Raytis interviews

Let's Talk: BFFloortje

Als een echte ninja verplaats ik me van schaduw tot schaduw. Nou ja, echte schaduwen zijn er niet met de felle lichten. Het is meer dat ik me achter -overigens best dunne- palen verstop en hoop dat ik me zo onzichtbaar kan maken. Ik heb niet door dat ik juist meer aandacht naar me toe trek.

Opgelucht slurp ik van mijn gele slush om een bekende stem achter me te horen.

'Waar dacht jij heen te gaan?'

Ik slik snel de laatste slokken naar binnen -ze kunnen me nog net geen brainfreeze bezorgen- en gooi het bekertje de prullenbak in.

'Oliver!' schreeuw ik dan met de breedste grijns die ik kan maken. Ik sla een arm om hem heen en begin snel over de grootste onzin te praten om van onderwerp te veranderen.

'.. dus dieren zouden zwart-wit moeten zijn,' is het laatste wat ik zeg voor hij mijn vage gemompel onderbreekt.

'Max,' zegt mijn beste vriend terwijl hij de "a" in mijn naam lang uitrekt. Hij kijkt met een oordelende van de prullenbak naar mij en weer terug naar de prullenbak.

Ineens komt Nouve langslopen die met een deftige blik naar ons gesprek loopt.

'Op Aarde zijn sommige dieren wél zwart-wit.' Het is niet alleen vreemd dat ze dit totaal nutteloze feit weet, maar het is vooral raar dat ze naar mijn onzin heeft geluisterd. Of beter nog, iets eruit heeft gehaald. Ik weet zelf maar half waar ik het over had.

'Is goed Nouve, ze zijn vast ook gevlekt.' Ik ga lachend door mijn bronskleurige haren heen, maar dan zie ik Nouves waarschuwende blik.

'Het is mevrouw Lindenborg voor jou!' schreeuwt ze alsof ik kilometers ver weg sta. Ze zwaait waarschuwend met haar vinger voor ze met een boze blik weg gaat.

'Nouve,' mompel ik zachtjes met een kleine glimlach. Ze is te ver om het nog te kunnen horen.

In mijn oor wordt omgeroepen dat ik op moet. Het heeft me net van Olivers preek gered over mijn zogenaamde slush verslaving. Ik en verslaafd. Grappenmaker.

'Ik moet gaan,' grijns ik als Oliver net zijn mond open doet. Met een sprintje spring ik de studio binnen. Ik kan Oliver gewoon horen zuchten achter me.

Met de standaard opening ga ik op mijn vertrouwde oranje stoel zitten.

'Vandaag zal BFFloortje in dit programma zitten. Ze heeft zich aangesloten aan de rij deelnemers van Lost&Found. Hier is ze dan: de vijftienjarige BFFloortje!'

Een rossigharig meisje komt aanlopen. Ze loopt onzeker het podium op en gaat snel naast me zitten op de groene stoel. BFFloortje bijt op haar lip en kijkt een beetje nerveus om zich heen.

'Vind je het wat, zo'n interview?' vraag ik als ik haar nervositeit opmerk.

'Het is wel een beetje onwennig. Het voelt net alsof ik ineens een beroemdheid ben of zo in plaats van een meisje dat voor de lol schrijft.'

'Het helpt vast niet nu je ook nog in deze,' ik spreid mijn armen alsof ik zo heel Raytis aan kan wijzen, 'onbekende omgeving bevindt.'

'Het is wel echt prachtig. Ze glimlacht even naar me. 'Ik heb er nog niet veel van gezien, maar het lijkt me hier fantastisch.'

'Het "lijkt"?' vraag ik een beetje verbaasd. De meesten die Raytis bezoeken nemen meestal een hele tour rond de planeet. Deze Aardbewoner weet de planeet niet eens te kennen. Als een echte nationalist voel ik me lichtelijk beledigd. 'Kende je de planeet niet?'

'Ik werd getipt door mijn vriendin Emily om mee te doen met de Lost&Found wedstrijd. Ik schrijf graag, maar ik vind het soms lastig om met nieuwe ideeën te komen. Ook lijkt het me leuk om te experimenteren met mijn schrijfstijl en dat met de wereld te delen.'

De naam Emily zegt me meteen iets. EmilyCarly is een van de mensen die ikzelf zelfs heb geïnterviewd. Een ware Lost&Found kenner. Natuurlijk zit haar uiterlijk het best in mijn hoofd. Ze was blond, helaas donkerblond, maar wel blond.

'Heb je al eerder mee gedaan met een schrijfwedstrijd?'

'Nee eigenlijk niet,' geeft ze eerlijk toe als ze op haar lip bijt. 'Ik weet ook niet hoe ik me er op moet voorbereiden. Ik laat alles denk ik op me af komen en ik probeer alles zo goed mogelijk te doen.'

Ze lijkt een beetje te twijfelen over haar antwoord.

'Heb je ook geen standaard "routine" die je hebt tijdens het schrijven, kleine dingen die je altijd doet tijdens het schrijven?' vraag ik daarom verder.

'Dat wel. Voordat ik ga schrijven, zet ik altijd keihard muziek op. Door lekker hard...' Ze stopt even met praten. '... en vals,' antwoordt ze dan met een knipoog, 'mee te zingen groeit mijn inspiratie en heb ik vaak ook zin om te schrijven. Ik heb ook verschillende playlisten voor verschillende thema's. Bij een gevoelig stukje heb ik vaak rustige muziek, terwijl ik bij vechtscènes vaak metal op heb staan. Muziek zorgt ervoor dat ik in de goede stemming kom.'

'Wie weet is dat wel de perfecte tactiek om een beroemdheid te worden hier op Raytis,' zeg ik met een knipoog.

'Ik hoop gewoon dat we er met z'n allen een leuke, creatieve en gezellige wedstrijd van kunnen maken,' antwoordt ze dan.

Ik knik naar haar. 'Dat zal het zeker worden.' En ik meen het.