Hij houdt van rood

Alsof het mijn schuld was

 ‘Dus…’ begon mijn vader, ik knikte.

       ‘Ik heb gegeten bij Chris en dat duurde iets langer, maar ze aten vroeg vandaag en ja… ik had het moeten laten weten, sorry.’ Het was het eerste wat er in me op kwam, maar ook zeker het beste wat ik op dat moment had kunnen verzinnen. Ze zeiden niks en keken me veel betekenend aan. Ik knikte en ging naar boven. Ik was niet geknapt, ik had me er doorheen geslagen. Hoe dom en klein het ook lijkt als je dit leest, niet dat iemand dit ooit zou lezen. Op dat moment, die blikken. Alsof het mijn schuld was, terwijl ik wist dat het anders zat. Ik kon het niet zeggen. Het voelde erg, heel misschien kan je het een beetje voorstellen en anders moet je me maar gewoon geloven. Ik had echt gedacht dat ik daar midden in de kamer in huilen zou zijn uitgebarsten. Niet eens, ik liep gewoon naar boven, van binnen kapot maar van buiten nog intact. Ik liep de trap op naar mijn kamer. Daar aangekomen deed ik de deur achter me dicht, het geluid was hard, te hard. Ze dachten beneden vast dat ik boos was, het kon me niets schelen. Het was ook zo, denk ik. Ik denk dat ik diep van binnen boos was, maar ik wist gewoon niet hoe ik het moest uitten.

Ik ging op mijn bed zitten en deed heel lang over het uittrekken van mijn laarsjes. Rits open, langzaam voet eruit, rits weer dicht en ze zorgvuldig tussen alle anderen zetten. Ik keek naar mijn schoenen, al mijn schoenen, netjes op een rij. Hoe langer die laarzen daar stonden hoe meer ze me irriteerde. Ze waren net drie weken oud, ik was dol op ze en had tot dan toe aaneengesloten gedragen. Soms heb je dat, dat je schoenen ziet staan en denkt ja! Dat worden ze! Dan pas je ze en zitten ze perfect, je rekent af en ziet daar pas de prijs. De prijs maakt je ook niet uit als de schoenen zo perfect zijn als deze...