The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 31

Lauren

«Πόσο με αγαπάς;»

«Δεν έχει σημασία να σου το πω, να το περιγράψω ή να το εξηγήσω. Μου αρκεί να στο δείχνω καθημερινά μέσω των πράξεων μου, μέσω των φιλιών μου, δε νομίζεις;»

«Πιστεύεις πως θα είμαστε για πάντα μαζί;»

«Για πάντα; Αν το για πάντα είναι μια λέξη που σε ευχαριστεί τότε ναι, το πιστεύω.»

«Δεν θέλω να μου πεις κάτι που θα με ευχαριστήσει, αλλά αν το πιστεύεις.»

«Είναι απλά μια λέξη! Εμείς οι δύο θα το κάνουμε να ισχύσει... και στην τελική, στην ζωή ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Σου υπόσχομαι όμως, και βάλε το καλά στο μυαλό σου πως από εμένα δεν θα γλυτώσεις εύκολα.»

«Το υπόσχεσαι;»

«Το υπόσχομαι! Και τώρα πες μου τι κρίση είναι αυτή που σε έχει πιάσει;» με ρωτάει ενώ βολεύομαι στην αγκαλιά του.

«Δεν ξέρω, απλά αισθάνομαι μια μελαγχολία, μια μοναξιά και έχω την ανάγκη να ακούσω πως με αγαπάς, πως εγώ και εσύ θα αντέξουμε στον χρόνο και δεν θα σπάσουμε, δεν θα χαλάσουμε όλο αυτό που προσπαθούμε να χτίσουμε.» παραδέχομαι.

«Μωρό μου, αν το δουλέψουμε σωστά τίποτα δεν θα χαλάσει, αντίθετα οι δεσμοί μας θα είναι πιο δυνατοί και γεμάτοι από την αγάπη του ενός για τον άλλον! Προς Θεού, μην βασανίζεις το μυαλό σου με αυτά... Θέλω να χαμογελάς και να μας ονειρεύεσαι σε λίγα χρόνια, όχι το ενδεχόμενο του κάτι να μην πάει καλά μεταξύ μας. Αυτά πάνε, πέρασαν...» ανασηκώνει το πηγούνι μου και μου λέει.

«Κάθε μέρα σε ερωτεύομαι ολοένα και πιο πολύ...» του εκμυστηρεύομαι και χαμογελάει.

«Αυτά μου λες και με τρελαίνεις...» γελάει, ύστερα αφήνει ένα φιλί στο μέτωπο μου.

«Πιστεύεις στην μοίρα ή τη σύμπτωση;» ρωτάει.

«Ποια είναι η διαφορά;» απαντάω ρωτώντας.

«Παράδειγμα, με την μοίρα από την στιγμή που γεννηθήκαμε ο ένας ήταν προορισμένος για να τον άλλο, απλά έπρεπε να έρθει η κατάλληλη στιγμή για να συναντηθούμε... Με την σύμπτωση αντίστοιχα, όλα γίνονται τυχαία!» σχολιάζει. Χμ, δεν το είχα σκεφτεί.

«Αν σου πω ότι μου αρκεί που εμείς οι δύο συναντηθήκαμε πιάνεται;» χαμογελάω.

«Μια απάντηση;» ζητάει.

«Ωραία, λοιπόν. Θα προτιμούσα την σύμπτωση, επειδή το ότι συναντηθήκαμε θα βασίζεται κάπου αόριστα και όχι από κάποιον άλλο που κινεί τα νήματα και τα έχει όλα προκαθορισμένα για τον καθένα μας, από κάποιον ο οποίος στο παρελθόν ένωσε τις ''ζωές'' μας με ένα άσχημο δυστύχημα το οποίο στοίχισε τη ζωή των γονιών σου και αντίστοιχα του πατέρα μου.» δίνω την δική μου οπτική πλευρά.