Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 28

Een extra lang deel! Veel lees plezier! Julia

Eva p.o.v

Pff... gelukkig vroeg Jasmin niks over de zoen, het voelde gewoon zo goed. Maar het kan helemaal niet... we zijn werk partners en als we samen wat krijgen mogen we misschien niet meer samen werken, en Wolfs is echt de enige met wie ik wil werken. Ik denk er nog even over na en ga me dan maar aankleden. Ik sta op en wankel voor een paar seconde, ik vind mijn balans weer en loop door naar mijn klerenkast. Euhm.... maar gewoon een jogging broek en een shirt. Lekker makkelijk als we straks film gaan kijken. Ik kleed me om en loop naar de badkamer om mijn haar in een staart te doen. Ik doe nog een klein beetje mascara op als ook Fleur de badkamer in komt lopen met een jogging pak aan. Gelukkig ben ik niet die enige, dan denk ik aan Jas, misschien moet ik haar maar even vertellen dat ze gewoon een joggingbroek aan mag. Fleur begroet me met een iets slaperige 'morgen.' Ik begin te lachen. 'Slecht geslapen?' Vraag ik expres veel te vrolijk. 'Ik sliep best goed tot dat jij opeen begon te rennen en Jas jou bed vervuilde voor het mijne.' Ik kijk Fleur lachend aan. En voordat ik het weet zijn de woorden er uit. 'Leuk toch z'n klein zusje die bij je komt liggen.' Meteen heb ik spijt van mijn woorden het is namelijk nog helemaal niet zeker of Jasmin wel mag blijven. 'Sorry.' Zeg ik er dan ook meteen achteraan. Zonder op een reactie van Fleur te wachten loop ik beschaamd naar de kamer van Jasmin.

Ik loop zonder te kloppen op de deur Jas haar kamer binnen. Wat ik daar aan tref had ik niet verwacht. Jas zit huilen op de grond tegen haar bed aan. Ze kijkt niet op of om als ik de kamer in kom lopen. Ik loop voorzichtig naar haar toe en wacht op een reactie. Maar die komt niet. Ik kom dichter en dichter bij, ik ga rustig naast haar zitten, nog steeds vertrekt ze geen spier. Ze zit opgerold te huilen. 'Jas, Jas, Jasmin wat is er aan de hand.' Het lijkt alsof mijn woorden niet bij haar binnen komen. Voorzichtig ga ik dichter bij haar zitten en sla een arm om haar heen. Uit het niets begint ze te slaan en te schoppen. Ze schreeuwt haar longen uit haar lijf, ook de tranen die net nog zachtjes over haar wangen rolde lopen nu in kleine riviertje naar benden. Ik krijg een paar klappen. Ik twijfel even Maar roep dan toch 'FLEUR, WOLFS, willen jullie even helpen?' Ik probeer Jas rustig te krijgen door haar vast te pakken, maar het heeft het tegenovergestelde effect. Ze begint nog wilder te slaan en te schoppen, gelukkig is ze wel gestopt met het schreeuwen. Ik krijg een voet vol op in mijn buik. Een hevige pijn schiet door mijn hele lichaam. Gelukkig waren Fleur en Wolfs er nu ook. 'Ze was aan het huilen toen ik haar kamer binnen kwam toen ik haar probeerde te troosten begon ze te schreeuwen en na een tijdje begon ze ook te schoppen.' Ik kijk Wolfs hopeloos aan... met mijn ogen vraag ik aan hem wat we gaan doen. Ik wacht niet echt op een antwoord maar probeer Jas rustig te krijgen door lieve worden in haar oor te verduisteren. 'Jas ik ben het Eva, ik ben je vader niet en die is hier is ook niet. SST... meisje stil maar, rustig.' Langzaam merk ik dat dit meer zin heeft dan haar aanraken. Ik heb eindelijk het gevoel dat mijn woorden ergens binnen komen. Wolfs en Fleur weten niet zo goed wat ze moeten doen. Ik kijk Wolfs aan en krijg meteen een bezorgde blik, z'n blik van pas op je zelf en kijk uit wat je doet. Met mijn ogen probeer ik hem duidelijk te maken dat hij de kamer moet verlaten. Hij begrijpt het meteen en kijkt me nog even vragend aan en loopt dan weg. Fleur wil ook weg lopen, 'nee Fleur blijf' zeg ik omdat ik weet dat Jas altijd goed reageert op Fleur. Ik kan me op dit moment ongeveer wel voorstellen wat Jas voelt. Daarom weet ik ook dat er nu beter geen mannen in de kamer kunnen zijn. Ik zie dat Jas steeds rustiger word. Ik sla mijn armen om haar heen dit keer krijg ik geen trap maar word ik aan gekeken door een paar zielige ogen. Ik trek haar nog dichter tegen mij aan. 'SST het komt goed echt waar.' Is sus het huilende meisje in mijn armen. Ik wenk Fleur dat ze naast ons moet gaan zitten. Ik leg Jas in Fleur haat armen, ze stribbelde heel even tegen maar geeft zich er dan toch aan over als ze ziet dat het Fleur is. Ik kijk naar het tweetal voor me. Ik sta langzaam op omdat de pijn steeds ondragelijke wordt. Ik loop de kamer uit en kom Wolfs wachtend tegen op de gang. 'Een paniekaanval' beantwoord ik de vraag die ik in zijn ogen kan lezen. Ik zie Wolfs twijfelen. 'Eef gaat het wel met je?' Voordat ik antwoord kan geven heeft hij me al mee gesleurd naar de badkamer. Ik schrik van mezelf als ik in de spiegel kijk. Er zitten wat krassen op mijn gezicht en ik heb ook een bloed neus. Ik wil het gewoon met een papiertje afvegen maar Wolfs houd me tegen. 'Ik doe het wel.' Hij tovert een EHBO kit tevoorschijn en verzorgt zo alle wondjes. Normaal zou ik tegenstribbelen maar heb daar nu gewoon niet de puf voor. Ik laat het maar even gebeuren.

Na ongeveer 10 minuten is Wolfs klaar. 'Zijn die EHBO politie cursussen toch nog ergens goed voor' zegt Wolfs grinnikend . Ik kan hier ook de humor wel van in zien. De deur van de badkamer gaat open Fleur en Jasmin staan in de deur opening. Ik wenk Jasmin dat ze naar me toe mag komen. Zonder te twijfelen rent ze naar me toe. Ze beland in mijn armen. 'S... s... sorry.' Zegt Jasmin snikkend. 'Je hoeft geen sorry te zeggen meisje het is al goed.' Langzaam komt ze weer uit mijn armen. Ze kijk me een goed aan en ziet dan de krassen in mijn gezicht en op mijn armen. 'Heb ik dat gedaan?' Vraagt ze onzeker. Ik kijk Wolfs hulpzoekend aan. Ze voelt zich al zo schuldig en dan moet ik haar ook nog vertellen dat ze dit gedaan heeft. Wolfs knikt als teken dat ik het gewoon moet vertellen. 'Ja... maar dat maakt niet uit! Ik heb er al geen last meer van.' Ik zie Jas twijfelen of ze zichzelf wel kan vergeven. Ik knik als teken dat het goed. 'Zullen we maar ontbijten dan!?' 'Goed plan' zeggen Fleur en Jas tegelijk.