Raytis interviews

Let's Talk: daniek17

Wanhopig probeer ik mijn haar goed te krijgen. Ik heb me verslapen. Juist vandaag. Het kon niet op een willekeurige dag zijn of in de vakantie, nee het moest precies op de dag van het interview zijn.

Het plukje brons haar valt weer voor mijn gezicht. Lekker dan.
Gelukkig zit mijn gestreepte stropdas in de blauwige kleur van Let's Talk helemaal prima. Het is goed genoeg.

'Max!' wordt er geïrriteerd geschreeuwd door mijn baas. 'Max Weijters!'

'Kom al!' roep ik vanuit mijn kamer terwijl ik nog even mijn haar goed probeer te doen. Nu zit er een bruin plukje naast de bronsgekleurde. Natuurlijk maak ik het weer erger.

Nog net voor ik de kamer verlaat, herinner ik me om het make-upsetje terug te zetten. Ik had het uiteindelijk dan toch langer geleend dan eigenlijk nodig was. Hopelijk heeft ze het niet doorgehad.

Ik zet ook een spiegel terug. Deze heb ik alleen zo lang bij me gehad dat ik niet eens meer weet waar hij hoort. Het staat wel mooi hier op dit glazen tafeltje.

Er wordt een microfoon naar me toegeworpen en ik kuch even om mijn stem goed te maken. Met een schuine glimlach zie ik de herkenbare interviewer.

'Succes hè slaapkop,' zegt Jane als ze "subtiel" tegen de tafel aanleunt. Ze slaat bijna een glas water om ver.

'Dank je,' antwoord ik haar die als een van de eerste wist dat ik me had verslapen. Ik was tijdens het rennen tegen haar aangebotst en ze had mijn baas gelukkig met een kort praatje kunnen afleiden. Jane deed het waarschijnlijk zodat we quitte staan. Ik heb haar tenslotte even van dat blauwe oog af geholpen. Helaas moet ze me wel even over mij slaperigheid plagen, misschien morgen ook nog.

'Je hielp mij gister ook,' zegt Jane als ze een pluk blauw haar achter haar oren doet. Met een schuine glimlach ga ik de studio binnen.

'Ik ben Max Weijters,' zeg ik als ik binnenloop en al het applaus hoor, 'en dit is Let's Talk.'

Ik kijk kort verbaasd als mensen de show met me mee roepen en kan een grijns niet onderdrukken. Met een plof zak ik neer op mijn oranje stoel.

'Omdat koningin Morgan meerdere aliens wilde aantrekken, heeft ze gewoon twee wedstrijden geopend.'
Ikzelf vind dat natuurlijk helemaal niet erg. Misschien zijn die aardlingen wel knappe koppies. Een Raya als vriendin krijgen is me na achttien jaar niet gelukt, aliens zien me misschien wel staan.

'En natuurlijk komt er dan iemand in mijn show, namelijk de Aardse Daniek.'

Het blondharige meisje komt met een glimlach van met lipgloss bedekte lippen binnen. Ze stapt de studio binnen in een zwart jurkje. Net als vele anderen schrikt ze ook van het felle licht. Misschien is het slim om die wat te verzachten.

Als het spotje niet meer op haar is gericht, lijkt haar blonde haar al snel donkerblond.

'Welkom bij Raytis!' zeg ik als ze plaatsneemt op de groene stoel naast me.

'Ben je al een beetje aan de planeet gewend geraakt? Het moet wel een groot verschil zijn met Aarde.'

'Ja dat klopt,' zegt Daniek enthousiast als ze overeind veert. 'Maar dit interview vind ik in ieder geval heel erg leuk. Ik ben heel nieuwsgierig, dus vind ik het leuk om nieuwe dingen te leren kennen of te zien wat anders is dan wij kennen.'

Ik draai met mijn stoel naar haar en let er deze keer wel op dat ik niet te ver doordraai. Misschien moet ik er gewoon wat rustiger op zitten.

'Is het beter dan Aarde?' vraag ik Daniek voor ik volledig in mijn gedachtes verzonken zit.

Het meisje leunt met haar hoofd op haar knokkels als ze over die vraag nadenkt. Een plukje donkerblond haar valt voor haar blauwe ogen.

'Ik heb er eigenlijk nog niet heel veel van gezien. De bewoners lijken me aardig en de koningin klinkt heel vriendelijk. Dus ik ben van plan nog veel meer te ontdekken op deze planeet.'

Er klinkt zacht gelach van het publiek zodra ze het over onze koningin heeft. Vriendelijk is vaak niet de term die we gebruiken om haar te omschrijven. Ze heeft het beste voor ons, dat weten we allemaal, maar net wat te vaak laat ze haar arrogantie doorschijnen.

'Dat is in ieder geval goed om te horen.'

Ik ga even verzitten. Mijn broek zit maar niet goed en als ik er kort naar kijk, zie ik de oorzaak. Met een beschaamd gezicht sla ik mijn benen over elkaar heen.

Mijn broek zit binnenstebuiten.

'Dus je neemt deel aan een wedstrijd,' zeg ik snel voor het rood te duidelijk op mijn gezicht verschijnt.

'Ja, dat klopt,' lacht Daniek. 'Ik vond het Lost & Found concept heel erg leuk en ook vond ik het mooi dat een emotie zo centraal staat. Ik vind het mooi om dat met schrijven over te brengen. Eerlijk gezegd weet ik alleen niet wat ik er van moet verwachten. Volgens mij zijn de opdrachten wel heel origineel en uitdagend, wat ik alleen maar leuk vind!'

Ik knik nerveus als ze praat. Het labeltje bij mijn broek lijkt voor mijn gevoel ineens wel erg zichtbaar. Ik ga verzitten om alleen maar op te merken dat mijn andere broekspijp ook een labeltje heeft en de naden duidelijk zichtbaar zijn.

'En natuurlijk wens je iedereen hartstikke veel succes,' komt er onbedoeld sarcastisch uit.

'Ja, we zijn hier immers om te leren en ik denk dat iedereen iets bijzonders-'

'Dank je wel Daniek!' roep ik enthousiast uit voor ik de show afsluit. Ze kijkt een beetje verward om zich heen.

'Dit was dan Let's Talk.'

Snel mijn broek goed doen, denk ik als de lichten uit gaan.
---
A/N hopelijk vond je het leuk @daniek17! Ik heb hieronder nog een tekening van hoe de studio van Let's Talk er ongeveer in mijn gedachtes uitziet. Negeer maar het feit dat niet alles helemaal in proportie is hahaha