Raytis interviews

Miss. Delilah: highxtea

Zenuwachtig beet ik op de onderkant van mijn lip. Uit nieuwsgierigheid had ik voorbij de coulissen gekeken en de honderden paren ogen gezien, die mij straks zouden bekijken. Ik haatte het om bekeken te worden; mijn wangen werden dan al snel vuurrood en mijn blik werd naar de grond getrokken. Waarom ik hiervoor had gekozen, was mij dan ook een raadsel. Toch had ik niet kunnen verhelpen dat toen mij gevraagd was om een eigen talkshow te beginnen, mijn hart honderd keer harder was gaan slaan. Ik vervloekte mijn hart die mijn hoofd zo van de wijs had gebracht, waardoor er een 'ja' uit mijn mond was gerold.

Vanachter de coulissen wierp ik een vluchtige blik op het podium, waardoor ik zag dat het licht was gedimd. Ik zuchtte eens diep, zei tegen mezelf dat het niet verkeerder kon gaan dan bij Max Weijters; de interviewer die zijn broek omgekeerd had aangehad – het was als een lopend vuurtje rondgegaan – en liep toen zo vastberaden als mogelijk het podium op. Daar plofte ik neer in een grote, paarse fauteuil, waar ik meteen in weg zakte.

'Welkom bij Miss. Delilah!' schreeuwde ik, met tussenpozen bij de woorden en een lange uithaal aan het eind; het gebruikelijke wat je hoort bij zo'n talkshow.

Gejuich barstte los, waarna het licht langzaam weer aanging. Het felle licht brandde in mijn ogen en ik moest er moeite voor doen om mijn hand niet voor mijn gezicht te plaatsen. Toch was ik ergens blij met het felle licht toen ik besefte dat ik daardoor minder mensen kon zien. Opgelucht haalde ik zachtjes adem en nestelde mij wat verder in de stoel.

'Tienerfictie moet nog even op stoom komen, maar toch hebben we al drie personen! En die derde persoon mag ik vandaag gaan interviewen. Ze is dertien jaar oud, houdt van tekenen en is geen ochtendpersoon. Geef mij een luid applaus voor... Luca!'

Er werd gefloten en geapplaudisseerd, terwijl er een blondharig meisje binnen kwam lopen. Ze schonk het publiek een stralende glimlach toe, waarna ze tegenover mij ging zitten.

'Dus, Luca – mag ik je zo noemen? -, ik mag dus blij zijn dat wij een avondshow zijn of niet?' vroeg ik haar.

'Ja, natuurlijk mag je me zo noemen! Graag zelfs. Hoe zou je me anders moeten noemen?' Ze lachte even snel. 'En ja, je mag inderdaad blij zijn dat dit een avondshow is. Als dit een ochtendshow zou zijn geweest – is dat eigenlijk wel wat? -, zou ik echt een kreng zijn. En ik zou waarschijnlijk niet komen opdagen,' ratelde ze.

Ik glimlachte. Het meisje was zo vrolijk dat je je er zelf ook helemaal blij van werd. Ik merkte op dat ze niet stil kon zitten. Ze bewoog altijd wel iets; als ze niet op de armleuning van de stoel liep te tikken, waren het haar benen wel die heen en weer zwaaiden.

'Je doet mee aan de wedstrijd Tienerfictie, maar er moest waarschijnlijk ook een begin zijn. Wat was dit begin voor jou? Hoe ben je begonnen met schrijven?' Ik keek haar nieuwsgierig aan.

In Raytis waren schrijvers de belangrijkste personen en dat was dan ook waarom de meesten schreven. Echter, bij mensen was dat niet zo. Daarom was ik benieuwd wat haar reden voor het schrijven was.

'Nou, ik vond lezen al leuk zo lang als ik me kan herinneren – vet lang dus. En ergens in augustus vorig jaar vertelde een vriendin van mij over Wattpad – dat is een site voor schrijvers én lezers. Zo ben ik begonnen met schrijven en moet ik stiekem bekennen dat ik heel graag schrijfster zou willen worden.' Haar bruine ogen twinkelen aan het idee dat ze dat ooit zou kunnen worden.

Wat voor ons Raya's iets gewoons was, was dat het op de Aarde blijkbaar niet. Grappig hoe groot verschillen konden zijn.

'Natuurlijk kunnen we niet van jou een schrijfster maken, maar we zouden je wel kunnen helpen beter te worden. Is dat de reden dat je mee doet aan deze wedstrijd? Of is het iets anders?' Ik begon me steeds beter in de rol van de presentator voelen, mede door het feit dat ik écht nieuwsgierig was.

Ze friemelde eventjes aan haar shirt, iets wat ze bij de vorige vragen ook al had gedaan, en antwoordde toen: 'Ik ken iemand op Aarde en die prees Raytis helemaal die lucht in. Toen ben ik natuurlijk gaan kijken en Tienerfictie leek mij een echte uitdaging; ik heb het namelijk nog nooit geschreven. Je leert er dus van, weet je wel?' Ze schonk het publiek een brede glimlach, dat meteen begon te klappen.

Die kleine had het publiek in haar broekzak, bedacht ik me met een glimlach.

'Aangezien je er niet zo bent, heb je waarschijnlijk enige voorbereiding getroffen, niet waar?' Ik ging op het puntje van mijn stoel zittend, het meisje nieuwsgierig gadeslaand.

'Nou,' – ze bloosde lichtjes – 'om eerlijk te zijn niet echt. Niet dat ik denk dat ik er te goed voor ben of zo – helemaal niet! Alleen... Nou ja, ik denk dat ik het me een beetje laat aanwaaien.'

'Ach, het zal je vast wel lukken.' Ik knipoogde. 'Heb je nog iets te zeggen tegen je mede kandidaten?'

'Ik zou ze erg graag succes willen wensen! Doe jullie best! Veel geluk!'

'Bedankt voor deze mooie woorden, Luca. Ik vond het erg leuk om je zo wat beter te leren kennen.' Ik richtte me tot het publiek. 'Geef nog een groot applaus voor Luca!'

Het applaus was overdonderend en het kleine meisje glimlachte, waarna ze bijna huppelend het podium af liep.

'Volgende week weer een nieuwe gast en een nieuw gesprek – vanzelfsprekend. Ik hoop jullie dan allemaal weer te zien bij Miss. Morgan!' Weer haalde ik uit op het eind, waarna het licht werd gedimd en ik het podium afliep.

Hoe ik het overleefd heb? Ik denk dat het komt door de mensen met wie je praat.