Hij houdt van rood

Ik wilde hem slaan, maar ik had geen zin

De jongen haalde een dekentje uit de tas.

“Als hij maar niet denkt dat zijn daad zo minder erg was!” dacht ik nog, de jongen schoot toen in de lach. Ik werd nog bozer dan ik al was, hoe kan hij nu lachen, dit is niet op te lachen! Ik haatte hem, ik haat hem nog steeds. Rotjong.

Ik wilde hem slaan.

       ‘Doe maar’ dacht ik te horen. Ik balde mijn vuist, maar ik sloeg hem niet. Wat had het voor zin? De snee op mijn wang prikte nog van zijn eerdere uithaal en mijn zoute tranen. Bovendien zou een klap in zijn gezicht niets zijn bij de daad die hij zojuist bij mij had gedaan. Gal vulde mijn keel voor de tweede keer, maar ik spuugde niet. Toen de deken mij warm maakte, toen pas kleedde de jongen zich verder aan. De jongen met de zwarte ogen, maar met een zacht blik nu. Toen hij klaar was stond hij op, ik volgde zijn voorbeeld. Ik gaf hem zijn deken terug die hij zorgvuldig opvouwde en terug stopte in zijn tas. Zonder deze warmte merkte ik pas hoe koud het was. De jongen sloeg zijn arm om me heen en wreef erover de mijn arm om me op te warmen. Om zijn schouder hing de rugzak, alsof hij niks woog. We liepen weer naar het open deel van het park. We liepen in stilte, zijn arm om me heen geslagen. Ik wilde niks zeggen, ik kon niks zeggen, ik was verdoofd. Toen we aan de rand van het open veld kwamen stopte de jongen, ik stopte. Ik weet niet waarom, ik weet het nog steeds niet, maar ik stopte. Ik draaide me naar hem toe, probeerde in zijn ogen te lezen waarom hij dit had gedaan. Ik vroeg het hem.

       ‘Ik weet het niet,’ zei de jongen, ‘het moest gewoon.’

       ‘Dat is geen goed reden,’ antwoorde ik zonder emotie.

       ‘Soms wel, vertrouw me,’ hij schoot in de lach, ‘al zal dat nu zeer lastig zijn.’ Ik reageerde niet, ik vond het niet de moeite te reageren.