Flikken Maastricht- mishandeld

deel 18

Jasmin p.o.v

hier sta ik dan, ik wou Eva alleen maar helpen maar ik weer niet zo goed of dat nu gelukt is... "Kom maar meisje." Eva spreid haar armen, "Kom maar." Zegt ze nog een keer als ze mij ziet twijfelen. Ik ben bang... Bang voor Wolfs... Maar dat zeg ik maar niet hardop straks wordt hij nog boos, en dan doe hij misschien wel het zelfde als papa altijd deed. Heel voorzichtig stapje voor stapje loop ik naar Eva toe... in mijn ooghoek hou ik Wolfs in de gaten. Ik ben klaar om weg te duiken als hij wil gaan slaan, maar dat doet hij niet... Heel langzaam om mij niet bang te maken ga hij op een stoel aan de andere kant van de tafel zitten. Nu ren ik bijna naar Eva toe om vervolgens al huilend in haar armen te vallen. opeens denk ik weer aan de reden waarom ik naar beneden ben gekomen."Eva, Fleur is boven aan het huilen." verluister ik in eva haar oor. "Ben je daarom naar beneden gekomen?" vaagt eva met een kleine glimlach op haar gezicht. "Ja... ik hoorde het en dacht dat jij haar misschien wel kon troosten net zoals je bij mij deed." zeg ik terwijl ik me uit de knuffel probeer te wringen om op een stoel te gaan zitten. "Wil je wat drinken?" Vraagt Wolfs opeen. voorzichtig knik ik naar hem. Hij is toch niet zo erg als mijn vader altijd was. "Eva, doet Wolfs jou wel eens slaan?" vraag ik zo zacht mogelijk in de hoop dat Wolfs het niet hoort. "Nee, dat doet Wolfs niet. Wolfs is heel aardig voor mij! Hij zorgt altijd voor mij als ik dat nodig heb. Waarom dacht je dat?" "omdat hij zo erg schreeuwde, en ik was bang dat hij net zoals mijn vader altijd deed ging slaan." "Lieve Jasmin, ik kan je beloven dat Wolfs dat nooit zal doen!" zeg Eva met een soort van glinstering in haar ogen. "Zijn jullie verliefd?" Vraagt ik best wel brutaal, maar ik vertrouw Eva er op dat ze me niet gaat slaan. Ik zie dat Eva rood wordt. "2x een chocomelk voor de dames." Zegt Wolfs met een brede glimlach. "Waar waren jullie over aan het praten?" "niks.." Zegt Eva meteen. Eva en Wolfs beginnen een gesprek, iets over morgen ofzo... Ik luister niet echt. Ik kan alleen maar denken aan hoe verschillend mijn vader en Wolfs wel niet zijn. Eigenlijk schaam ik me best wel voor mijn eigen gedachten dat ik eerst echt dacht dat Wolfs mij wou slaan. Maar nu ik weet dat hij dat nooit zou doen ben ik toch wel een beetje minder bang. Zal ik Wolfs vertellen dat ik hem lief vind? of is dat raar? "Ik vind je lief Wolfs!" onderbreek ik het gesprek tussen Eva en Wolfs. Ik zie dat Wolfs en eva bijden een grote lach op hun gezicht hebben.

Foutje had eerst deel 19 geplaats. Nu dan maar deel 18