The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 9

Harry

Είμαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ξενώνα στο σπίτι της Lauren. Του ξενώνα, ξανά λέω σα να είμαι κανένας ξένος. Δεν ευθύνεται αυτή για την τωρινή μας κατάσταση, τουλάχιστον δεν ευθύνεται ολοκληρωτικά αυτή, έχω υπάρξει και εγώ πολύ κόπανος. Όμως, μου είναι δύσκολο να κάνω το βήμα για μια νέα αρχή. Φοβάμαι πλέον, νομίζω πως άλλη μια επανασύνδεση θα αποβεί μοιραία. Ίσως τελικά να είμαι δειλός, παραπάνω από όσο θεωρούσα. Δεν ξέρω, ειλικρινά.

Οι δείκτες του ρολογιού στον τοίχο δείχνουν πως κοντεύει τρεις και μισή το πρωί. Εκτός από την αϋπνία που με γυροφέρνει εδώ και καιρό, αυτή την στιγμή αισθάνομαι και μια υπερβολική ζέστη να με αγκαλιάζει, παρόλο που έξω κοντεύει να γίνει ο κακός χαμός. Ο δυνατός αγέρας φυσάει και παρασέρνει το κάθε τι στο πέρασμα του, με την δυνατή καταιγίδα να τον συνοδεύει πιστά όλο το βράδυ σαν παρτενέρ του. Τελικά ο καιρός εδώ πάνω είναι πολύ πιο άσχημος από ότι διάβασα στο διαδίκτυο.

Δεν αντέχω άλλο και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Χρειάζομαι να πιω λίγο νερό, ίσως ψάξω και για κάποιο παυσίπονο, ποιος ξέρεις μπορεί να με βοηθήσει για έναν πιο εύκολο ύπνο ακόμη και τώρα που κοντεύει να ξημερώσει. Παραλείπω να φορέσω κάποιο ρούχο, η Lauren κοιμάται, η μικρή και να μην κοιμόταν θα ήταν αδύνατο να κατέβη έως κάτω για να με δει με το εσώρουχο οπότε κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες και οδηγούμαι στην κουζίνα. Μπορώ να πω ότι το σπίτι αν και παλιό είναι ωραίο, καλά διατηρημένο και διακοσμημένο σαφώς. Το ξύλινο δάπεδο, οι παλιά στο χέρι σκαλισμένη κουζίνα και πάει λέγοντας. Αρπάζω ένα διαφανές γυάλινο ποτήρι και το γεμίζω με νερό αφήνω στην άκρη την ιδέα του να βρω κάποιο παυσίπονο. Ύστερα, ξανά ανεβαίνω την σκάλα για το υπνοδωμάτιο που με φιλοξενεί. Στο τελευταίο σκαλί όμως, η φωνή της Lauren που φωνάζει έντρομα «ΟΧΙ.» με παγώνει. Με γρήγορα βήματα, οδηγούμαι προς την πόρτα όπου μου ανέφερε πως είναι δικιά της χτυπώντας την από ευγένεια. Όταν ακούω την φωνή της, την ανοίγω ίσα για να περάσω το κεφάλι μου ανάμεσα στην σχισμή, αισθάνομαι την ανακούφιση στο βλέμμα της όταν με αντικρίζει ενώ αυτόματα σα να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα καλύπτει το κορμί της με το πάπλωμα του κρεβατιού της. Γελάω με την πράξη της και το παρατηρεί.

«Είσαι καλά;» την ρωτάω, τελικά ο ύπνος έχει αρχίσει να με γυροφέρνει. Το καταλαβαίνω από την χροιά της φωνής μου. Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και αφήνω το γυάλινο ποτήρι πάνω στην ξύλινη επιφάνεια του κομοδίνου.