DURAKTAKİ KATİL (TAMAMLANDI)

32. YOKLUĞUNDA

İlk olarak bölüm ismim çok sevdiğim bir müziğin adı . Ve tabikide bölüm de bunun üzerine . Başlarken şarkıyı açmayı unutmayın . Ve lütfen oyunuzu esirgemeyin . Şimdiden teşekkür ederim . İyi okumalar .

***

Gözlerimi ucu görünmeyen denize sabitledim . Sanki dalgalar uçuruma vurdukça yer sarsılıyor , bedenim denize doğru daha fazla çekiliyordu . Bedenim tamamen hissizdi . Hiç bir şey hissetmiyordum . Ya da artık uyuşmuştu ağrılarım . Kabullenemediğim gerçekler etrafımı sardıkça ölüme bir adım daha yaklaşıyordum . Güneş tüm ihtişamıyla tam tepedeyken bile , içimi donduran soğuk ısınmama engel oluyordu . Donuyordum . Bir çocuğun balonunu ellerinden kaydırıp kaybetmesi kadar çaresizdim . Kimsesizdim . Gideceğim yer , sığınacağım bir liman bile yoktu .

Sandal gibiydim . Yaşıyordum ama dalgaların bana yön vermesine izin veriyordum . Sallanıyordum . Her darbede daha fazla sallanıyordum ama bir türlü devrilmiyordum . Şimdi de öyleydim . Gidebileceğim bir yer arıyordum . Ama yoktu . Burada saatlerden beri yaptığım gibi dikiliyordum . Sadece kapanmakta inat eden gözlerimi açık tutmayı başarabiliyordum . Alnımdan sızan koyu kan çeneme süzülüyor . En son ne oldu ? Nasıl buraya geldim hatırlamıyorum .

Gözlerimi araladığımda zihnime yerleşen ilk görüntü takla atmış bir araba oluyor . Ve içinde cansız gibi duran bedenim . Güçlü bir acı hissediyorum . Bedenim sanki parçalara ayrılmış gibi. Neremin ağrıdığını kestiremeden inliyorum . Acı çekiyordum ama kalbimdeki kadar değil . Sonra her şey tekrar dolanıyor zihnime . Ölmedim . Hala hayattayım . Başaramıyorum babamın yanına gitmeyi . Bedenimi zorla arabadan çıkartıp ağaca yasladığımı anımsıyorum .

Sonradan hissettiğim tek şey kolumdaki şiddetli ağrı oluyor . Şuanda da hissettiğim tek ağrının kolumda olduğunu fark ediyorum . Kalbimdeki artık zihnimi ele geçirmiş durumda . Kalbimdeki ağrıyla çoktan bütünleştim . Zihnim bana oyun oynmaya devam ediyor . Buraya nasıl geldiğim biraz sonra aklıma geldiğinde kaşlarımı çatarak düşünüyorum .

Bedenimi zor çabalarla ayağa kaldırıyorum . Koyu kanı her yerde görebiliyordum . Ağır bir yaram yoktu . Kolumdaki hariç . Şoktan bayıldığımı biliyorum , ya da kafamı bir yere vurmuştum . Kımıldattığım koluma şiddetli bir ağrı saplanınca çığlık atıyorum . Öyle bir ağrı ki bedenimi delip geçiyor . Etrafıma bakınıp yürümeye başlıyorum . Gittiğim yeri bilmesem de yürümeyi bırakmıyordum .

Ayak bileğimdeki sızı da sonradan belli oluyor . Topallasam da yürümeye devam ediyorum . Gözlerimin boş boş etrafa bakışı zihnime yerleşmişti . Ve korku dolu nefeslerim . Her bastığım dalın kırılması ürpertiyordu . Ama durmadan yürüyordum . Sonunda ana yola çıkan bir düzlük gözüme çarpıyor . O tarafa ilerleyerek yola çıktıktan sonra korna çalan arabaları umursamadan yürümeye devam ediyorum . Yanımda durup yardım etmek isteyenleri duymuyorum bile .

Gözlerimi sıkıca kapatıp hepsinin rüya olmasını diledim . Korkuyla araladığım gözüme takılan deniz her şeyin gerçek olduğunu haykırıyordu . Elimle koluma destek veriyordum . Kımıldatmak bile ağrı veriyordu . Yürüyerek , biraz da arabaların yardımıyla buraya kadar gelmiştim . Rüzgar bedenimi kesip şiddetli bir şekilde savruluyordu . Titreyen dizlerimi kımıldatıp geriye döndüğümde gözüme ilişen ilk şey mezarlık girişi oluyordu . Girmeli miyim emin olamıyordum .

Korkuyordum . Soğuk mezar taşına dokunma fikri zihnimi delip geçiyordu . Bir adımda arkama dönüp yürümeye başlıyorum . Bu o kadar kolay değil . Şiddetli bir ağrı bedenime yayılıyor . Nefeslerim kesik kesik . Arada nefes almayı unutuyorum ama sıkışan ciğerlerim beni kendime getiriyor . Titreyen parmaklarımı hissettiğimde derin bir nefes alıp bekliyorum .