Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 27

Jasmin p.o.v

Giebelende sta ik in de deur opening van de kamer van Eva. Eva en Wolfs zitten zoenend op Eva haar bed. Al vrij snel merkt Eva op dat ik in de deur opening sta te lachen. Meteen zie ik dat ze rood wordt en de zoen stopt. Wolfs kijk niet begrijpen, Eva knikt naar mij. Volgens mij wou Wolfs zo snel mogelijk weg. Dat doet hij dan ook, hij aait me over mijn hooft en verdwijnt naar benden. Ik weet niet of ik het verhaal dat Wolfs en Eva mij verteld hebben over dat ze gewoon vrienden zijn nog wel kan geloven. Of  doen vrienden dit ook zo..? Ik heb het mijn ouders nooit zien doen en die waren wel verlieft, dus misschien hoort het wel gewoon bij vriendschap... ik weet het niet. Twijfelend loop ik Eva haar kamer in. 'Gaat het weer Eva?' 'Ja hoor het gaat weer prima met me.' Ik ga naast Eva op bed zitten en kijk haar vragend aan in de hoop dat ze uitleg gaat geven over die zoen van net. Maar helaas... 'kom Jas gaan we aankleden, Wolfs heeft ontbijt voor ons en Fleur gemaakt.' Toch en beetje teleurgesteld ga ik van Eva haar bed af en loop naar mijn eigen kamer.

Ik zou zo graag willen weten of zoenen nou liefde is of vriendschap. Ik denk terug aan de tijd dat mijn moeder nog leefde. Mijn vader en moeder maakte alleen maar ruzie. Ik heb ze nooit zien zoenen, is dat normaal. Is het normaal dat vaders en moeders alleen maar vechten? Is het normaal dat een vader zijn vrouw en dochter mishandeld en misbruikt? Op dit moment weet ik niet meer wat normaal is, wat is normaal eigenlijk? Ik denk terug aan alles van me vader en moeder. Ik kan de tranen niet meer tegen houden, ze beginnen te stromen over mijn wangen. Ik raak in een soort trans en krijg niks meer mee van de wereld om me heen. Ik zie en voel alles wat mijn vader bij me deed. Iedere avond was het weer het zelfde liedje, hoe hard ik het ook probeerde niet te voelen, de pijn kwam altijd terug. Ik probeer mijn gevoelens uit te zetten, om niet meer te denken aan mama, papa, opa's en oma's, en mijn grootste geheim mijn broertje. Ik probeer iedere dag weer niet te denken aan hoe mijn vader mijn broertje de keel door sneed in een vlaag van woede. Een geheim dat ik aan niemand heb verteld omdat papa mij ander verschrikkelijk veel pijn zou doen. Opeens werden mijn gedachten wel heel echt. Ik voel de handen van mijn vader over mijn lichaam gaan. Tranen beginnen nog harder te stromen, ik sla en schop om me heen in de hoop dat mijn vader weer weg gaat. Maar hij gaat niet weg, hij gaat nooit meer weg. Alles wat hij mij aan gedaan heeft blijft voor altijd op mijn netvlies gebrand, het blijft voor altijd in mijn gedachten en in mijn hart.

Ik heb een vraag, vinden jullie het leuker als ik vaker een kort deeltje plaat of dan minder vaak maar langer..? Laat maar even weten onder in de reacties. {heb al een nieuw deel klaar staan dus er komt snel een nieuw}