tarafa ilerledi.

Mutfağa girdiği gibi gördüğü masayla kaşları havaya kalkmıştı.

"Bebeğim?"

"Ben yaptım, biliyor musun? Hemen hemen hiç yardım da almadım. Birazcık Sedef Hanım yardım etti, sadece."

Elimin işaret ve baş parmağını birleştirerek küçük bir aralık bırakıp söylediğimde gösterdiğim parmakları öpmüştü. "Ellerine sağlık, güzelim."

Sandalyeye yönelip kucağındaki benle beraber oturduğunda ayağı kalkmak için hamle yapmıştım ama izin vermedi.

Derin bir nefes alıp ona döndüm. Oysa o tabağını dolduruyordu.

"Yaralanmadın değil mi?"

Kapıyı açtığım gibi incelemiştim ama belki görmediğim bir tarafta vardı.

"Hakaret sayarım."

Ufacık güldüm ama yine ciddi bir yüz ifadesi takındım. "Ciddiyim ben."

Bana göz ucuyla bakıp önüne döndü ama o minik bakışla bile dudağı kıvrılmıştı.