Hij houdt van rood

-

‘Ik denk ook niet dat ik dat ga doen. Het zou niet veel zin hebben denk ik eerlijk gezegd.’ Zeg ik. ‘Hij is veel te sneaky.’

      ‘Iedere crimineel is sneaky, of in ieder geval iedere goede crimineel.’ Brengt Chris er tegen in.

      ‘V is anders! Naast precies te weten wanneer ik ongesteld ben, weet hij mijn hele leven. Wist hij van ons, dat jij nog van me hield. En waarschijnlijk weet hij meer over mij dan ik van mezelf weet, sterker nog, daar ben ik van overtuigd.’ Ik raak, zoals ik het graag noem, lichtelijk in paniek.

      ‘Ten eerste, je slikt de pil en bent elke maand op het zelfde tijdstip ongesteld, V is een uitmuntende stalker en ik huilde me ieder avond in slaap omdat ik nog van je hield, van je houd! Dus dat raden was vast niet zo moeilijk.’ Wuift Chris mijn argumenten weg. Ik knik, het klinkt wel logisch... Maar ik ben niet volledig overtuigd.

      ‘Oke, ik zal erover nadenken.’ Zeg ik. Drie, twee, een. Oke, genoeg gedacht. Ik ga niet naar de politie.

      ‘Doe dat en beslis het juiste.’ Drukt Chris me op het hart. ‘Weet je? Ergens ben ik wel een klein beetje opgelucht, je bent niet vreemd gegaan, houdt nog van me en ik was bang dat ik het niet meer goed deed. Ik bedoel ik mocht niet meer aan je zitten en bij het zoenen keek je alsof je poep moest eten. Ik ben nog nooit zo onzeker geweest.’ Zegt hij speels. Hij kijkt me met een schuin oog aan.

      ‘Nou wat een geluk toch maar weer dat ik alleen maar ben verkracht…’ ja het klinkt bot, ja zo is het ook bedoelt. Nee ik kan er nog niet luchtig over doen.

      ‘Dus je hebt ook geen zin om… Ik bedoel, nu je toch de pil doorslikt, misschien ben je wel benieuwd of het beter voelt met liefde.’ Hoe kan Chris nou denken dat ik daar nu zin in heb. Ookal ben ik benieuwd. Ookal wil ik zeker weten hoe het dan voelt. Ookal wil ik zeker weten dat het beter voelt. Ik kan alleen maar denken dat het beter is, ik kan niet anders. Ondanks dat alles wil ik het nu niet. Heb ik er nu geen zin in. Ik kijk Chris aan, probeer boos te zijn. Ik bedoel dat zeg je toch niet. Omdat het ergens klopt, ergens heb ik er zin in, maar nog niet genoeg. De volgende keer, of die keer daarna. Chris, mijn lieve Chris begrijpt mijn blik.

      ‘Geintje…’ zegt hij snel.

      ‘Weet ik ook wel…’ zeg ik terug terwijl ik hem plagend met een kussen sla. Sinds lange tijd voel ik me enigzins gelukkig.  

’s Avonds in bed malen de vragen door mijn hoofd. Waarom verkracht hij me niet zonder dat ik ongesteld ben? Waarom niet? Als het zo nodig moet? Waarom is hij er zo zeker van dat ik de volgende keer wel een stopweek hou, als dat betekend dat ik weer wordt verkracht? Hoe wist hij van Chris en mij? Waarom hielp hij me? Waarom ga ik niet naar de politie? Waarom mis ik zijn hand op mijn wang? Ik ben heel, maar dan ook heel erg in de war. Mijn hoofd zit vol met vragen die niemand kan beantwoorden. Of in ieder geval niet iemand waaraan ik het kan vragen.