The captain of her heart Book 3

Κεφάλαιο 33

Harry

Με την Rosie αγκαλιά βγήκαμε από το δωμάτιο της για να πάμε στην Lauren. Στο σαλόνι όμως που την είχα αφήσει δεν είναι, έτσι αρχίζω να ψάχνω ένα, ένα τα δωμάτια του σπιτιού μα και πάλι δεν είναι πουθενά. Περίεργο. Αν έφευγε κάπου δεν θα μου το έλεγε; Στο τραπεζάκι ακριβώς δίπλα από την πόρτα εισόδου τα κλειδιά του μεγάλου αυτοκινήτου λείπουν, με το παιδί στην αγκαλιά ανοίγω σε κλάσματα δευτερολέπτου την πόρτα για να διαπιστώσω και το πώς το αυτοκίνητο λείπει.

Οι χτύποι της καρδιάς μου αυξάνονται σε τρελούς ρυθμούς με τον φόβο να εισχωρεί και να τρυπώνει μέσα μου. Αφήνω την κόρη μου στον καναπέ και αρπάζω το κινητό μου για να τηλεφωνήσω στο κινητό της, μα και αυτό μάταιο αφού μετά από λίγο όταν χτυπάει αυτό είναι ακουμπημένο στην τραπεζαρία.

Θεέ μου, που μπορεί να πήγε για να μην μου πει τίποτα; Τι την πείραξε για να αντιδράσει έτσι; Σηκώνομαι πανικοβλημένος από την θέση μου η οποία δεν με χωράει. Δεν ξέρω καν τι να σκεφτώ, που θα μπορούσα να πάω να την ψάξω. Κανέναν δεν θα πάρω τηλέφωνο ακόμη, δεν γίνεται να τους ανησυχήσω... Θα γυρίσει, έτσι δεν είναι; Θα γυρίσει...

Να πάρει, τρέχω στο δωμάτιο της Rosie και αρπάζω μια ζακέτα της και την ντύνω. Ύστερα, με την κόρη μου αγκαλιά οργώνω τους δρόμους του Λονδίνου στα τυφλά αναζητώντας την με την καρδιά στο χέρι από την αγωνία...

[...]

Τίποτα. Όπου πιθανόν θα μπορούσε να είναι δεν την βρήκα, από το πρωί στους δρόμους και κοντεύει να βραδιάσει... Το παιδί έχει αποκοιμηθεί εδώ και ώρα, το ταλαιπωρούμαι και αυτό με τις ανοησίες μας. Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής. Πρέπει να δηλώσω εξαφάνιση τώρα; Και τι να πω; Ήμασταν ωραία και καλά και ύστερα η γυναίκα μου σηκώθηκε και έφυγε σαν τον κλέφτη; Ηλίθιος θα φανώ και τίποτα άλλο... Αυτό! Σταθμεύω το αυτοκίνητο στην αυλή και παίρνω στην αγκαλιά μου την αποκοιμισμένη κόρη μου, όπου γρήγορα την αφήνω στο κρεβατάκι της...

Κάθομαι στον καναπέ και σφαλίζω τα βλέφαρα μου. Δεν ξέρω τι πρέπει να θεωρήσω, να κατηγορήσω και να σκεφτώ. Που είναι γαμώτο σχεδόν ολόκληρη μέρα; Ούτε ένα τηλεφώνημα είμαι καλά, ούτε ένα δεν σε θέλω πια. Να πάει στην οργή εμένα δεν με σκέφτεται, την κατάσταση της όμως και τα δύο αγέννητα παιδιά μας δεν τα λογαριάζει; Με δύναμη και λύσσα πετάω το ποτήρι με ουίσκι το οποίο πριν λίγο μόλις είχα γεμίσει... Το χρυσό υγρό κατρακυλάει προς τα κάτω, ενώ τα γυαλιά έχουν πέσει από εδώ και από εκεί. Θυμωμένος και αδικημένος αισθάνομαι, μα πιο πολύ μαλάκας.

Τη στην οργή έκανα που να πάρει; Είπα τίποτα, έκανα κάποια πράξη η οποία την πείραξε... Δεν της είμαι πιστός, δεν την αγαπάω; Δεν προσπαθώ για εμάς και τη οικογένεια που με τόσο κόπο χτίζουμε; Τι στο διάολο, τι;;;

[...]

Κάτι βουίζει, το κεφάλι μου πονάει τρελά. Τρεμοπαίζω τα βλέφαρα μου, είναι βαριά και τσούζουν. Σηκώνομαι και ένας τρελός πόνος με κυριεύει, θέλω να ξανά ξαπλώσω μα αυτό που βουίζει είναι σίγουρα το κινητό μου. Μέσα στο χάος του δωματίου το οποίο εγώ προκάλεσα δεν το βλέπω πουθενά, σηκώνω πεταμένα μαξιλάρια, καρέκλες και ότι λογής διακοσμητικό φρόντισα να καταστρέψω πάνω στην οργή μου ώσπου το βρίσκω κάτω από τον καναπέ...

Δεν το πρόλαβα και ο αριθμός μου είναι άγνωστος. Δεν κάνω δεύτερες σκέψεις και καλώ πίσω στον αριθμό. Δεν αργεί καθόλου να απαντήσει και μια γυναικεία πανικόβλητη φωνή μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα.

«HLAURENΓΕΝΝΑΕΙΕΛΑΓΡΗΓΟΡΑΣΤΗΝΚΛΙΝΙΚΗΣΕΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.»

«Δεν κατάλαβα τίποτα, ποιος είναι;» ρωτάω πιάνοντας το κεφάλι μου το οποίο με πεθαίνει.

«Η Natalie Harry, σε παίρνω για την Lauren.» γουρλώνω τα μάτια μου στο άκουσμα του ονόματος της.

«Έπαθε κάτι;» σηκώνομαι τρομαγμένος.

«Έσπασαν τα νερά, γεννάει Harry. Την έχω φέρει στην κλινική πρέπει να έρθεις, σε ζητάει και είναι αρκετά πανικοβλημένη και καταρρακωμένη. Πρέπει να είσαι δίπλα της...» αυτή την φορά λέει ήρεμα.

Δεν ξέρω αν πέταξα, αν απέκτησα υπερδυνάμεις μα το πότε πήρα την Rosie στην αγκαλιά μου, την άφησα στην γιαγιά μου η οποία με κοιτούσε απορημένη και πότε βρέθηκα στο πλευρό της αγάπης μου η οποία με τυραννάει με τον χειρότερο τρόπο δεν έχω απάντηση να σας δώσω...

(Ζεστό, ζεστό σήμερα το κεφάλαιο με το που γυρίσατε από το σχολείο. Τουλάχιστον οι περισσότεροι :p. Πολλά φιλιά και αγάπη...)