Hij houdt van rood

Help!

"HELP!" schreeuwde ik in mijn hoofd. Het kwam er uit, zo zacht, net geen gefluister. De man keek niet op maar de jongen had het wel gemerkt, helaas. Ik voelde iets kouds in mijn zij, harder in mijn zij, scherper. Ik voelde pijn, warmte, bloed...

Een mes.

Ik hapte naar adem, hij glimlachte. Ik keek vooruit, boos, geschokt.

'Dat krijg je er van...' ik was er niet zeker van of hij het zei of dat ik het dacht... De jongen trok me mee. Er leek wel een uur verstreken te zijn, maar toen we voorbij de kerk kwamen zag ik dat het pas vijf minuten waren. Ik was bang, zo bang. Mijn zij was warm van bloed. Moest hij me nu niet naar een dokter brengen? Laat hij me zomaar dood bloeden? De jongen trok me mee een steegje in, ik wilde nog steeds schreeuwen. Telkens als er iemand langskwam verzamelde ik moed. Zodra ik op het punt stond te schreeuwen voelde ik het mes in mijn zij prikken en hield ik mijn mond. We kwamen in een park, midden in de stad. We liepen door de bosjes, ik werd steeds banger. Ik werd bang dat ik wist wat er zou komen. Ik was bang dat mijn nachtmerrie werkelijkheid werd. Ik keek naar de jongen, hij grijnsde, ik wist het zeker.

'Je hebt het door hé?' zei hij. Ik slikte.

'Ga maar liggen.' ik bleef staan. Hij liet me los en ik zag het mes, bebloed. Ik draaide me om klaar om weg te rennen, ik had twee stappen gezet toen hij me alweer te pakken had.

'Weglopen heeft geen zin meissie.' zei de jongen. Tranen begonnen te lopen over mijn wangen. 'Huilen zal je ook niet helpen.' Ik sloeg hem, zijn mes ging over mijn wang. Hij drukte op mijn schouders, ik ging zitten. Hij deed mijn jas open. De jongen stopte het mes in zijn tas.

‘Moet ik niet naar de dokter?’

‘Waarvoor?’ Mijn hand reikte voorzichtig naar mijn zij. De jongen schoot in de lag. Bruut trok hij mijn jas en trui uit.

‘Kijk! Jij wilt voor dit kleine sneetje naar de dokter?’ Ik probeerde mijn tranen weg te knipperen om de wond beter te bekijken. In mijn hoofd was het een mega wond, maar in het echt was het een hele kleine wond, net diep genoeg om te bloeden. Mijn hand gleed over de snee op mijn wang, het bloedde niet eens. Hij grijnsde: 'Nu moet je ook iets liefs doen voor mij...' zei hij, alsof hij met het beste cadeau ooit had gegeven. Ik walgde van hem.

‘Trek je bh uit.’ Beval hij. Met trillende handen maakte ik mijn bh los, het kon hem niet snel genoeg gaan. Zijn handen gleden over mijn borsten, zijn handen waren overal. Ik wilde ergens anders aan denken, ik wilde dit niet meemaken. Uit alle macht probeerde ik aan iets leuks te denken. Maar waar moet je aan denken wanneer zoiets je overkomt. Eén hand bleef op mijn borst rusten, terwijl zijn andere naar mijn nek ging, zijn krachtige hand bracht mijn gezicht naar het zijne. Hij zoende me, ik zoende niet terug. Ik deed niks, wat kon ik doen?