Ateş'in İzleri

12 Part2: Kalpsiz Adam

Sizinle bu hikayede buluşurken hakikaten heyecanımı kelimelerle anlatamam.. İster 5 okuyucum olsun ister 5000 , ben asla ilkleri bana destek olanları unutmam.
Sizi çooookk kocaamaaan seviyorum💞

Sorunlarım var o yüzden bölümü nasıl yazdım bilmiyorum, umarım beğenirsiniz.. Fikirlerinizi mutlaka iletin. Size iyi okumalar🙇🏻💋

Bazen insan delilik yapmak isterdi, bazen sevdiği insanla bir şeyibbir ilkleri paylaşmak yaşamak isterdi..

İlk ilkini bu adamla yaşamıştı Leyla. Çok mu düşünmüştü? Hayır! Bir anlık delilik mi?! O da hayır! Bu adamın gözlerine teslim olmuştu o gece ilk önce. Bakışları Leylayı esir alarken, içindeki deli kadın serbest kalmıştı. Sonra bedenini vermişti. Ve daha yeni anlıyordu ki, bu adama aşık olmuştu. Ve bu onun ilk aşkıydı.

Yiğitle aynı yerde okumuş, uzun yılları bir yerde geçmişti. Aşk sanması normaldi çünkü eskiden aşık olmamıştı. İyi anlaşan, beraber gülen iki sevgililerdi. Yiğit ilk kez onunla biraz daha fazla ileriye gitmek isteyince onunla kavga etmişti. Bir süre sonra kendini affettirmeyi başaran Yiğit bir kaç ay sonra Leylanın en yakın arkadaşıyla evleneceği haberini vermişti.

Leyla yıkılmışmıydı? Evet! Çünkü arkadaşı sırtına bıçak saplamıştı.
Her yara iyileşirdi de en yakınlarının açtığı yaralar iyileşmezdi.

Mert uzun bir süredir aynı yere bakan Leylanın garipliğine, durgunluğuna anlam vermemişti.
"Gitmek istemiyor musun?"
Leyladan cevap gelmeyince elini uzatıp koluna dokundu. Aniden yerinden sıçrayan Leyla soru sorarcasına Merte baktı.
"Soru sordum cevap vermedin. Diyorum ki, gitmek istemiyor musun?"

Leyla hayır anlamında başını salladı.
"Gitmek istiyorum. Sadece dalmışım."

"Neden daldın?" sorduğu sorunun cevabını çok merak ediyordu.

Sen de benim gibi saatlerce bir noktaya bakarken dalıyor musun? Sen de benim gibi ikimizi düşünüyor musun? Yaptığımız doğru değil, çık aklımdan derken bile sen vardın aklımda.
Bilmiyorum? Aklımda mısın yoksa kalbimde mi?

"Bilmem. Belki de uzun yollar insanı uzaklara alıp götürüyor." derken gözlerini arabanın camından uzanıp giden yola dikmişti.

"Belki de." diye cevap verirken gözlerini Leyladan ayırmamıştı.

Bu kadın üzülünce canı yanıyordu.

Kısa bir yolculuğun ardından Leylanın "İşte orada! Büyük beyaz bahçeli ev! Masal evi!" diye bağırmasıyla Mert arabayı yolun kenarına çekti.

"Bulduk mu sence?" diye sorarken Leylanın yüzünde çocuksu bir ifade vardı. Gözlerini dikip beyaz evi izlerken sanki beyninde bir şeyleri tartıyor gibi gözüküyordu Leyla.

Mertin dudağı belli belirsiz kıvrılmıştı. "Sanırım."

Leyla Mertin gülümsediğini görünce gözlerini kısıp "Niye gülüyorsun?" diye hesap sorarcasına bakışlarını Mertin üzerine dikti.

"Ben mii?" Mert gülümsemesini saklamak için dönüp arabası olan tarafa baktı.

Leyla yanına gelip elini yüzüne uzattı. Yüzüne değen soğuk elin etkisiyle irkilen Mert bakışlarını çevirdiğinde Leylaya baktı.

Leyla Mertin gözlerine bakarken elini çekmek aklına bile gelmemişti.

Sanki tüm bedeni felç geçirmiş gibi hisediyordu.
"Gülmüyorum. Sadece o kadar farklısın ki. Anlam veremiyorum.. Ne kendimin ne de senin bu haline."