Flikken Maastricht- mishandeld

deel 7

Jasmin p.o.v

Een beetje ongemakkelijk sta ik in het midden van de kamer. 'Ga maar naar boven Jasmin' zegt mijn vader met een doordringende stem. 'Ja papa ik ga naar boven' zeg ik zo netjes mogelijk ander wordt hij straks weer boos. Als ik op mijn kamer ben ga ik aan mijn bureau zitten, "klop klop" 'mag ik binnenkomen' vraagt de lieve stem van Eva voorzichtig. Zonder op een antwoord te wachten loopt ze naar binnen en gaat op mijn bed zitten. 'Jasmin we hebben ons gesprek nog niet afgemaakt, kom je even naast me zitten.' Toch wel een beetje bang loop ik naar haar toe en ga helemaal aan de andere kant van het bed naast haar zitten. Ze heeft duidelijk door dat ik geen zin heb in praten en om het gesprek voort te zetten. 'Jasmin, ik weet dat ik het al een keer gezegd  heb maar weet dat je mij alles kan vertellen, ik vind niks raar of gek.' Langzaam kijk ik haar aan, ik voel een traan over mijn lopen. Ik wil hem weg vegen maar Eva houd me tegen 'Ga je ook niet lachen?' Ik vraag het toch maar voor de zekerheid. 'Nee, natuurlijk niet. Waarom denk je dat?' 'Omdat de kinderen uit mij klas dat wel doen.' Er stromen steeds meer tranen over mijn wangen. Eva schuift wat dichterbij en slaat voorzichtig een arm om mij heen als ze merkt dat ik niet tegen werk trekt ze mij nog dichter tegen haar aan. Ik nestel me in haar armen en laat alle tranen maar gewoon even gaan. 'Stil maar, huilen mag.' Zegt ze lief. Voor het eerst sinds een lange tijd voelt het alsof ik weer even een moeder heb. Nu pas realiseer ik mij hoeveel ik er haar mis. 'Jasmin waar is je moeder?' 'D... D... Die... Die is dood.' Stamel ik en ik begin nog harder te huilen, ik kruip zo dicht mogelijk tegen Eva aan, zij zou mij toch wel beschermen!? 'Stil maar, sst.' Verluisterd ze in mijn oor. 'Jasmin, doet jou vader je pijn?' Wat moet ik nu zeggen, zou ik de waarheid vertellen? Ik twijfel maar vertel dan toch maar de waarheid ik denk dat ik Eva wel kan vertrouwen. 'Ja' zeg ik dan ook maar. Eva trekt me nog dichter tegen haar aan voor zover dat kan en laat mij gewoon even uithuilen. 'Ik ga je helpen, ik ga er voor zorgen dat je niks meer kan gebeuren!' Zegt ze met heel veel overtuiging in haar stem. Voorzichtig kijk ik haar aan, ik zie dat er een paar tranen over haar wangen lopen, 'Waarom ben je verdrietig.' Vraag ik zo zacht mogelijk in de hoop dat ze niet boos wordt. 'Dat is iets voor volwassenen.' Zegt ze terwijl ze haar tranen weg veegt.

Sorry al een tijdje geleden dat ik een deel geplaatste heb, ik wou het verhaal hier gelijk hebben lopen met het verhaal op mijn account.
Wat vonden jullie er van? Wordt het niet te lang dradig?