Hij houdt van rood

Daar gaan we weer

‘Verwachtte je me al?’

Ik ben op een bankje in het park gaan zitten om me mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Op wat er weer gebeuren gaat, op waar ik me niet op mag verheugen. Waarop ik me ook helemaal niet verheug, want dat zou raar zijn. Zou V zien waar ik aan denk? JIJ STOMME KLOOTZAK! MET JE KUTBEHOEFTES! MET JE BRANDJES. Voor het geval dat... Brandjes, ik moet het weten.

‘Jij was het hé?’

Hij knikt.

‘Waarom?’

‘Omdat ik mijn vader  de slechtste vader is die je je kunt voorstellen, ookal heb ik hem nog nooit ontmoet. Oh en ik ben een met hormonen volgepompte jongen van 17, in de puberteit enzo...’

‘Wat is dat nou voor reden?’

‘De enige die er is.’

Hij wordt alsmaar geheimzinniger. Hij pakt mijn hand en loopt het park uit. Ik stop hem.

‘Ik kan dit niet,’ hij kijkt me begrijpend aan en doet zijn mond open, waarschijnlijk om te zeggen dat het hem spijt maar dat het moet bladiebladiebla, ik stop hem. ‘Nee,dat bedoel ik niet. Niet hier, ik bedoel stel dat iemand me ziet, ons ziet. Stel dat Chris ons ziet. Ik bedoel ik heb het hem verteld maar alsnog…’ ik merk dat ik steeds sneller ben gaan praten. V knikt. We lopen verder. Het knaagt van binnen. Waarom gaat hij er niet op door?

We komen aan bij een zwarte auto met geblindeerde ramen. Hoe cliche?! Hij doet de passagiers kant open. Ik stap in. Rustig loopt hij naar de andere kant en stapte in.

‘We rijden een klein stukje, voortaan kan je gewoon ergens instappen. Zeg jij maar waar…’ moet ik dat nu even snel verzinnen? ‘Denk er nog maar even over na’ alsof hij gedachten leest… Niet dat dat kan, ik bedoel hallo. Ik begin echt kierewiet te moeten! We rijden inderdaad een klein stukje maar als ik uitstap weet ik niet waar we zijn.

‘Mijn geheime plekje, eigenlijk ben je nu wel speciaal’  zegt hij alsof hij de romantischte jongen ook is. Al klinkt het eigenlijk best romantisch. NEEEEEEEH Ik doe net alsof ik dat net niet dacht en kijk hem aan, vragend. ‘Normaal neem ik hier niemand mee naartoe.’ Goh, dat begrijp ik nog aan geheime plekje...

‘Wees gerust, ik zal je plekje niet afpakken…’ ik bedoel dat zou me alleen maar aan hem doen denken en dat willen we niet. Nee we willen niet aan V denken, niet aan V denken, niet aan V denken!

Allen dat plekje, het is echt prachtig, als in een sprookje. W.A.U.W!

We lopen om de auto heen. V had al voorwerk gedaan. Er ligt een groot rood picknick kleed en er staat een buitenverwarming.

‘Na u…’ Ik rol met mijn ogen, als het maar snel voorbij is. Ik bedoel, ik wil niet!

Mijn arm tintelt wanner hij mijn jas uittrekt. Ik voel zijn hete borstkas tegen de mijne drukken. Een kort moment denk ik aan Chris, hoe veel lekkerder het is met hem, tot ik mijn ogen open doe en V zie. Ik kan alleen nog maar aan V denken, aan dit moment, op deze prachtige plek. Het is over voor ik er erg in had. Ik ben even verward. V glimlacht en ik betrap mezelf op een lichtelijk zwaardere ademhaling. V knoopt zijn blouse dicht, verhult zijn gespierde borstkas weer. Ik voel me ongemakkelijk en trek mijn kleding aan. We stapen de auto in. Vlak voor ik uitstap geeft hij me een briefje. Drie keer gevouwen. Ik ben ongelooflijk benieuwd wat er dit keer instaat en merk dat ik een tinteling in mijn buik voel. Net als wanneer je in een achtbaan zit.  

Ik haast me naar huis en vouw het briefje open terwijl ik de voordeur dicht gooi,