HAZNEDAR

29.Bölüm

Uyku pençelerini göz kapaklarıma geçirmiş yarı uyur yarı uyanık bilincimin açılmasına mani oluyordu.

Yarı kapalı bilincimin içerisinde dahi kalbimdeki kırgınlığı hissediyordum. Yorgundum. Her seferinde aynı çukura düşmekten yorgundum. Kanayan dizlerime, ellerime bulaşan mutsuzlukla yaşamak istemiyordum.

"Durumu nasıl?"

Duyduğum yabancı erkek sesi adım adım yanıma yaklaşıp baş ucumda durdu.

"Kanaması durdu Evren bey. Bedeni yorgun düştüğü için biraz daha uyuyabilir."

Kanaması? Neler olmuştu bana? Ayrıca Evren kimdi yahu?

"Onada karnındaki ufaklığada iyi bak doktor. Can dostuma emanetini sapa sağlam vermek istiyorum."

* * *

Savaş Haznedar

Gelen telefon ile hastaneden aceleyle çıkarak otoparka indim. Evren aramış Eslem'in yanında olduğunu ve durumunun iyi olduğunu söylemişti. Günler sonra sevdiğim kadının yaşadığını öğrenmek...

Kalbim hızla çarpıyor, ellerim onu tekrar görmenin heyecanı ile titriyordu. Ölmemişti. Beni bırakıp hiçbir yere gitmemişti. Yanan cesetlerin içerisinde çıkmadığında bile yaşıyor olmasına ihtimal vermezken aldığım bir telefonla tekrar hayat bulmuştum. Şimdi emin ellerde gidip onu almamı bekliyordu.

Evren... Can dostum olan adam onu nasıl bulmuştu? Çok sık görüşemesek bile birbirimizin arkasını hep kollardık. Yine yapmıştı dostluğunu. Mizacızla birlikte kaderlerimiz de hemen hemen aynıydı. İkimizde aynı laneti yaşarken ben kendimi kurtarmıştım. Ben sevdiğim kadınla evlenmiştim ama o sevdiği kadınla tam anlamıyla bir ilişki dahi oturtamamıştı. Aşk seçilemiyordu işte. Etrafımızda deli divane olan kadınlar varken biz bizi görmezden gelen kadınlara tutulmuştuk. Ama Eslem artık beni seviyordu. Bana aitti. Onu o kadar özlemiştim ki.

Evrenin villasının önünde durup görevlilerin kapıyı açmasını bekledim.

Tek başına koca villada yaşıyordu manyak herif. Eslem yokken bende böyle bir adam değil miydim? Gösterişli bir hayatın içerisinde yapayalnız.

Açılan kapı ile bahçeye hızla giriş yaptım. Evren kapının önünde elleri cebinde beni beklerken arabadan inerek ona doğru ilerledim.

"Hoşgeldin kardeşim." dedi samimi bir sesle.

"Kardeşim Eslem nerede? Durumu nasıl?" dedim hoş beş olayını geçerek ve ona sıkıca sarılarak.

İnsanın güvene bileceği bir arkadaşı olunca çok daha hissediyordu. Günlerdir hissetmediğim güven hissi içime dolarken birbirimizden ayrıldık.

"Merak etme Eslemde bebeğinizde çok iyi. İkisinede gözüm gibi baktım. Yukarıda uyuyor şimdi."

Evrenin bebeğiniz demesi ile yerime çivilendim. Ne demek bebeğiniz? Bir bebek... Eslemin karnında babasının ben olduğum bir bebek hemde.