The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 18

Harry

Μπαίνω πάλι μέσα στο σπίτι, αγνοώ κάθε ένστολο αστυνόμο και ανεβαίνω πάνω στο δωμάτιο της. Ανοίγοντας την πόρτα, παρατηρώ το στρωμένο της κρεβάτι με τα ασπρόμαυρα σεντόνια να μυρίζουν από εδώ που βρίσκομαι την μυρωδιά της. Πλησιάζω και κάθομαι στην μέση, κάτω από το μαξιλάρι σηκώνω τη νυχτικιά της και την πλησιάζω στη μύτη μου εισπνέοντας το άρωμα της το οποίο είναι τόσο ευδιάκριτο σε αυτό το κομμάτι ύφασμα. Το κορμί της πριν λίγες ώρες το αγκάλιαζε... Θεέ μου, την θέλω πίσω.

Ξαπλώνω πάνω στα παπλώματα και αφήνω τα βλέφαρα μου να κλείσουν. Δεν κοιμάμαι, αυτό φαντάζει αδύνατο, απλά χρειάζομαι κάποια λεπτά του να αφήσω το μυαλό μου έξω από όλον αυτό τον πανικό. Εισπνέω, εκπνέω, εισπνέω, εκπνέω αλλά δεν φεύγει από το μυαλό μου με τίποτα η ιδέα της με κάποιον άλλο άντρα στο πλάι της, στο κρεβάτι της. Σε αυτό το κρεβάτι που πριν περίπου ένα μήνα την ξανά έκανα δική μου. Πως γίνεται να πήγε με άλλον άντρα, ίσως να το έκανε πριν από εμένα; Αλλά, αν ήταν πριν θα ήταν προχωρημένη η εγκυμοσύνη... και για να σταθώ σε αυτό, πως γίνεται να είναι έγκυος αφού ο γυναικολόγος της μου το είχε αποκλείσει κατηγορηματικά αυτό το ενδεχόμενο;

Σηκώνομαι άμεσα από το κρεβάτι και αρχίζω μηχανικές κινήσεις, πάνω-κάτω στο δωμάτιο σκεπτόμενος όλα αυτά που μόνο κακό μου κάνουν. Γαμώτο. Η ζωή μου γίνεται ολοένα και περισσότερο κουβάρι, τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο πάντα κάτι βρίσκεται σε αυτή και την κάνει ένα μπάχαλο. Με τα χέρια μου τραβώ τα μαλλιά μου και αφήνω μια κραυγή να ελευθερωθεί από τα χείλη μου... αισθάνομαι να ασφυκτιώ με όλα αυτά, να θέλω να ανοίξω το παράθυρο και να αφήσω το κορμί μου να πετάξει ξεφεύγοντας από όλα όσα με πνίγουν, να αισθανθώ ελεύθερος.

«Harry...» μια φωνή ακούγεται, αλλά δεν την βλέπω. Είναι σα να έρχεται από μακριά. Για μισό λεπτό, που βρίσκομαι; Τριγύρω δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο τέσσερις λευκοί τοίχοι οι οποίοι δεν βγάζουν πουθενά. Είμαι εγκλωβισμένος. «Μη φοβάσαι Harry, είμαι και εγώ εδώ, δεν είσαι μόνος...» η ίδια ϕφνή ξανά με πληροφορεί. Είναι οικεία, πολύ οικεία θα έλεγα. Περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου, προσπαθώντας να εντοπίσω από πού έρχεται. Ύστερα, μέσα από την ομίχλη και το απέραντο λευκό μια γυναίκα στα λευκά ξεπροβάλει μα δε μου είναι άγνωστη, καθόλου, είναι η Jessie. Ένα κατάλευκο φόρεμα έως τους αστραγάλους της και τα πλούσια μαλλιά της κυματιστές μπούκλες να καλύπτουν όμορϕα τους ώμους της, στα χείλια της ένα χαμόγελο σχηματίζεται βλέποντας με. Σταματάει λίγο πιο πέρα, δε με πλησιάζει και αφού κάνω εγώ βήματα για να την πλησιάσω αυτό δεν συμβαίνει ποτέ με την απόσταση μεταξύ μας να μην μειώνετε στο ελάχιστο.