Villanueva Series #2: Love's Fatal Twist

CHAPTER 42

The next morning, I woke up feeling a mix of emotions. Yesterday, Caleb picked me up, so I stayed the night at his mansion.

Nasa sopa ako habang hawak-hawak ang lumang album, baby picture ni Caleb, may permission naman bago ko tignan!

Caleb's baby picture was just as adorable as he is right now, with his chubby cheeks and innocent eyes. I couldn't help but smile as I looked at it. It was like looking at a mini-Caleb, so full of life and potential.

Caleb must have caught me looking at it because he came over and sat down next to me. He placed his arm around my shoulders, pulling me close.

"Ang cute mo dito oh, look" Saad ko, saba'y turo sa kaniya nang batang siya na nag lu-lupasay sa sahig

Caleb laughed a bit when he heard that I called him cute, but his body language still showed that he was a little bit embarassed about it. He then turned his focus to the baby picture, and smiled when he saw that it was from when he was a tiny baby crying on the floor.

"Ano kayang itsura nang anak natin? siguro ang ganda ganda niya"

"Syrielle is gorgeous, I'm sure about it" Caleb replies, "Like her mother who is an angel"

"Sus, bolero!"

Caleb laughs, and leans his head against my shoulder, wrapping his arm around me. I can see that he's still smiling though, as he was enjoying our playful banter.

"You ready?" Napa-angat ito nang ulo.

"Saan?"

"To go get Syrielle of course, silly" Sagot niya naman, still wrapping his arm around me and keeping me close.

Nabigla naman ako sa sinambit niya gusto ko makita ang anak namin kaso.."Natatakot ako," Natatakot ako na baka kamuhian niya ako.

"Kaya natin ‘to." Caleb reassures me. I can tell that he's also a little bit worried, so I squeeze his hand tightly to give him some comfort.

I took a deep breath to steady my nerves before standing up, holding his hand tightly. I was feeling nervous and a bit uneasy, but I knew that I had to follow through with this. I just wanted to see my daughter again and make up for all those lost years.

Inalalayan ako nito pa-pasok sa sasakyan, kinakabahan ako. Mali, kinakabahan talaga ako nang bonggang-bongga.

We sat in silence for most of the drive, only talking about small things like the weather or how the traffic is. We both knew that this was going to be a big moment.

Nang makarating kami ay agad naman ako pinag-buksan nang pintuan nang sasakyan ni Caleb, "Ito naba 'yon?" Takang tanong ko, parang naninikip ang dibdib ko 'dahil sa mga nakikita, na papa-tanong nalang ako sa sarili

marami rin na eskinita, halos iba-iba at halo-halo ang mga tao, ang mga lalaki mapa bata o matanda ay walang saplot na pang i-taas. Dadag pa ang kahoy na tirahan at maraming basura ang nakapaligid, sa madaling salita ang anak ko ay naninirahan sa "Iskuwater" hindi ako makapaniwala na 'dito naninirahan ang anak ko. Samantalang ako ay napaka sarap ng buhay. Nakatayo lang sa gilid ko si Caleb, holding my hand tightly but not saying anything either.

I didn't know that my daughter was living in such a terrible situation. I felt a wave of regret and sadness wash over me when I saw the dire living conditions she was in. I realized that I had left her in this situation for so long.

Pinunasan ko agad ang luha ko nang mapansin na nakatingin na saakin si Caleb.

"Hey, it's going to be okay" He said softly.

"Oo naman." Malumanay na sambit ko, hindi pa man kami nakaka alis sa kina-tatayuan ay may lumapit na saamin. Mga batang lalaki mga walang saplot ang i-taas. Napansin ko rin na wala silang mga tsinelas na suot.

"Kuya pogi, kami na po mag ba-bantay nitong oto niyo, ganda oh" Saad nung isang kasamahan nila, ngumisi naman ako.

"Sige, bantayan niyo. Ako na bahala sainyo mamaya" Sabat naman ni Caleb, napansin ko naman ang pag ngiti nang mga batang ito.

Inanalayan ako ni Caleb pa-pasok sa isang eskinita para mag tanong, sobrang putik at dulas nang daan, baku-bako pa.

"Excuse me po, saan po dito nakatira si Ms. Roana Francisco?" Tanong ko.

"Ah si rona? sa kabilang eskinita pa iyon, sino ba hanap nila?"

"Ah, ‘yung anak.." Tila hindi ko malabas ang salitang anak nila.

"May importante lang po kaming sadya" Sabat ni Caleb.

Umalis kami agad sa unang eskinita at lumipat sa kabila, wala pa man ang kadulu-duluhan ng masikip na eskinita ay may naaninag na akong isang batang babae, na nakapatong sa isang plastic na upuan, pansin ko rin na naka patong ito sa upuan upang ma-abot ang mga hugasin, 'dahil sa napaka taas ng lababo

Mahaba ang kaniyang buhok sobrang itim nito at kulot ang dulo, bilugang muka. At kayumangging mata, matatabang pisngi. Naka suot ito ng mahabang damit na tila hindi sa kaniya.

Namugto ang mga mata ko nang makita ko ang anak ko na ganito. Tumingala ako ka'y Caleb, nakita ko ang pag pigil nito na huwag lumuha.

"Sorry, anak ko" Bulong ko, nag pi-pigil na huwag umiyak.

Nabigla ako nang lumingon ito bigla saamin, kumaway ito at ngumiti, ang maliit na hakbang niya na hindi ko manlang unang nakita.

"Hanap po niyo?" Malambing na saad nito, ngumiti ito bigla saamin.

"Are you Syrielle?" Tanong ni Caleb. Ka-agad naman akong lumingon ka'y Caleb.

"Opo, kayo po?" Kahit napaka dumi ng luluhudan ko ay napaluhod na lamang ako, hindi ko mapigilang pag-masdan siya nakatu-tok ang paningin ko sa bilugang muka nito, "Ang ganda mo" Hikbi ko, hinawakan ko ang pisngi nito pababa sa kaniyang palad.

Tinayo agad ako ni Caleb ‘dahil sa unti-unti na akong nag kaka-gasgas sa aking tuhod dahil sa pag kakaluhod, ngunit hindi ko ini-inda iyon, masaya ako. Mali, sobrang saya ko.