The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 3

Lauren

Έξω ψιχαλίζει, είναι Κυριακή βράδυ και αύριο ξημερώνει Δευτέρα. Η ζωή μου πάλι, θα μπει στην καθημερινή της ρουτίνα. Δουλειά, σπίτι... Δεν είναι ότι με ενοχλεί, απλά θα μου λείψουν οι αμέτρητες ώρες που περάσαμε όλον αυτό τον μήνα με την μικρή πριγκίπισσα. Από το πρωί που ξυπνούσε, τον μεσημεριανό μας ύπνο παρέα συγκεκριμένα αγκαλιά έως και τις βόλτες μας το απόγευμα στο πάρκο και ότι άλλο μπορέσαμε να κάνουμε τον τελευταίο μήνα. Τώρα, απλά θα περιοριστούμε περισσότερο στο σπίτι, δεν με πτοεί όμως, μου αρκεί που είναι δίπλα μου.

Ο Harry δεν έκανε καμία κίνηση να επικοινωνήσει μαζί μου, από χθες που έμαθα ότι είναι στο Λονδίνο καμία κίνηση. Δεν ξέρω πως αντέδρασε, αν θύμωσε που με την μικρή φύγαμε από την μεγάλη πρωτεύουσα για το Κέλσο. Η γιαγιά Grace απλά είπε πως στεναχωρήθηκε που δεν έχει δει ακόμα την μικρή, όμως, δεν πείστηκα αρκετά από τον τόνο και το ύφος της. Όταν τηλεφώνησα, είχα την ελπίδα να το σηκώσει ο ίδιος, μήπως και ακούσω την φωνή του αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ. Η γιαγιά με πληροφόρησε ότι πήγε στο παλιό μας σπίτι να μείνει. Από την μια χάρηκα... από την άλλη, δεν ξέρω.

Μια ιδέα με βασανίζει εδώ και ώρες, αλλά, για πρώτη φορά φοβάμαι να κάνω πράξη αυτό που σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν θα είναι σωστό και όχι λανθασμένο. Ίσως, μου κοπούν τα πόδια και μόνο στο άκουσμα της φωνής του, μετά από έναν ολόκληρο χρόνο. Από την άλλη, αν με μειώσει πάλι; Αν με απαρνηθεί για άλλη μια φορά, εγώ είμαι διατεθειμένη να το αντέξω; Είμαι ή δεν είμαι αγνοώ την λογική και για άλλη μια φορά πράττω με βάση την καρδιά. Παίρνω το σταθερό τηλέφωνο στα χέρια μου και πληκτρολογώ τον αριθμό του ''σπιτιού μας'' στο Λονδίνο. Τοποθετώ το ακουστικό μου στο αυτί και περιμένω ακούγοντας τον ήχο αναμονής.

«Παρακαλώ;» η βαριά φωνή του αντηχεί από την άλλη γραμμή.

Μόνο στο άκουσμα της φωνής του, μπορώ να λιώσω σαν αναμμένο κερί. Τα χέρια μου και το μέτωπο μου ιδρώνουν, η φωνή μου κόβεται σαν κάποιος να με έχει βάλει σε αφωνία, η καρδιά μου αυτόματα αρχίζει να χτυπάει σε τρελούς ρυθμούς, λες και δίνει κάποια συναυλία ενώ αρχίζω νευρικά να χτυπώ το αριστερό μου πόδι στο πάτωμα. Προσπαθώ να σκεφτώ να πω κάτι, αλλά, δεν βγαίνει τίποτα. Είμαι απλά προσηλωμένη σε αυτό που είπε όταν απάντησε και το βλέμμα μου χαμένο στον τοίχο απέναντι.

«Ποιος είναι;» ρωτάει πιο σοβαρά και ανακάθομαι αμήχανη στον καναπέ. Ότι θα το έκανα αυτό στην ζωή μου, δε νομίζω ότι θα το πίστευα.