The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 11

Lauren

Το απογευματινό αεράκι χτυπάει το πρόσωπο μου καθώς φυσάει απαλά σήμερα. Περίεργο φαινόμενο για αυτή την πόλη, όπου τα λυσσαλέα καιρικά φαινόμενα είναι φυσιολογικά για τους ντόπιους αλλά και μαρτύριο και για εμάς που προσπαθούμε να προσαρμοστούμε. Όλη η σημερινή μέρα για εμένα ήταν γεμάτη χαρά, έχω δίπλα μου δύο από τους ανθρώπους που γεμίζουν την ζωή μου, δύο ανθρώπους τους οποίους ζητώ από τον Θεό να μείνουν για πάντα δίπλα μου, κοντά μου. Ο Harry, για πρώτη φορά μετά από έναν ολόκληρο χρόνο κατάϕερε να περάσει μια γεμάτη μέρα με την κόρη του... Έπαιξαν, τραγούδησαν δηλαδή, ο Harry τραγουδούσε, έφαγαν, κοιμήθηκαν αγκαλιά το μεσημέρι και ακόμη και τώρα, συνεχίζουν να αναπληρώνουν τον χαμένο χρόνο με εμένα να τους παρατηρώ από την αυλή. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του έντονο, μοιάζει σα να ξανά πήρε ζωή από αυτό το αγγελούδι.

Την συζήτηση μας δεν τη συνεχίσαμε, έμεινε στην μέση όμως είμαι σίγουρη πως αφού έκανε ο ίδιος την αρχή βρισκόμαστε σε καλό δρόμο. Το σημερινό πρωινό όπου τα χείλη του φλέγονταν πάνω στα δικά μου, αισθάνθηκα κάθε κύτταρο του κορμιού μου να ξυπνάει δια μαγείας από τον βαθύ λήθαργο που είχε πέσει. Πριν τον Harry υπήρξαν αρκετοί άντρες στην ζωή μου, μετά τον Harry κανένας. Είναι αναντικατάστατος σε όλα. Είναι ένας άγγελος σταλμένος στην γη, με σκοπό να με κάνει να τον ερωτευτώ, ύστερα, να τον αγαπήσω και τώρα αυτό που μου απομένει είναι να περάσω μαζί του την υπόλοιπη ζωή μου. Δεν υπερβάλω, όχι. Είμαι ρεαλίστρια αυτή την στιγμή, έχω αναθεωρήσει σε αρκετά πράγματα στην ζωή μου τα οποία πλέον τα βλέπω πιο καθαρά και με άλλη ματιά. Όταν ερωτεύεσαι και ύστερα αγαπάς ένας είναι έπειτα ο σκοπός της ζωής σου, να μείνεις με αυτό τον άνθρωπο εφόρου ζωής. Σε ολοκληρώνει, τον ολοκληρώνεις αυτό μετράει και τίποτε άλλο. Φουρτούνες πάντοτε γεννιούνται, μεγάλες και μικρές αρκεί να βρείτε μαζί μια κοινή λογική στην σκέψη και όλα λύνονται. Και νομίζω πως πλέον θα τα καταφέρουμε.

«Τι σκέϕτεσαι;» η βαριά φωνή του με ρωτάει καθώς βγαίνει μέσα από το σπίτι και κάθεται στην σιδερένια καρέκλα της αυλής με την Rosie στην αγκαλιά του.

«Γενικά... κάνω μια αναδρομή στην ζωή μου.» αναφέρομαι γενικά, οι σκέψεις μου μόνο αναδρομή στην ζωή μου δεν εμπεριείχαν παρά μόνο τον Harry.

«Είναι καλό μερικές φορές όλοι να το κάνουμε αυτό, βοηθάει στο να γινόμαστε καλύτερη άνθρωπου!» επισημαίνει ενώ σηκώνει ψηλά στην αγκαλιά του την Rosie προκαλώντας μου ένα μίνι εγκεφαλικό, με την μικρή πριγκίπισσα να γελάει γλυκά με τα καμώματα του πατέρα της.