Raytis interviews

Let's Talk: Heyitsj_

Ik dacht dat het slim was. Gewoon om een beetje af te koelen van alles. Gewoon om even te vergeten hoe het was om Janes lippen op de mijne te voelen. Nu ben ik er echt verslaafd aan geraakt.

En...

Ik wrijf heftig over mijn voorhoofd als ik de koud in mijn hersenen voel stromen.

Oliver vraagt me wat er met me is als ik spastische bewegingen over mijn voorhoofd maak. Ik krijg de pijn maar niet weg.

'Brain freeze!' schreeuw ik hem wanhopig toe als ik het plastic bekertje met paarse slush in zijn handen duwt.

'Het heeft mijn brein te grazen genomen!'

Oliver begint tegen mijn voorhoofd te blazen en maakt het alleen maar erger. Wanhopig kijkt hij om zich heen alsof er ineens een anti-brain freeze machine bestaat.

'Wat moet ik doen?' vraagt hij me dan.

'Wacht.' Ik voel hoe de koude hand bij het zaagsel in mijn hoofd wegtrekt. 'Ik heb het overleefd.'

Even kijkt mijn beste vriend opgelucht voor hij zich de slush herinnert. 'Max,' zegt hij als een boze moeder die je dwingt je kamer op te ruimen, 'je mag niet eten op het werk.'

Ik rol met mijn ogen en pak de slush uit zijn handen voor hij het weggooit. 'Alsof iemand zich daar aan houdt.' Ik neem even een slokje om Oliver nog meer te irriteren.

'En toch drink je te veel.' Hij haalt het weer uit mijn handen. 'Je begint een slush-olist te worden.'

Ik zucht diep, negeer zijn woorden en drink rustig verder. Met nadruk op rustig. Ik hoef niet nog een brain freeze.

'Je bent verslaafd Max, je moet echt naar een afkickkliniek.' Hij legt een bezorgde hand op mijn schouder. 'Dit is niet de manier om je pijn te verwerken.'

Ik sla zijn hand weg, maar geef hem wel de slush puppy aan. Anders blijft hij er eeuwig over zeuren. Natuurlijk gooit hij het dan ook gelijk weg.

Daar gaan wel twee hele Rayaanse euro's.

'Ik ga wel weer,' zeg ik terwijl ik over mijn lippen lik om de laatste restjes nog naar binnen te werken. Mijn maag voelt wel erg leeg als het podium op stap en toch voel ik me snel weer goed zodra ik er sta. Er is niks dat er voor zorgt dat ik geen interviewer meer wil zijn. Daarvoor heb ik mezelf te hard naar de top gewerkt. Nou ja, bijna naar de top. Ondanks dat ik de show heb verzonnen, heb ik nog steeds een baas. Maar dat is nu niet iets waar ik om moet piekeren.

'Welkom bij...'

'Let's Talk!'

En precies de blije gezichten van het publiek zien, -die trouwens amper te zien zijn door het felle licht dat in mijn gezicht schijnt- is de reden dat ik het zo leuk vind.

'Vandaag hebben we een overstapper in de show. Ze begon in de schrijfwedstrijd Tienerfictie, maar door een kleine fout werd ze in Lost&Found gezet. We hebben het natuurlijk over Heyitsj_!'

Ik plof neer op mijn oranje stoel en zie een brunette het podium op lopen. Weer eens wat afwisseling, het is iets anders dan al die blondines. Ik friemel aan mijn groene stropdas als ze met een donkerblauw, zwierig jurkje naar me toe loopt. Even sta ik op om haar een hand aan te geven om dan ineens te beseffen dat ik dat echt nooit heb gedaan. Ik heb gewoon heel onbeleefd op mijn stoel gezeten en naar al hun leuke uiterlijkheden gekeken.

'Dus jij doet mee aan de Lost&Found wedstrijd?' vraag ik zodra we beiden zitten.

Heyitsj_ friemelt aan de rok van haar jurk. 'Ja,' antwoordt ze droogjes.

'Maar eerst was dit, als ik het goed heb begrepen, niet. Vind je het erg dat je nu niet meer aan Tienerfictie meedoet?'

'Nee,' reageert ze hoofdschuddend. 'Ik heb het boek Lost&Found even bekeken en ik had dan uiteindelijk liever met die meegedaan. Die wedstrijd leek me toch net iets leuker en er zijn nog niet zo veel inschrijvingen bij tienerfictie.' Haar groene ogen kijken me enthousiast aan. Ze lijkt erg veel zin te hebben in de wedstrijd.

'Ben je niet bang voor alle mensen en Raya die je voor zijn geweest? Denk je dat je kans maakt om te winnen van de andere kandidaten?'

Ze kijkt even rond en denkt even na over de vraag. 'Iedereen maakt kans, maar ik denk niet dat ik ga winnen,' geeft ze dan eerlijk toe. 'De kans is zeer klein, doordat er zo veel mensen met meer ervaring zijn en die beter kunnen schrijven dan ik.' Heyitsj_ kijkt net wat verdrietiger dan eerst, maar dat klaart gelukkig al snel op.

'Maar ik doe in de eerste plaats mee om er iets uit te leren,' komt er met een positieve glimlach uit, 'en beter te kunnen schrijven.'

'Je doet het vast goed,' zeg ik om haar een wat vrolijk gevoel te geven.

'Oh wat lief!' Heyitsj_ moet er een beetje bij lachen.

Ik had haar misschien ook nog een slush gegeven, maar iemand moest die natuurlijk weggooien. Allemaal jouw schuld Oliver.

'Heb je eigenlijk wel ooit eerder aan een schrijfwedstrijd meegedaan?' Ik ga door mijn bronskleurige haren heen en voel dat dat vervelende plukje weer is teruggekeerd. Terwijl ik aan het prutsen zit met mijn haar, antwoordt Heyitsj_ mijn vraag.

'Nee, dus het is wel een uitdaging voor mij. Ik vind van mezelf dat ik niet zo goed kan schrijven, vooral een idee uitwerken kan ik niet goed. Dus ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.'

'Ga je je dan wel voorbereiden op deze wedstrijd?' vraag ik als ik mijn haar verbeteren heb opgegeven. Waarschijnlijk staat het plukje recht omhoog als een antenne.

Haar ogen worden groot en ze kijkt me aan alsof er een ceremonie voor het schrijven is die ze helemaal gemist heeft.

'Moest je je voorbereiden?' vraagt ze me met dezelfde shock alsof ze ons nu al als een stel gekken om een vuur ziet dansen om de schrijfgoden te eren.

'Nee!' verzeker ik haar dan voor ze denkt dat raya's echt zo gek zijn. 'Het komt allemaal vast wel goed.'

Heyitsj_ laat een hoorbare zucht uit haar keel glijden. Ik glimlach schuin naar haar om er zeker van te zijn dat ik haar kalmeer en niet meer choqueer.

'Dit was Let's Talk!' roep ik uit voor ik nog iets verkeerds zeg. Ik snel me naar de kleedkamer zodra de show is afgelopen en vergeet mijn gast totaal gedag te zeggen. In de minikoelkast in mijn kleedkamer heb ik namelijk een slush puppy bewaard.

Je dacht toch niet dat het zo makkelijk ging, Oliver?