Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 16

Ik heb een hele tijd niet meer geschreven sorry daarvoor...

Eva p.o.v

Meteen als ik de trap af loop voel ik Fleurs ogen mij aan kijken. Haar ogen gaan van Wolfs naar mij. "Hebben jullie iets samen?" Is de eerste vraag die ze weet te stellen. Een beetje hopeloos kijk ik Wolfs aan ik kan aan hem zien dag hij ook niet precies weet wat hij moet zeggen. "Het was niks, gewoon een foutje. En hier wil ik het bij laten." Zeg Wolfs. Een foutje dus dat is wat Wolfs er van denkt, en ik maar denken dat we elkaar leuk vonden. Ik knik dan toch maar bevestigend naar Fleur. "Jasmin slaapt." Zeg ik niet echt speciaal gericht aan iemand. Fleur en Wolfs knikken tegelijkertijd. Er valt een ongemakkelijke stilte. "Nou Fleur wat breng jou hier?" "Ik wou eigenlijk wat vragen maar dat is al niet meer belangrijk." Zegt ze twijfelend, de blije Fleur die net nog tegenover mij zat is nu totaal verdwenen in een bange en verdrietige Fleur. Ook Wolfs merkte de gedrag verandering, en sloeg meteen een arm om zijn dochter heen. "Je kan ons alles vertellen he!?" Zeg ik tegen Fleur. "Kan ik het ook alleen aan jou vertellen?" Er rolt een traan over Fleur haar wang. "Natuurlijk, mag dat, Wolfs ga is ff een rondje lopen ofzo." Probeer ik hem eigenlijk weg te sturen. Wolfs staat met tegenzin op en geeft zijn dochter nog een knuffel en loopt dan de deur uit. Met een klap valt de deur in het slot. Ik ga naast de ondertussen hard snikkende Fleur zitten. "Wat is er toch aan de hand dat je zo over stuur bent?" Ik sla een arm om Fleur heen die als een klein meisje al huilend tegen mij aan leunt. Ik kan merken dat ze wat wil gaan zeggen maar dat het niet lukt omdat ze te overstuur is. "Ik... Ik... Ben zwanger" komt er dan in een keer uit. Ze begint nu nog harder te huilen. Ik sta op en haal een doos met tissues en een flesje water. Ik draai de dop van het flesje af en geef het aan Fleur. Ze drink een paar grote sloken en komt weer een beetje op adem ook pakt ze een paar tissues om haar uitgelopen mascara mee af te vegen. "Hoever ben je?" Vraag ik toch wel een beetje twijfelend omdat ik niet zo goed weer of ze er wel over wil praten. "10 weken, en een beetje." Ik kijk haar aan, ze ziet er zo gebroken uit. Van wie zou het zijn, voor zover ik weet heeft ze geen vriendje? wat zal er gebeurd zijn? waarom is ze niet blij dat ze zwanger is? Allemaal vragen die door mij hoofd gaan, vragen waar Fleur antwoord op heeft maar ik ben bang om het te vragen. "Eva... Mag ik hier blijven slapen? Ik wil niet naar huis toe." Vraagt ze terwijl er weer tranen op komen. "Natuurlijk er zijn kamer genoeg. Pak maar een sleutel van het haakje. Je bent hier altijd welkom." Zeg ik vol medelijden "En Eva, wil je nog niks tegen papa zeggen. Ik wil het graag zelf doen, wanneer ik er klaar voor ben." Ik knik. Na deze woorden loopt ze vermoeid naar boven.