Ateş'in İzleri

29.. Veda..

Bir ara bulup size bölüm yazdım, can okurlarım.. O kadar yoğunum yaza bilmeme bile şükür ediyorum.. Kendinize iyi bakın görüşürüz inşallah🙏

Yanımda olup desteğini esirgemeyen, kitaptan vazgeçmeyen herkese çook minettarım..🙏💕

Insan canının acısını, kalbinin en korkunç sızısını sevdiğinin kollarında dindirirken gözlerini kapar, kulaklarını seslere sağır eder biraz huzur bulurdu. Eğer gözlerini açarsa yine yeniden canı yanardı..

Mert Leyla'nın kollarında küçük erkek çocuğu gibi defalarca aynı şeyi tekrar etmişti.. "Ne olur ölmesin.."

Teyzesi yoğun bakıma alındıktan sonra Mert bir an olsun bile camın kenarından çekilmiyor, ara sıra hastanenin bahçesine çıkıp sigara içiyor sonra yeniden camın kenarından teyzesini izliyordu.

Leyla ise sadece yanında duruyor, Mertin elini tutuyor bazen sarılıyor içinden dua ediyordu.. "Allahım sen büyüksün.. Sen yardım et.."

Mert'in daha da kötüye gittiğini gören Leyla doktorun da söylemesi üzerine Mertin ailesine haber vermeyi karar aldı.

Ama nasıl söyleye bilirdi ki?

Bir kaç metre uzaktan Merti izlerken aklına çare olarak tek bir fikir gelmişti.

Pantalonunun arka cebinden telefonunu çıkarıp annesinin numarasını çevirdi.

Mertin duymaması için biraz daha uzaklaşırken boşta olan elini gelişi güzel topladığı saçlarına götürdü. Tek isteği bu yaşadıklarının bir kabus olmasıydı.

Oysa bir kaç saat önce ne kadar mutluydu herkes..

"Kızım.."

"Anneciğim, nasılsın? Neredesin?"

Kızının ses tonundan yorgunluğunu anlayan Seda hanım "ben iyiyim bebeğim, sen nasılsın? Neden sesin yorgun?" dedi.

"Anne sana bir şey söylemem gerekiyor. Ama telaşlanma. Senden başka yardım isteye bileceğim kimse gelmedi aklıma,"

Hattın diğer ucundan sıkıntılı nefes alan annesinin telaşlandığını anlamıştı.

"Her şey yolunda mı, birtanem?"

"Annem, Mertin teyzesini hastaneye kaldırdık. Hastaymış. Şimdi yoğun bakımda. Mert de iyi durumda değil, ailesini alıp buraya getirir misin? Babama söyle."

"Mertin teyzesi gelmiş mi?"

"Tanıyor musun?"

"Şey.. Nevinden duymuştum. Tamam biz alır geliriz," sonra aklı başka bir şeye takılmıştı. "Sen Mertle birlikte miydin?"

"Teyzesi yemeğe davet etmişti. Anne sonra konuşalım mı, benim Mertin yanına dönmem gerekiyor."

Telefonu kapatıp camın önünde Merti göremeyince hemen koridordaki merdivenlere doğru yürüdü..

Hastanenin bahçesine çıktığında Mertin dalgınca sigara içtiğini görünce rahatladı.. İçi paramparçaydı. Sevdiği adamın üzüntüsü ona ölüm gibi acı geliyordu. Sessizce Mertin yanına gitti. Mertin onun geldiğini fark etmediyini biliyordu o yüzden tam karşısına dikildi. Mert son kez sigarayı dudaklarına götürüp içine derin bir soluk aldı.

"Mert.." sesi güçsüzdü, onun bu haline dayanamıyordu. Onun tanıdığı adam bu kadar güçsüz olamazdı. Cevap gelmeyince ellerini Mertin göğüsüne yerleştirip onu gücü yettiği kadar itti.