The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 5

Lauren

Η αγάπη έχει εμπόδια. Σαφώς και δεν σταματάει ποτέ να σε παιδεύει, αυτό όμως δεν στέκεται η αιτία του να μη νοιάζεσαι για τον άνθρωπο σου και να μην τον βοηθάς με τον δικό σου τρόπο.

Είναι σχεδόν 13:30μ.μ. το μεσημέρι. Στις δύο σχολάω και θα βρεθώ στο σπίτι, στην συντροφιά της υπέροχης μικρής μου Rosie. Πρώτη μέρα και ήδη την έχω πιθυμήσει, δεν ξέρω αν θα μπορούσε πλέον να ζήσω χωρίς εκείνη. Είναι μέρος της ζωής μου, σημαντικό και εγώ πιστεύω πως κατά κάποιον τρόπο είμαι μέρος της δικής της. Καταλαβαίνω πως δεν είμαι η μητέρα της, όμως αυτό δεν στέκεται εμπόδιο στο να δεθούμε οι δυο μας σαν μάνα με κόρη, και δεν το λέω εγωιστικά. Αυτό το πιστεύω πλέον ακράδαντα. Γονιός σου δεν είναι αυτός που σε γεννάει, αλλά αυτός που σε μεγαλώνει και σου προσφέρει αγάπη. Εγώ αυτό το παιδί το αγαπάω, περισσότερο και από ότι θα αγαπούσα θαρρώ και το παιδί που θα έβγαζα μέσα μου.

Το κινητό μου ακούγεται να χτυπάει, πιάνω την τσάντα μου η οποία είναι ακουμπισμένη πάνω στο μεγάλο και μακρύ καφετί έπιπλο από αριστερά μου και το ψαχουλεύω. Ύστερα, από λίγη αναζήτηση το βρίσκω. Πάνω στην οθόνη αναβοσβήνει το όνομα του ''Austin'', εισπνέω βαθιά και απαντάω ευδιάθετα. Περίμενα αυτό το τηλεφώνημα, από το πρωί. Σέρνω το πράσινο κουμπί προς τα μέσα και απαντάω στην κλήση του.

«Καλημέρα Austin.»

«Καλημέρα κα.Styles.» η βαριά φωνή του ακούγεται. Χαμογελάω στο πως με αποκαλεί, μπορεί να είναι από τους λίγους, βασικά ελάχιστους που έχουν απομείνει και με αποκαλούν έτσι.

«Τι κάνεις;» δεν μπαίνω ακόμη στο θέμα. Θα φαινόμουν αγενέστατη.

«Ήρθε ο δικός σου σήμερα το πρωί από εδώ, θυμάσαι για την συνέντευξη.» με πληροφορεί και κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία. Ελπίζω όλα να έχουν πάει καλά.

«Και;» ψελλίζω.

«Ανήκει πλέον στην οικογένεια των ''Times'' με πληροφορεί και αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα χοροπηδούσα. Όμως, προς στιγμήν λέω να μείνω σοβαρή.

«Αυτό είναι υπέροχο. Σε ευχαριστώ.» του λέω με την σειρά μου και γελάει.

«Δεν υπάρχει λόγος για να μου λες ευχαριστώ, το βιογραφικό του ήταν αρκετά καλό και εμπλουτισμένο. Απλά, το ότι κάποτε ήμασταν συμμαθητές το ολοκλήρωσε.» αστειεύεται και γελάμε.

«Δεν πιστεύω να του είπες ότι ξέρω;» τον ρώτησα φοβισμένη. Άσχημο σενάριο αυτό.

«Ποια να ξέρω; Δεν σας καταλαβαίνω.» δήθεν ανήξερος κοροϊδεύει.