HAZNEDAR

19.BÖLÜM

SAVAŞ HAZNEDAR

Hep sevilmediğimi bilir ve bunun acısını yaşardım. Şimdi yaşadığım ise tarifi olmayan bir duyguydu. Eslem her senden nefret ediyorum dediğinde ölecekmiş gibi hissediyor,kızıyor ve öfkeleniyordum. İçimde oluşan sinir bir yandan onu kaybetmek bir yandan nefesimi kesiyordu. Herşeyi geçtim o yaren orospusu yüzünden hayalim olan kadını kaybediyordum. Eslem o kadın yüzünden ne hale gelmişti. Bir daha seni görmek istemiyorum derken o kadar ciddiydi ki... Bir daha onu görmemek demek benim bitmem demekdi. Diğer bir yandan onu ne kadar yanımda zorla tutacaktım. Eslem kapıyı kırmak ister gibi çarptığında düşüncelerimi başka yöne çekmem gerektiğini biliyordum. Salak gibi öfkeme yenilmiş ve yalnız oldugumuz bir ormana gelmistim. Üstelik bizimle uğrasan bir it varken. Telefonuma gelen mesaj sesiyle cebimden telefonu çıkardım. Bilinmeyen bir numaradan mesaj gelmişti.

"Her seferinde bu guzel kizi aglatmaya utanmiyor musun ? Elindekini kaynettin Haznedar. Hıçkırıkları o evde yankılandı ve sen bittin. Sana ait olmayan ve olmayacak hayalini bu gece kaybettin. O yuzden sana birsey yapmiyorum. Sen kendi kendini bitirdin. "

Telefonu duvara fırlattığımda sinirden deliye dönmek uzereydim. Düşmanım hiç olmadığı kadar yakınımdaydı. Eslemi bir kere elimden almaya kalkmış ve bunu neredeyse başaracakti. Şimdi uyguladığı taktik ise o kadar kusursuz işlemişti ki eslem yüzüme bakmıyordu. İkinci bir telefon sesi geldiğinde eslemin çantasından telefonu çıkardım.

"Siz güzel bayan bu gece kırılan kalbinizi bir daha tamir edemeyeceksiniz. Aldatildiniz. "

Amına koduğumun çocuğu diyerek eslemin telefonunu da parçalara ayırdığımda Eslem sesleri duymuş ve merdivenlerden aşağıya iniyordu. Ağlamakdan şişmiş gözlerini üzerime dikmiş yüzüme bakarken okuduğum mesaj aklımda dönüyordu. Kimse ama kimse onu benden alamazdı. Beni seviyordu. Beni seviyordu ve sadece bana kızgımdı. Istesin ya da istemesin öleceğimi bilsem bırakmazdım Eslemi. Eslem titrek bir sesle "savaş" dediğinde yanına gitmek için adım attım.

-Savaş gelme dedi panikle.

-Eslem uzatma artik konusmamiz gerekiyor hadi.

Neden bu kadar zor bir kadındı. Ondan uzak kaldikca sinirleniyordum. Sinirlendikca hata yapıyordum. Yüzü bembeyaz olan eslemin baktığı pencereden dışarıya baktığımda yüzlerinde kar maskesi olan yirmiye yakın adam vardı. Bu bir haftada ikinci defa bu hale gelişimdi. Elindeki silahı Esleme doğruttuğunda koşarak eslemi geriye doğru ittim. Gecenin sessizliğini silah sesi böldüğünde kolumdaki sızıyla birlikte Eslemin üstüne düştüm. Bu hiç iyi olmamişti. Eslemin bunu görmemesi gerekirdi.

-Savas iyimisin?

-Hareket etme Eslem. Dedim adamların hala orda olma ihtimallerine karşı. Eslem altımda kırıldanıyor ve yarama bakmaya çalışıyordu. Ve bu işleri dahada çıkmaza sokuyordu. Ona bu kadar yakin olmak... Ah şu durumda bile ne düşünüyordum.

-Ama kolun kanıyor. Dedi endişeyle.