BİR BAŞIMA: Bir Aile Meselesi

27

"Barkın ile ilişkiniz ne tam olarak?"

Ani gelen bu soru karşısında Aslı'nın suratına bakakaldım. Birkaç saniye içinde kendimi toparlayıp cevap verdim.

"Anlamadım?"

"Neyini anlamadın? Aranızda ne var diyorum? Daha açık olayım mı?"

Aslı'nın bu ani yükselişine karşı anında gardımı takındım. Kaşlarım çatıldı, duruşum dikleşti.

"Anlamadığım şey; şu anda senin bunu ne hakla ve hangi nedenle sorguladığın. Sanırım ben sana daha açık olmalıydım." 

Bana doğru bir adım atıp kollarını göğsünde kavuşturdu.

"Hangi hakla öyle mi? Senin ev sahibin sayılırım, tatlım. Evimde oturan kişiyi sorgulamaya hakkım var diye düşünüyorum."

Sinirlerim gittikçe daha çok bozulurken ben de ona karşı bir adım atıp onun gibi kollarımı göğsümde kavuşturdum.

"Yanlış düşünüyorsun o zaman, tatlım. Benim ev sahibim sen değilsin. Atlas. Yalan yanlış fikirlere kapılma yani." 

Ukalaca, alay eder gibi güldü. 

"O benim abim farkındaysan."

Dik bakışlarımı sürdürdüm.

"İşine gelince mi?" 

Aslı ile birbirimize sert bakışlarımız sürerken arkamızdan gelen kapı sesine ikimiz de aldırmadık. Gözlerimizi birbirinden ayırmamaya yemin etmişiz gibi bakışlarımızı sürdürdük. 

Atlas'ın yüzünü görmesem de sesinin tonundan ne kadar şaşkın olduğunu anlayabiliyordum. Bizi bu şekilde görmeyi beklemiyordu haklı olarak.

"Kızlar? Hayırdır? Ne yapıyorsunuz siz?"

Aslı Atlas'a dönüp anında mızmızlanmaya başladı. 

"Ben bu kızı hiç sevmedim Atlas! Çıkar onu evden. "

Atlas onu hiç umursamayıp gözlerini devirirken alayla mırıldandı.

"Oldu efendim. Başka isteğiniz?"

Atlas bize aldırmayı boşverip kendini koltuklardan birine bırakırken Aslı yakınmalarına devam ediyordu.

"Çok ciddiyim ben Atlas. Bunun böyle sakin göründüğüne bakma. Az önce ne hakaretler etti bana!"

Anında bakışlarım Aslı'ya döndü. Refleks olarak ise kendimi savunmaya başladım.

"Ne! Tabiki de böyle bir şey yapmadım. Atlas ben yapmam öyle bir şey. Yalan söylüyor."

"Bak şimdi de bana yalancı diyor!"

İçten içe Atlas'ın Aslı'ya inanmasından cidden korkuyordum. Sonuçta Aslı benden daha uzun süredir Atlas'ın kardeşiydi ve ikimiz arasında birine inanmak zorunda kalsa Aslı'yı seçeceğini biliyordum. Hoş! Daha öncesinde annem bile kaç senelik kızına, kendi doğurduğu kızına, bana inanmak yerine iki günlük bir adama inanmıştı. Atlas mı bana inanacaktı?

"Aslı kes şu bağırışlarını ve otur! Gece'nin hayatta böyle bir şey yapmayacağını biliyorum ben. Yalan mevzusuna girersek de sen zararlı çıkarsın." 

Ama bana inanmıştı. Atlas bana inanmıştı. Bu küçücük konuda Atlas bana olan güvenini net bir şekilde, tereddütsüz ortaya koymuştu. Abim bana inanmıştı.

Şu an içimde o kadar büyük bir coşku vardı ki... Koşarak Atlas'ın boynuna sarılmak istiyordum. Sarılıp uzun süre o şekilde kalmak istiyordum. Atlas'ı ömür boyu kendime saklayabilir miydim?