Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 3

Jasmin p.o.v

Ik vind het heel interessant wat Eva en die man die zich net had voorgesteld als Floris vertelde, ik wil later namelijk ook bij de politie. Dan kan ik iedereen helpen. Na een tijdje waren ze klaar en hadden wij pauze, omdat zo lekker weer was hadden we buiten pauzen... Daar had ik helemaal geen zin, dan gaan al die kinderen uit mijn klas weer naar doen en vragen stellen waarom ik een lange broek en een shirt met lange mouwen aan heb. Eva en Floris praten nog even met de juf als ik mijn eten en drinken uit de krat haal, en met tegenzin naar buiten loop. Een maal buiten ga ik zitten op het bankje in de schaduw in een van de hoekjes van het schoolplein. Ik zie Eva naar buiten lopen gevolgd door Floris. Eva blijft even staan en kijk mijn kant op, ze zegt wat tegen Wolfs en komt dan mijn kant op lopen. 'Hallo, Jasmin was het toch?' 'Ja' zeg ik verlegen 'vond je het leuk wat we vertelden?' Ik twijfel of ik het wel moet zeggen maar zeg het dan toch, 'ja, want ik wil later zelf ook graag bij de politie.' Als ik er aan denk word ik al helmaal blij dan kan ik eindelijk mensen helpen, dat lijkt mij toch wel zo leuk! Ik zat zo in mijn gedachten dat ik niet eens door had dat Eva tegen mij aan het praten was. Ik voelden mijn wangen rood worden omdat ik niet had geluisterd en dus geen antwoord wist op haar vraag, ze kijk me vol verwachting aan maar ik kan geen woorden vinden om te zeggen. Ik zie de blik in haar ogen verander als ze door krijgt dat ik geen antwoord ga geven. Even ben ik bang dat ze boos word maar dan komt er een glimlach op haar gezicht 'heb je niet gehoord wat ik zei?' 'Nee, sorry...' Ik kijk beschaamd naar beneden en ben bang dat ze nu boos wordt, langzaam kijk ik weer omhoog als ze stil blijft en ik al in elkaar krimp bang dat ze mij gaat slaan net als papa. Als ik omhoog kijk, kijk ik in twee bezorgde ogen 'ik ga je niet slaan hoor' zegt ze lief 'is er wat aan de hand, doet iemand je pijn' vraagt ze bezorg, zal ik het vertellen? Even twijfel ik maar dan besluit ik om het niet te doen, de beelden van mijn vader schieten door mijn hoofd. Zonder dat ik het door had lopen er tranen over mijn wangen 'wil je mij wat vertel, Jasmin. Je mag mij alles vertellen niks is raar of gek.' Zou ze het dan echt niet gek vinden als ik vertel wat er aan de hand... Natuurlijk vindt ze dat gek dit zegt ze alleen maar om je gerust te stellen zegt een stem in mijn hooft. Tring....tring....tring de bek gaat, we moeten weer naar binnen, gelukkig dan ben ik eindelijk van dit ongemakkelijke moment af. 'Ik moet maar binnen' zeg ik zo zacht mogelijk en sta op om naar binnen te lopen maar ze houd mijn arm vast, wat heel erg veel pijn doet omdat het onder de blauwen plekken en sneeën zit van gister avond. Tranen wellen op in mijn ogen en ik probeer mijn arm los te krijgen, langzaam laat ze hem los. 'Als er ooit een keer iets is of je gewoon een keer wilt praten kan je mij altijd op dit nummer bereiken.' Ze geeft mij haar kaartje en glimlacht naar me, ik geef een waterige glimlach terug en loop snel naar binnen voordat de juf boos wordt....

Wat vonden jullie er van?
Vote!?
Comment!?