Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 11

Jasmin p.o.v

Daar zit ik dan aan het bureau van Eva, er komt een vrouw met rood haar op mij aflopen. 'Ik ben Marion, wie ben jij?' Vraagt ze terwijl ze wat papier en teken spullen op mijn tafel legt. Ik durf eigenlijk geen antwoord te geven en negeer dan ook haar vraag, in de hoop dat ze niet boos wordt. Maar als ik zo kijk denk ik niet dat ze boos wordt, ze ziet er eigenlijk wel heel lief uit. 'Jasmin' zeg ik zo zacht mogelijk in de hoop dat alleen Marion het gehoord heeft. 'Wat een mooie naam, ik heb wat tekenspullen voor je kan je lekker tekenen.' Ze schuift de spullen naar mij toe, maakt de box met kleur en teken potloden open. WoW zoveel heb ik er nog nooit gezien, en allemaal zo mooi! Voorzichtig pak ik een papiertje en een potlood. 'Toe maar' zegt Marion aanmoedigend ik begin te teken en wacht tot dat Eva en die andere man weer terug komen. Die vrouw die zo hard schreeuwde praat nu al een stuk zachter, wie zou die vrouw eigenlijk zijn? En waarom was ze zo boos? 'Marion' vraag ik zo voorzichtig mogelijk 'ja' 'Wie is die vrouw die net zo hard schreeuwde?' 'Dat is Mechels, onze baas' baas hebben ze die dan? 'Waarom was ze zo boos?' Ik zie dat Marion twijfelt of ze wel moet zeggen wat de echte reden was van de vrouw "Mechels" haar boosheid. Voordat Marion antwoord kan geven komt Eva al maar buiten, ze loopt meteen op mij af om mij een aai over mijn bol te geven. 'Kom je mee?' Waar zouden we naar toe gaan? Zou ze mij weer terug naar huis brengen met mijn vader? Of zou ze mij gewoon in z'n eng tehuis stoppen? Of zou ik met haar mee naar huis mogen? Allemaal vragen die in mijn hoofd rond tollen. 'Bedankt Marion.' Zeg ik nog snel, zoals mijn vader mij geleerd heeft. 'Geen dank meisje.' Terwijl ik na denk over al die vragen loop ik achter Eva aan naar haar auto. Ze houd de deur voor mij open zodat ik kan gaan zitten, ze helpt me met mijn gordel om doen. Zodra mijn gordel om is doet ze de deur dicht en gaat aan de bijrijders kant zitten. 'Waar gaan we naartoe?' Meteen nadat ik het gevraagd heb krijg ik spijt dat klinkt natuurlijk heel onbeschoft.... 'Naar mijne huis, dat is een oud pension.' 'Wat is een pension?' 'Een soort van hotel.' Antwoord Eva meteen mijn vraag zonder het gek of raar te vinden dat ik dat niet weet. 'Wonen jullie in het zelfs huis?' 'Jij vraagt wel veel he!? Ja, maar dat is een lang verhaal.' Zegt Eva met een grote glimlach op haar gezicht.

Sorry heb al een tijdje geen deel geplaatst.