Ateş'in İzleri

14 -Çünkü aşık oldum-

"Sevdiğim mi dedin?"

Tüm yorgunluğuna tüm kırgınlıklarına rağmen sormuştu. Belki tüm yaralarını iyileştirecek bir kaç damla sevgi dökülürdü karşınsındaki adamın kalbinden yaralarının üzerine.

Çünkü kadın aşıktı..

Ama adamın kalbi soğuktu. Ya da hep soğuk tarafını göstermişti ona.. Kim bilir?!

Mert sıkıntılı bir nefes verip "Niye soruyorsun?" dedi.

Ne cevap vere bilirdi ki?

Soruyorum çünkü iyi şeyleri duymaya açım. Çünkü ben sana aşık oldum. Belki de kalbinin soğukluğuna aşık oldum. Belki de kar yağdıktan sonra çıkan güneş gibi hayatıma doğan gülüşüne aşık oldum. Sen bana bakıp gülmüyordun ama ben aşık oldum. Sen beni hep kurtardın sonra hiç acımadan parçalara böldün. Hayatın en kuytu köşelerine fırlattın benim parçalarımı ama ben sana aşık oldum..

Gözlerini kapatıp derin derin nefes aldı. Ciğerini acıtacak bir şekilde nefes almıştı.

Sesinin titrememesine, kekelememesine dikkat ederek "Çünkü bilmek istiyorum." dedi.

Mert Leylaya küçümser gibi bakışlarını gönderip, alaylı ses tonuyla "Yoksa birisinin seni sevmesinden huzursuz mu oldun? Yoksa yasak aşkına ihanet etmekten mi korkuyorsun?" diye tısladı.

Duyduklarıyla kalbinin atışları sanki hızını düşürmüştü, dudaklarına konan acı tebessümü saklamayı başarıp "Yasak aşk, öyle mi?" diye sordu.

Sesindeki tını tüm hayalkırıklığına ev sahipliyi ediyordu.

"Leyla.."

Her ikisi de kafalarına sesin geldiği tarafa doğru çevirmişlerdi.

Leyla Yiğiti görünce bilinçsiz bir şekilde Merte baktı.

Mert kaşlarını dahası mümkünmüş gibi çatmış ellerini yumruk yaparak sıkmıştı.

Yiğit soluk soluğa Leylanın yanına koşarak gelip konuşmaya başladı.

"Bak Arzu ne dedi bilmiyorum ama bilmediğin çok şey var?"

Elini uzatıp Leylanın kolunu tutmak istediğinde Leyla elini geri çekmiş, Mert ise işaret parmağını Yiğite doğru sallayıp "Ona sakın dokunma!" diye öfkeyle uyardı.

"Sen kim oluyorsun? Sen Leylanın kimisin ki?" sinsice gülümsüyordu.

"Ben sana kim olduğumu gösteririm ama uygun yerde değiliz."

"Göstersene!" Yiğit tüm yüzsüzlüğünü gün yüzüne çıkarıyordu.

Leyla Yiğite bakarken iğrenç bir şeyi görmüş gibi yüzünü buruşturdu.

"Yüzsüzlüğünü göstermene gerek yok! Zaten bilinen bir şey." derken istemsizce acı acı gülümsedi.

"Karını da kendini de en uzağıma yerleştir!" dedikten sonra yeniden derin bir nefes alma ihtiyacı ile nefes çekti ciğerlerine.

"Leyla, bak bilmediğin şeyler var diyorum."

Mert tam bir adım atıp Yiğite yaklaşacağı sırada Leyla Merte dönüp "Lütfen bizi yalnız bırakır mısın Mert." dedi.