Hij houdt van rood

Muziek liet me leven

Hoe langer ik naar die schoenen keek, hoe meer ik ze ging haten. Alles wat ik aan had haatte ik. Ik pakte de schoenen en stopte ze achter in de kast. Ik deed mijn kleding uit en trok een joggingbroek en sweater aan. De kleding hield ik zo ver mogelijk bij me vandaan, ze stonken. Ik stopte ze achter in mijn kast, bij mijn schoenen. Het hielp niet, het stonk nog steeds in mijn kamer. Ik kan niet beschrijven wat ik rook, alleen dat het me deed denken aan hem. Het gaf me de rillingen.

Achter in de kast was niet ver genoeg. Langzaam keek ik mijn kamer rond, mijn oog viel op een plastic zak. Ik stopte de kleding daarin. Nou ja stopte, het was meer proppen. Maar wat maakt het uit? Zoiets onbenulligs maakt je niet meer uit als je net bent verkracht. Ik wilde alleen die kleding weg. Ik liep de trap naar de zolder op en legde de zak achterin.

Achterin,

Daar waar niemand komt.

Daar waar ze zo ver mogelijk weg zijn.

Ik pakte mijn grote zachte handdoek, een schone onderbroek en mijn telefoon. Ik stapte de badkamer in. Zo zacht mogelijk dicht deed ik de deur dicht, op slot.

Ik had behoefte aan muziek! Ik zette het volume hoog.

Ik deed de douche aan en stapte er gelijk onder, Het maakte me niet uit of het te warm of te koud was, ik voelde niks. Of in ieder geval geen warmte, ik voelde de harde stralen van het water. Dat was gek. Ik hield van douchen, het warme water op mijn huid, de warmte die me omringde. Nu ik geen warme voelde, voelde douche alles behalve prettig.

De stralen waren hard. Het water ketste af op mijn huid. Wanneer ik te lang hetzelfde stond begon mijn rug te branden. Ik keek de badkamer rond, helemaal gevuld met stoom. Ik zette de kraan kouder en draaide me om. Ik deed mijn ogen dicht en luisterde naar de muziek. Is het niet bijzonder hoe je telefoon soms precies de juiste muziek uitkiest om af te spelen? Ik deinde mee op de muziek en liet me meevoeren. Heel even, maar dan ook heel even vergat ik alles. Heel even voelde ik de warmte van de douche. Hoe hard ik het ook probeerde, het gevoel kon ik niet vast houden.

Ik ging zitten en liet de stralen op me neer komen. Ik leunde tegen de wand aan, de wand tegen mijn rug, de waterstralen op mijn buik. Ik richtte mijn hoofd naar boven en voelde de stralen op mijn gezicht. Ik was moe, ik luisterde naar de muziek. Probeerde het te begrijpen, maar er kwam nog niet zoveel door.

Zorgvuldig zeepte ik me in, met een grote boog om het wondje in mijn zij. Ik waste het opgedroogde bloed van mijn zij.