RİTİM🔥🍀 (DEVAM EDİYOR)

29. Bölüm "Patlama"

"Bırak beni dedim sana!" Diye bağırdım var gücümle.

"Zorundayım," dedi sakin olmayan bir sesle.

"Bırak beni, lütfen bırak. Ben karanlıktan çok korkuyorum, ölürüm gerçekten ölürüm," dedim ağlamaklı bir sesle.

"Ölmezsin," dedi bu sefer sert bi sesle.

"Ölürüm," dedim inatla, çünkü ölürdüm.

"Şansına bakar Asya, şansın varsa ölmezsin," rahatlığa bak be

"Ayaz, bak ben gerçekten karanlıktan çok korkarım, bu benim küçüklükten kalma bir travmam. Lütfen bırak gideyim lütfen..."

"Yapabileceğim birşey yok Asya," dedi umursamaz bir tavırla.

Telefonu çaldığında bekletmeden aramayı cevapladı, önce biraz dinledi ve sonra cevap verdi. "Evet getirdim abi," benden bahsediyordu.

Telefonu kapattığında umursamaz bakışlarını tekrar bana çevirdi fakat bu bakışların arkasında fazlasıyla bir korku vardı.

"Ayaz, lütfen!" Dedim ağlamaklı bir sesle.
Hiçbir şeye aldırmayan umursamayan ben karanlık kelimesini duyduğumda bile korkudan ellerim ve bacaklarım titriyordu.

Issız bir yerdi burası, çok ıssız...

Koca koca dağlar, karga sesleri, her taraf ağaç...

Çok ıssız bir ormandı burası, karşımızda fazlasıyla küçük bir dağ evi, gece saat 3:27...

Kolumdaki saate bakıyorum, dua ediyorum içimden. Bu dağ evine beni zorla girdirmeden sabah olsun diye...

Ellerim titriyor, ayaklarım uyuşuyor. Korkudan midem bulanıyor, her an bir yere midemde ne varsa kusacak gibi hissediyorum...

Yalvarıyorum artık en sonunda, 'ne olur' diyorum, 'ne olur beni götür buradan.' Bakmıyor yüzüme, telefonuyla birisiyle mesajlaşıyor.

Ağlıyorum, en sonunda yanımdaki ağacın dibine midemde ne varsa çıkarıyorum...

"İğrenç," diyor sadece... Sanki iğrençlik şuan benim umrumdaymış gibi...

Kıyafetlerimin kusmuk olmaması için uğraşıyorum çünkü yanımda yedek kıyafette yok...

O kadar çaresizim ki, kusmaktan artık boğazımdan kan gelmeye başlarken bir taraftan dua ediyorum...

Kaçmayı düşünüyorum ama bu dağ, tepe, ağaç ve karga seslerinden başka hiçbir şey olmayan bu ormandan kaçarsam kaybolacağımı biliyorum, kaybolmasam bile yeniden yakalayacaklarınıda...

O kadar çaresizim, o kadar çaresizim ki beni zorbalayan çocuğun en iyi arkadaşına yalvarıyorum ama onun umrunda bile değil...

Kımsenin diz çöktüremediği ben, şimdi beni zorbalayan çocuğun arkadaşına diz çökerek yalvarıyorum, o kadar korkuyorum yani...

Karga sesleri bitmiyor, gak gak gak, ötüyorlar, kafamdaki çığlıklara karışıyor sesleri, kafam çatlayacak duruma geliyor...

Kafamdaki sesler ve kargalar susmayınca kulaklarımı kapatıp sussunlar diye bekliyorum ama susmayınca çığlık atarak ağlıyorum, çığlıklarım sesleri bastırmaya yetmiyor...

Sonra kocaman böyle mafya arabaları olur ya, onun gibi simsiyah bir araba dibimize duruyor, ben nefes almaya çalışıyorum ama kusmaktan artık nefes bile alamaz hale gelmişim...