Hij houdt van rood

Dure glimlach

Ik had ook niet naar haar moeten luisteren denk ik. 's Avonds zijn er geen lieve types, kan je niet alleen op de bus staan wachten. Ja, toen ging het goed, 9 uur 's avonds vlakbij een bos. Doodeng vond ik het, vijf minuten wachten, de vijf langste minuten van mijn leven. Niet dat er wat gebeurt was... Niet vermoord, niet gegijzeld. Nu wel, 5 uur 's avonds, dan zijn er genoeg mensen, zou je denken. Ik bedoel, ik stond ook gewoon tegenover rijtjeshuizen. Dat klopt toch niet? Die jongen, deze jongen, hij zag er zo lief uit, zo onschuldig. Ik bedoel ja ik keek naar hem, naar zijn sproeten, zijn te grote neus. Alles leek lief, goedaardig. Alles behalve zijn ogen, die zijn duister, donker, mysterieus, bijna zwart. Ik ken genoeg meiden die als een blok voor hem zouden vallen, meiden die van vampiers houden, Twilght, the Vampire Diaries. Hij kan zo meespelen, zonder make-up. Hij is er echt geknipt voor. Ik niet, ik heb een geweldige vriend, Chris. Daar kwam ik net vandaan. Chris ziet er zo anders uit, ik vergeleek deze jongen met hem, hij verloor op alles. Het was dat mijn vriendje naar voetbal was anders was ik daar nog gebleven. Bij mijn lieverd, mijn schat, in zijn warme armen, hij is zo leuk, zo lief zo... Ik had een glimlach niet kunnen onderdrukken en dat is wat het hem deed, denk ik. De jongen keek opzij, hij glimlachte terug, ik besefte dat ik nog steeds zijn kant op keek. Ik moet toegeven dat het er raar uit moet hebben gezien. Dat ik zo glimlachte naar hem, maar om Chris. Niet dat hij dat wist... Nee, hij zag zijn kans en greep deze. Ik schaamde me, voelde mijn wangen warmer worden, knalrood natuurlijk. De jongen zei iets. Omdat ik oortjes in had, had ik hem niet verstaan. Vluchtig trok ik mijn oortje uit mijn oor. Ik weet nog hoe het tegen mijn hand sloeg. Waarom viel dat me wel op en dat glimmende niet, in zijn jas, ik heb het moeten kunnen zien zitten... Maar ik zag het niet.