Flikken Maastricht- mishandeld

Part 29

Eva p.o.v

Ik loop samen met de hele familie naar beneden voor het ontbijt. Ik loop achteraan, de trap af. Bij de eerste stap voel ik al meteen die stekende pijn in mijn buik. Ik denk terug aan net, en bedenk me dan dat Jas mij goed geraakt heeft. Dat zal wel flink blauw worden... maar ja dat maakt niet uit. Ze is weer rustig, gelukkig. Ik weet wat ze voelde ik heb het zelf ook een paar keer gehad, toen raakte ik zo in paniek dat het net leek of mijn vader echt bij me was. Dat hij weer aan mij zat en dat hij mij weer verkrachtte. Op z'n moment komt echt niks meer binnen en zijn je gedachten veel te echt.

'Eef?' Ik schrik op uit mijn gedachten en bedenken me dat ik nog steeds op de trap sta. Ik voel mijn hoofd rood worden. Stap voor stap loop ik de trap af. Ik probeer de pijn te verbergen en te negeren. Maar Wolfs zou Wolfs niet zijn als hij dit niet door zou hebben. "Eef, gaat het wel met je? Je ziet zo bleek.' Ik denk even na maar vertel het hem dan toch maar niet. Omdat hij dan weer gaat zeiken en daar heb ik na deze vermoeiende ochtend echt geen zin. 'Er is niks! Het gaat prima.' Ik probeer zo overtuigend mogelijk deze woorden uit te spreken. Ik wil de trap verder aflopen maar Wolfs houd me tegen. 'Als er iets is mag je altijd bij me komen! Ik ben er voor je, en je mag me echt alles vertalen dat weet je toch!?' Ik durf hem niet in de ogen te kijken want dan ziet hij mijn tranen. Ook ben ik niet zeker van mijn stem dus knik ik alleen maar. Ik duw zijn arm weg en loop naar de ontbijttafel.

Ting, dong.... is Marion er nu al? Vraag ik aan mezelf. Met moeite sta ik op van mijn stoel. Meteen komt er weer die steek in mijn buik. Fleur ziet dit blijkbaar. 'Ik doe de deur wel open, blijf jij maar lekker zitten.' Ik hoor de deur open gaan en weer in het slot vallen. Al vrij snel vulde de ruimte zich met de vrolijke stem van Marion. Ik draai me om en kijk in het gezicht van mijn beste vriendin. 'Ben je er nu al?' Vraag ik enigszins verbaast. 'Ja... Wolfs heeft me gebeld, hij was bezorgd.' Ik rol met mijn ogen, 'Wolfs weer, nou maak je om mij maar geen zorgen het gaat prima.' Ik zie de twijfelende blik in Mar haar ogen, die zou het wel niet geloven. 'Ga zitten' wenk ik Marion een stoel toe. Zodat ze er niet nog een keer over begint. 'Wil je nog wat eten? Of drinken? We hebben genoeg, door Wolfs gemaakt dus maak je maar geen zorgen het is te eten.' Ik kijk Marion aan, samen schieten we in de lach ook Fleur en Jasmin schieten in de lach. Ik kijk op zij naar Jasmin en zie voor heel even weer het vrolijke en blije meisje die Jasmin hoort te zijn. We kijken elkaar aan, ik glimlach naar haar en sla een arm om haar heen.

Na een tijdje is iedereen klaar met eten, ik sta op en probeer alles op te ruimen. De pijn in mijn buik word alleen maar erger. Ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Wat als er iets ergs aan de hand? Denk ik bij me zelf. Niet zeuren jij het word alleen maar een beetje blauw. 'Eva! Kom je we hebben en film uitgezocht.' Ik ben blij dat Jasmin mij roept want dat betekend dat ik de ontbijtspullen niet meer hoef op te ruimen. Ik kan nu gewoon op de bank gaan zitten. Ik loop naar boven waar het hele stel zich al op de bank genesteld heeft. Ik ga ook maar zitten en pak een deken ik wikkel mezelf in de deken. En zo liggen we met z'n vieren op de bank een Disney film te kijken.

Zielige Eef....