Flikken Maastricht- mishandeld

Deel 23

Eva p.o.v

We zijn ondertussen 1 week verder. Fleur ligt nu al de hele week levens loos in bed ze eten af en toe wat maar niet veel. Het is zwaar een kind verliezen, daar weet ik alles van. Ook Jasmin is nog steeds hier. We hebben een gesprek met jeugdzorg gehad, en ook die mensen vinden na een lang gesprek dat het voor nu het beste is dat Jasmin bij ons blijft. We hebben ondertussen samen kleren gekocht en ze geniet vol op van haar vakantie en haar tijd hier. Wolfs probeert zich groot te houden maar heeft er wel moeite mee dat zijn dochter als een soort van plantje op bed ligt. Hij heeft al van alles geprobeerd maar hij krijgt haar niet uit bed. Hij probeerde ondertussen ook een soort van vader te zijn voor Jasmin en haar vertrouwen te winnen. En ik... tja... wat is er met mij gebeurt in deze week. Ik heb geprobeerd iedereen bij elkaar te houden maar dat lukt tot nu toe nog niet helemaal.

"Jasmin kom je naar beneden? Het avond eten is klaar." Schreeuw ik naar boven. "Kom er aan!" Ik loop weer terug de keuken in en niet veel later hoor ik Jasmin van de trap af komen. Wolfs heeft het voor elkaar gekregen om Fleur ook naar benden en aan tafel te krijgen. Ze zat nu een beetje in haar bord te prikken. Zonder iets te eten. "Fleur?" Zeg ik zacht. "Je moet wel wat eten, je bent heel erg dun geworden." Zeg ik wachtend op een reactie. "Ik heb gewoon geen honger." Zegt ze zacht. Er rolt een traan over haar wang. "Ach meisje toch, kom hier." Ik spreid mijn armen zodat Fleur er in kan gaan liggen. Dit aanbod kan ze natuurlijk niet afslaan. Al snikend ligt ze nu in mijn armen. Ik kijk naar Wolfs en Jasmin aan de andere kant van de tafel. Hij knikt naar mij als teken dat ik het goed doe. "Zullen we samen even naar boven gaan? Kunnen we even praten." Ze knikt instemend. Langzaam staat ze op ze wankelt even maar vind haar balans. Zonder iets te zeggen lopen we naar haar kamer toe. Fleur gaat meteen op bed zitten en rolt zich zelf in de deken. Ik ga op de rand van haar bed zitten. "Weetje Fleur ik ben anderhalf jaar geleden ook mijn baby verloren." Ik aai over haar hoofd en laat haar even na denken. "Maar dat wist ik helemaal niet." Langzaam komt ze omhoog, ze gaat tegen de rand van het bed zitten. "Maar dan weet je dus hoe ik me nu voel." Ik laat deze woorden even op me inwerken. "Dat klopt, een soort van wel ja." Ik kijk haar aan en zie het diepe verdriet in haar ogen. "Het voelt zo leeg, en soms denk ik dat het mijn fout is." Zegt ze. "Ik wou het kindje heel graag maar de manier waarop niet... en dat maakte me zo verdrietig." "Het is niet jou fout echt niet." Ik ga naast haar onder de deken zitten. Ik sla een arm om haar heen. En zo zitten we daar een tijdje zonder iets tegen elkaar te zeggen.

Toch nog maar een deeltje... lekker laat maar dat maakt niet uit. Eigenlijk zou ik nu moeten slapen want morgen heb ik weer een lange dag voor de boeg in londen... het hier nu 2.35 A.M en de wekker gaat af om 6.00 A.M... dus kan nog maar heel even slapen... slaap lekker iedereen