Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 22

Jasmin p.o.v

Geduld... tja dat heb ik dus niet. Vanochtend hoorde ik Eva opeens heel hard Wolfs roepen. Het klonk best wel erg dus ben ik ook maar uit bed gekomen om te kijken. En wat ik toen zag was best wel heftig. Fleur zat op de badkamer vloer helemaal onder het bloed. Eva zat naast haar om haar rustig te krijgen. We zijn toen met volle vaart naar het ziekenhuis gegaan. En daar zitten we nu met z'n drieën op een rij te wachten op de uitslag. Ik zie dat Wolfs huilt maar weet niet zo goed wat ik moet doen. Ook Eva ziet er geschokt en verdrietig uit. De vraag die al sinds gisteren door mijn hoofd gaat is hoe het kan dat Fleur, Wolfs papa noemt en Eva gewoon Eva. Zou het dan niet het kind van Eva en Wolfs zijn. Eigenlijk wil ik het heel graag weten maar ik durf het niet te vragen. Er komt een dokter onze kant op lopen. Het inmiddels al 10.00 uur, gelukkig heb ik al vakantie. Anders was de juf heel erg boos geworden. Eva en Wolfs staan meteen op. "Is er al nieuws." Vraag ik maar voor Wolfs en Eva aangezien die nog geen woord kunnen uitbrengen. "Ze heeft een miskraam gehad. Ze heeft heel erg veel bloed verloren en is daarom heel erg slap, ze valt de hele tijd even weg en we hebben dus ook nog niet echt een gesprek met haar kunnen voeren. We willen haar graag nog een dagje houden voor observatie en zodat ze een beetje aan kan sterken. Ik neem aan dat jullie haar ouders zijn." Wijst hij naar Eva en Wolfs die knikken. "En jij haar kleine zusje bent?" Vraagt hij met een lieve stem. Hoe graag ik ook ja wil zeggen omdat ik heel graag een deel van deze familie wil worden. Schud ik van nee. Hij kijkt een beetje verbaasd maar gaat dan toch door met het gesprek. "Jullie mogen naar haar toe maar niet te lang." "Dank u wel" zegt Eva. Zonder verder nog iets tegen elkaar te zeggen lopen we maar de kamer van Fleur. We pakken allemaal een stoel en gaan naast haar zitten. Wolfs pakt haar hand vast en begint allemaal dingen tegen haar te zeggen die ik niet kan verstaan. Ik hou me een beetje op de achtergond en ga aan de ander kant van het bed bij het raam zitten. Langzaam opent ze haar ogen. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze dan best wel onzeker. Het blije en vrolijke meisje die ik gister heb ontmoet is helemaal verdwenen. Ze ziet bleek en het lijkt of ze ieder moment in kan storten. Als Wolfs en Eva haar geen antwoord geven stelt ze haar vraag directer. "Leeft de baby nog?" Nu is het helemaal stil. Alleen de apparaten rondom Fleur heen piepen in een bepaald ritme. Ze kijkt ons allemaal stuk boor stuk aan. En ik denk dat ze aan onze blikken al wel kon zien dat het geen goed nieuws is. Opeens begint ze heel hart te huilen en te schreeuwen. "Ik wil het niet kwijt, het is van mij en van mij alleen... NEE!!!! NEE!!!! NEE!!!!" Het gillen ging langzaam over in huilen. En ook Wolfs kon het niet droog houden door dat hij zijn dochter zo gebroken zag. Eva probeerde beiden te troosten maar ook zij had het moeilijk om het droog te houden. Eigenlijk is het raar. Ik ken deze mensen nu net iets meer als 24 uur. En ik voel me al zo verbonden en zelf ik voel nu hun pijn.