The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 23

Lauren

Το χιόνι άρχισε και πάλι να πέφτει καλύπτοντας ότι έχει απομείνει ξεσκέπαστο, η Natalie δίπλα μου έχει ακουμπήσει το κεφάλι της στο τζάμι και παρατηρεί από έξω τι γίνεται. Φαίνεται αρκετά κλειστός χαρακτήρας, μα έχω την υπόνοια πως αν την γνωρίσεις καλύτερα θα είναι αρκετά αγαπητικός και φιλικός άνθρωπος. Στα όσα είπαμε έμαθα πως είναι 27 χρονών, παιδοψυχολόγος και στο Λονδίνο βρίσκεται το τελευταίο εξάμηνο αφού ακολούθησε τον πατέρα της ο οποίος σκέφτεται σοβαρά να εγκατασταθεί μόνιμα εδώ. Ακόμη, μου έλυσε την απορία για το επώνυμο της, τελικά, είναι η κόρη του Matt James Harrington του γνωστού Άγγλο-Αμερικανού καρδιοχειρουργού, όχι ότι τον ήξερα, αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά την δεύτερη βραδιά που ο Harry είχε έρθει στο Κέλσο μας είχε ρωτήσει για μια διεύθυνση και του είχα απαντήσει. Τι μικρή που είναι τελικά η ζωή;

Όσον αφορά τον Harry, έχει τρελαθεί στο να με παίρνει τηλέφωνο μα τον αγνοώ επανειλημμένα, νομίζω πως θα του κάνει λίγο καλό να σκεφτεί την πράξη του η οποία ήταν άσχημη και μόνο ότι είμαστε ένα υγιές ζευγάρι δεν δείχνει, αντίθετα αν κάποιος μάθει τι συνέβη θα θεωρήσει πως πάμε για διάλυση και απορώ, πάμε όντως; Βάζω στο αθόρυβο το κινητό μου και το ακουμπάω στην ειδική θήκη που έχω μέσα στο αυτοκίνητο, με τόσα τηλεφωνήματα αισθάνομαι και κάπως αμήχανα μπροστά στην ξένη κοπέλα η οποία απλά μου χαμογελάει συμπονετικά και τις ανταποδίδω.

«Φτάσαμε...» λέω καθώς παρκάρω έξω από το σπίτι της μητέρας μου. Κατεβαίνω πρώτη και ύστερα η Natalie με ακολουθεί. «...λοιπόν, αν περπατήσεις το πεζοδρόμιο όλο ευθεία θα βγεις στην κεντρική λεωφόρο όπου έχει μια πιάτσα ταξί τα οποία θα σε οδηγήσουν στο αεροδρόμιο. Αν θες μπορώ να σε πάω και εγώ, άλλωστε και λίγο περπάτημα δε νομίζω να με βλάψει.» παραδέχομαι στον εαυτό μου.

«Όχι, όχι είσαι και έγκυος μην κουράζεσαι.» απαντάει γρήγορα και σμίγω τα φρύδια μου. Μα δεν της ανέφερα τίποτα για την εγκυμοσύνη. «Φαίνεται, όχι πολύ αλλά φαίνεται. Ακόμη και το πρόσωπο σου λάμπει, τα μάτια σου.» απαντάει στην σκέψη μου δίχως να την φωνάξω. Χαμογελάω και χαϊδεύω την κοιλιά μου, όντως έχει αρχίσει να φαίνεται παρόλο που φροντίζω να φοράω φαρδιά ρούχα, αισθάνομαι πιο άνετα.

«Συνέβη κάτι;» την ρωτάω, αφού κοιτάει το απέναντι πεζοδρόμιο με προσήλωση.

«Το αυτοκίνητο του πατέρα μου είναι αυτό;» τώρα αν ρωτάει εμένα θα την γελάσω, εγώ μια φορά τον είδα τον άνθρωπο δεν ξέρω τι αυτοκίνητο έχει, αν και ο τρόπος που το λέει μοιάζει σα να απευθύνεται πιο πολύ στον εαυτό της. Βγάζει το κινητό της μα πριν πληκτρολογήσει τον αριθμό η πόρτα του σπιτιού της μητέρας μου ανοίγει, από μέσα βγαίνει αυτή με τον Harrington. Γυρνάμε ταυτόχρονα προς το μέρος τους και εκείνη κομπλάρουν, τι δουλειά έχει με την μαμά μου;