Hey ! You Have To Be My Husband ( Completed )

Part - 15 ( Zaw )

အပိုင္း - ၁၅

" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်းဇူးပဲကြာ။ ပိုက္ဆံ မင္းဆီလြဲွထားၿပီ စစ္ၾကည့္အုံး"

" စစ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ကဲသြားေတာ့မယ္ဗ်ာ "

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြာသြားေသာ ေကာင္ငယ္ေလး၏ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းေတာ့ခ်လိဳက္မိသည္။ ဒီလိုလူငယ္ေလးေတြ ေကာင္းမြန္ေသာလမ္းေပၚအျမန္ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ပါေစဟု တိတ္တဆိတ္ ဆုေတာင္းလိုက္မိေတာ့၏။

*
*
*
*
*
*
*
*

" မင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား လင္းျမတ္။ အခုထိျပန္မလာေသးတာ ဘာေတြအခက္အခဲရွိေနလို႔လဲ "

ေလလွိုင္းမွတစ္ဆင့္ၾကားေနရသည့္ ဆရာ့အသံတြင္စိတ္ပူေနသည့္အေငြ႕အသက္ကိုရေနသည္။

" ကြၽန္ေတာ္အဆင္ေျပေနပါတယ္။ျပန္မလာေသးတာက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအလုပ္ေလး လက္စသတ္စရာရွိေနလို႔ပါ"

မရိုးနိုင္ဘဲထပ္တလဲလဲသုံးေနသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္အေဟာင္းႀကီးကို ပါးနပ္လြန္းသည့္ဆရာ့အေနျဖင့္ ယုံၾကည္မွာမဟုတ္ မွန္းသိေနေသာ္လည္း ကိုယ့္မွာေနာက္ထပ္ေပးစရာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခုက ရွိမေနျပန္။

" မင္းအလုပ္က ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးေနမွန္းေတာ့
ငါမသိဘူးေပါ့ေလ ။ ဒါေပမဲ့ ရွိန္း ေဆး႐ုံကေနျပန္ဆင္းရေတာ့မယ္။ သူ႕က်န္းမာေရးအတြက္ ငါအတတ္နိုင္ဆုံးႀကိဳးစားထားေပမဲ့ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ေဘးနားမွာအေဖာ္အျဖစ္တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနေပးဖို႔လိုအပ္ေနတာအမွန္ပဲ။ မင္းမရွိဘဲ အိမ္မွာသူတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနရင္ညေရးညတာအတြက္ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပဘူး။ ရွိန္းငယ္အနားမွာ သူစိမ္းကိုထားေပးလို႔အဆင္မေျပတာ မင္းလဲသိေနတာပဲေလ ။ ငါကေတာ့ မင္းအျမန္ျပန္လာသင့္ေနၿပီလို႔ပဲ သတိေပးခ်င္တယ္ "

ၾကားရသည့္စကားေၾကာင့္ လင္းျမတ္နာက်င္စြာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ ဆရာက ရွိန္းအေပၚမွာ အမ်ားႀကီးဂ႐ုစိုက္ေပးေနတာကိုၾကားရေတာ့ ဒီလိုအားနည္းတဲ့ေကာင္ေလးအနားမွာ ကိုယ့္လို အညတရတစ္ေယာက္ရွိေနတာထက္စာရင္ လိုအပ္သမွ်ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္သူတစ္ေယာက္ရွိေနတာ ပိုၿပီးျဖစ္သင့္တယ္ဆိုသည့္အေတြးက ပိုမိုခိုင္မာလာသည္။ ကိုယ္အႏွစ္ႏွစ္အလလႀကိဳးစားၿပီးမွ ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္မည့္ ျပည့္စုံျခင္းေတြကို ဆရာကေတာ့မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္အတြင္းျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္သည္။
ယွဥ္မရဘူးဆိုသည့္ခံစားခ်က္က ဒီေနရာမွသိပ္ကိုသိသာ၏။ ကိုယ္ဘာလုပ္သင့္သလဲ။ ေသခ်ာေပါက္ရွိန္းအနားကေန မသိလိုက္မသိဘာသာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပးသင့္တယ္မဟုတ္ဘူး လား။