The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 10

Έχεις ποτέ αισθανθεί στο χείλος του γκρεμού και ξάφνου δίχως να το περιμένεις ένας αετός να σε αρπάζει σώζοντας σε κυριολεκτικά από τον σίγουρο θάνατο;

Lauren

Τον φίλησα επειδή αυτό με πρόσταξε να κάνω η καρδιά μου, τα χείλη μου είχαν ανάγκη από τα δικά του... το οξυγόνο μου είναι αυτός και κανένας άλλος δεν μπορεί να τον διαδεχθεί. Αυτός είναι ο ένας και μοναδικός. Φρόντισε να μου κάνει την ζημιά, να τον ερωτευτώ σε σημείο τρέλας, να τον ποθήσω όπως ποτέ άλλοτε έχω ποθήσει άντρα, να τον αγαπήσω έως το τελευταίο λεπτό της ζωής μου. Δεν μετανιώνω τίποτα, άλλωστε δεν είναι αμαρτία να αγαπάς και να ερωτεύεσαι, ύστερα, κάπου το πράγμα να σκαλώνει! Όχι, το να αγαπάς είναι προνόμιο από τα καλύτερα θα έλεγα, αλλά το καλύτερο είναι το να αγαπιέσαι από αυτόν που η καρδιά σου χτυπά με κάθε του βλέμμα και ορκίζομαι στον Θεό πως στο βλέμμα του διακρίνω ακόμα την αγάπη του για εμένα... κάνε Θεέ μου να μην είμαι λάθος, κάνε να με αγαπά και να με ποθεί όπως εγώ κάνω ακόμη.

Αφήνω την γλώσσα του να χαϊδέψει όπως κάποτε φρόντιζε να κάνει με τόση ευλάβεια, προσοχή και τρυφερότητα. Τα χέρια του, τυλίχτηκαν με προσοχή και σεβασμό γύρω από την μέση μου τραβώντας με δίπλα του, κολλώντας ολοκληρωτικά τα σώματα μας. Τα δικά μου, αγκαλιάζου τις ωμοπλάτες του, ενώ έχω ανασηκωθεί ελάχιστα στις μύτες μου για να τον φτάσω καλύτερα. Τα χείλη του, δαγκώνουν και φιλάνε τα δικά μου με τόσο πόθο, με μια μεγάλη ένδειξη πως του έχει λείψει ενώ δεν παραλείπουν στο να πιπιλούν το κάτω χείλος μου κάνοντας με να γελάσω αμυδρά. Κατηφορίζουν ύστερα, προς τον λαιμό μου ενώ τα χέρια μου οδηγούνται προς το στέρνο του, όταν τον ακούω να μορφάζει και θυμάμαι το έγκαυμα που εγώ η ίδια του προκάλεσα και στάθηκε η αιτία του να φιλιόμαστε κατά κάποιο τρόπο αυτή την στιγμή. Ω, το έγκαυμα, πόσο μπορεί να μου έχει λείψει αυτός ο άνθρωπος για να αφεθώ στα χέρια του και να ξεχάσω το ''ατύχημα'';

«Συγνώμη, συγνώμη παρασύρθηκα.» απολογούμαι και αποτραβιέμαι ντροπιασμένη. Αισθάνομαι τα μάγουλα μου, φλέγονται και απορώ που έκρυβα όλη αυτή τη ντροπή τόσα χρόνια. Ο Harry, τελικά έχει καταφέρει να ξεκλειδώσει αρκετές πτυχές του εαυτού μου αν όχι όλες που και εγώ η ίδια κάποιες δεν τις γνώριζα ότι υπήρχαν...

«Είμαι καλά. Απλά, να μου έφερνες εκείνη την αλοιφή.» ο πόνος διαγράφεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου του και ειλικρινά με βρίζω που άφησαν τον εαυτό μου να φερθεί σαν έφηβη...