The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 36

Lauren

Όταν συγχωρείς αισθάνεσαι και εσύ ο ίδιος ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου, νιώθεις πως έκανες μια μεγάλη και σωστή πράξη ακούγοντας τις εξηγήσεις του άλλου και ίσως αν δεν είσαι και τόσο εγωιστής να τις θεωρήσεις σωστές και λογικές... Τελικά η βιασύνη και η κριτική δεν είναι σύμμαχος κανενός, ποτέ δεν ξέρεις πως η ζωή τα φέρνει όλα όσα κοροϊδεύεις μπορεί να τα λουστείς μια μέρα, για αυτό κράτα μικρό καλάθι και μην επικρίνεις, μάθε να ακούς και να δέχεσαι την συγχώρεση. Δεν λέω να σε εκμεταλλεύονται, μα ούτε και να αδικείς δίχως να ακούσεις... μερικές φορές τα πράγματα δεν συνέβησαν όπως εσύ τα έχεις πλάσει στο μυαλό σου, μπορεί ορισμένες φορές οι συνθήκες να ήταν δυσκολότερες, όσο εσένα το μυαλό σου δεν μπορούσε να φανταστεί.

«Κόρη μου, μωρό μου...» η μητέρα μου λέει σφίγγοντας με στην αγκαλιά της. Αυτό της το κράτημα τον τελευταίο καιρό το είχα αποζητήσει, μα δεν υπήρχε πουθενά ούτε και στου Harry, η μητρική αγκαλιά δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, κοίτα λοιπόν να την απολαμβάνεις καθημερινά...

«Μαμά, σε ευχαριστώ που είσαι εδώ...» σχολιάζω αφήνοντας τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάτια μου.

«Πάντα θα είμαι εδώ!» λέει με σθένος και χαμογελάω, με δάκρυα τα οποία απειλούν να ξεχειλίσουν στα μάγουλα μου.

«Σε έχω αδικήσει πολλές φορές, από τότε...» αρχίζω να λέω και απευθύνομαι και στο παρελθόν, συγκεκριμένα από τότε που ο πατέρας μου χάθηκε σε εκείνο το αυτοκινητιστικό «...έως και σήμερα. Ποτέ δεν σε άφηνα να μου εξηγήσεις, πάντα το μυαλό μου κλείδωνε και δεν δεχόταν καμία σου εξήγηση και αυτό ήταν και είναι λάθος. Πάντα έχω μάθει να σκέφτομαι μόνο το πόσο εγώ πληγώνομαι... και δεν αφήνω τους άλλους να μιλήσουν!»

«Σςς, μωρό μου πάνε αυτά. Όχι δάκρυα λείπεις και πόνου, μόνο χαράς. Κοίτα αυτά τα δύο αγγελούδια που πριν λίγο έφερες στη ζωή, σε θέλουν χαρούμενη και ευτυχισμένη και όχι στεναχωρημένη... Χαμογέλα μου μωρό μου, χαμογέλα μου όπως έκανες κάποτε...» χαϊδεύει το μάγουλο μου «...τα μάτια σου λάμπουν το ξέρεις; Η ευτυχία είναι εμφανείς μέσα σε αυτό το γαλάζιο... Αυτό το χρώμα είχα να το δω στα ματάκια σου από τότε, που ήσουν μόλις παιδί και ο George πάντα φρόντιζε να σου λέει ιστορίες, ανέκδοτα. Ήσασταν αγαπημένοι και κάνατε ότι ακριβώς κάνει ένας πατέρας και μια κόρη, δεν είχατε να ζηλέψετε τίποτα και από κανέναν, μπορεί να μην είχατε ίδιους δεσμούς αίματος... μα υπήρχε ανάμεσα σας ένας μεγάλος δεσμός αγάπης! Άλλωστε το ξέρεις και εσύ η ίδια αυτό από πρώτο χέρι... Πόση αγάπη κρύβει η καρδιά σου για την Rosie, ενώ δεν είναι αίμα σου. Έχεις ζήσει κάθε της στιγμή, κάθε της λεπτό από την στιγμή που ήρθε στον κόσμο. Έμαθες μέσα από εκείνη και εκείνη μέσα από εσένα μαθαίνει καθημερινά, κάπως έτσι ήσασταν και εσείς οι δύο. Σε αποδέχθηκε και σε αγάπησε από το πρώτο λεπτό, από την πρώτη στιγμή...» κάθεται στην καρέκλα δίπλα της, αναπολώντας το παρελθόν «...με τον Matt, τον George ήμασταν από παιδιά μαζί, ζούσαμε στην ίδια γειτονιά και τα σπίτια μας ήταν δίπλα, δίπλα δεν υπήρχαν άλλα κορίτσια στην ηλικία μου για να παίζω και έτσι, αφού και οι οικογένειες μας γνωρίζονταν πάντα κατέληγα να παίζω μαζί τους. Σιγά, σιγά μεγαλώναμε ώσπου φτάσαμε στην εφηβεία, λίγο πριν τα είκοσι είχα πάει σπίτι του Matt και του είχα πει πως ήμουν ερωτευμένη μαζί του, του ήρθε ξαφνικό στην αρχή μα μετά από μια βδομάδα εκείνος ήταν αυτός ο οποίος μου ζήτησε να γίνουμε ζευγάρι. Κρυφά από τους γονείς μας πάντα, παρόλο που θεωρούμασταν ενήλικες τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε, όχι όπως τώρα...» άλλη μια παύση και ένας βαθύς αναστεναγμός «...η μητέρα του ήταν αυστηρή και αυταρχική, ήθελε τον στείλει στο εξωτερικό για σπουδές για αυτό και επί χρόνια φρόντιζε να ρίχνει λεφτά σε έναν τραπεζικό λογαριασμό και να τον στείλει στο εξωτερικό, συγκεκριμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες... Όταν μου το ανακοίνωσε ήταν ήδη αργά, εσύ βρισκόσουν μέσα μου και μεγάλωνες, εκείνη είχε εξαγριωθεί θυμάμαι διότι η ζωή του γιου τους θα καταστρεφόταν αν γινόταν πατέρας σε τόση νεαρή ηλικία... Πόρνη με ανέβαζε, πόρνη με κατέβαζε. Όταν το ανακοίνωσα σε εκείνον στην αρχή πίστεψα πως θα παλέψει αν όχι για ''εμάς'' τουλάχιστον για εσένα, μα αυτό δεν έγινε αυτή η γυναίκα είχε τόση επιρροή πάνω τους που θα τρόμαζες πραγματικά, αφού θυμάμαι και τον άντρα της να στέκεται σούζα μπροστά της...» εισπνέει βαθιά, ρουθουνίζοντας «...έτσι, μια μέρα εκείνος έφυγε για τις σπουδές του, η υπόλοιπη οικογένεια εξαφανίστηκε από την γειτονιά και εγώ με εσένα στα σπλάχνα μου ήμουν στο έλεος. Η μητέρα μου καθημερινά μου υπενθύμιζε το λάθος μου, το πόσο ελαφρόμυαλα φέρθηκα σε αντίθεση με τον πατέρα μου ο οποίος είχε πάψει να μου μιλάει και το βλέμμα του ήταν υπεροπτικό, ήξερα τι σκεφτόταν, τι θα πει ο κόσμος, πως γίνεται η κόρη του να συζητιέται ως πόρνη στα στόματα των άλλων.» διακρίνω την φωνή της τρεμουλιαστή και παρατηρώ το πρόσωπο της μελαγχολικό «Ώσπου μια μέρα η πόρτα χτύπησε, ήταν ο George, ντυμένος και στολισμένος κρατώντας ένα μπουκέτο με λουλούδια στα χέρια... Είχε έρθει να ζητήσει το χέρι μου. Στην αρχή ο πατέρας μου τα έχασε, μα πίστεψε με για να γλιτώσει όλα τα σχόλια δεν τον ένοιαξε και με έδωσε δίχως δεύτερη σκέψη! Τον George, τον αγαπούσα πώς να μην το αγαπούσα... Μα όλα μου τα συναισθήματα για εκείνον ήταν αθώα, φιλικά, ενώ εκείνου ήταν διαφορετικά. Δεν το είχα καταλάβει όμως, εγώ ήμουν αλλού δοσμένη από πάντα. Παντρευτήκαμε, οι μήνες πέρασαν και γεννήθηκες εσύ... Ήσουν κάτι δικό μου, κάτι δικό του... Ο θησαυρός μου, η ελπίδα μου. Ο George, σε αγάπησε από την αρχή, πριν ακόμη γεννηθείς ήταν ενθουσιασμένος. Δεν μπορώ να καταλάβω πόση μεγάλη καρδιά είχε αυτός ο άνθρωπος, ούτε και το πώς γίνεται εγώ να τον άξιζα. Ήμουν το λάθος, ήταν το σωστό. Ήξερα πως δεν του αξίζω, ήξερε πως ποτέ η καρδιά μου δεν θα του άνηκε... τουλάχιστον όχι έτσι όπως ευελπιστούσε. Ένιωθα ένοχη γιατί το να του φορτωθώ μαζί με ένα μωρό ήταν σαν εκμετάλλευση, μα πάντα φρόντιζε να με κάνει να νιώθω το αντίθετο. Δοτικός και χαρούμενος προσφέροντας και σε εσένα και σε εμένα τα πάντα. Δεν τα παράτησε ποτέ. Και εκείνος ήταν φοιτητής και σπούδαζε ξέρεις, μα αυτό δεν ελάττωσε την αγάπη του για εμένα αντίθετα τον έκανε πιο άντρα από τον Matt, ο οποίος φέρθηκε άνανδρα.» σχολιάζει κοιτώντας τα μουσκεμένα μου μάτια «Το μόνο αρνητικό πάνω του ήταν τα χαρτιά και αυτό δεν ξέρω πως συνέβη, το τελευταίο εξάμηνο πριν το τραγικό ατύχημα κάτι είχε πάθει. Όμως αυτά στα έχω ξανά πει και ειλικρινά δεν συγκρίνονται με τις καλές του πράξεις, έκανε τόσα για εμάς που αυτά φαντάζουν μικροπράγματα...» σκουπίζει τα δάκρυα της.