Ateş'in İzleri

20. -Kaçamak mutluluk-

Canım okurlarım yeni bölüm geldi.. Hadi bölüm hakkında yorumlarınızı yazın. İyi okumalar! 🤗

Hani izlediğimiz filmlerde olur ya olayın en önemli yerinde birileri gelir, işte Mert ve Leyla o anı yaşıyordu. O bölünmeyi..

Mert ne diye bilirdi ki Leylaya? Ben sana galiba sırılsıklam aşık oldum? Ben bir korkağım... Duygusuz kelimesinin arkasına saklandım.. Aslında en büyük en güzel duyguyu her sana baktığımda yaşıyorum mu diyecekti ona aşık olmayan kadına?!

Derin bir soluk alıp "Sen burada kal ben kapıya bakıyorum.." dedi Leylanın omuzlarından tutup.
Leyla başını sallayıp sonra cama taraf döndü..
Karşısında cennetden koparılmış küçük bir parça vardı. Küçük ama çiçeklerle süslü bir bahçe.. Ağaçlar, yeşil otlar.. Ne güzel resim yapılırdı burada diye düşündü bir an..

Mert bir süre sonra elinde büyük bir tepsiyle gülerek içeriye döndüğünde Leylanın tepside gördükleriyle gözleri ışıldamıştı.

Mert Leylanın bu haline gülüp "Çok mu açsın?" diye sordu.

"Evettt.. Gelen kimdi?"

Mert tepsidekileri koltuğun önündeki küçük masaya yerleştirirken aynı anda konuşuyordu.

"Bizim bahçivan, ben burada olmadığım zamanlarda kontrole gelir, dün gece ışıkları açık görünce bugün bana kahvaltı getirmiş.."

Sonra eliyle gel işareti yaptı.

Leyla koltuğa geçtiğinde masadaki tabaklara saldırmıştı.
Mert gülerek Leylayı izliyordu.

"Çok iştahlısın."

Leyla bir anlık başını kaldırıp Merte baktı.
"Aç kalmaya dayanamam. Çok yerim." dedikten sonra yeniden tüm dikkatini tabağına vermişti.
Mert de Leyla gibi iştahlı bir şekilde kahvaltısını etmişti.

Leyla midesini tutup koltuğa yaslandığında "Çok yedim.." diye sızlandı.

Mert ayağa kalkıp "O zaman gezelim.." dedi elini Leylanın kalkması için uzatarak.

Her ikisi birlikte bahçeye çıktıklarında Leyla yeniden buraya aşık olmuştu.

"Burası çok güzel. Tam olarak kimin burası?"

Etrafa aşk dolu gözlerle bakıyordu. Sanki burası onun saklı mabediydi. Buraya aitmiş gibi hissediyordu.

Mert gülümseyip "Benim. İlk kazandığım parayla aldım burayı. Ama aldığımda böyle değildi, uçuk sökük bir yerdi. Bu hale gelmesi 1 yılımıza mal oldu." dedi.

Leyla şaşırdığını bakışlarıyla belli ediyordu.

"Neden bu kadar uğraştın ki burayla?"

"İnsanlardan kaçmaya değsin diye."

Cevabı verirken göz kırpmıştı.

"Niye kaçıyorsun?" derken gözlerini gel üzerimizde uzan diye çağırışta bulunan yemyeşil çimenlere dikmişti.

"Herkes yalnız kalmak istiyor bazen. İnkar etme." sesinden bilinmeyen bir tını vardı.

Kızmış mıydı?

Leyla omuz silkip kendini yeşil çimenlerin üzerine bırakıp gözlerini kapattı. Yüzünde hissettiği güneş ışınlarının sıcaklığı tüm vücuduna mutluluk yayıyordu.