Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Met een grote slok water spoel ik mijn mond en spuug ik het vervuilde water weer uit. Het nieuwsbericht van Alex had me zeker gechoqueerd. Ontploft. Ik ben nog veel te jong om te ontploffen.
Ik neem nog een slok om deze ook uit te spugen. Meteen ben ik met slush drinken gestopt. De ongezonde suikers daar kan ik nog mee leven, maar een bom dat in mijn maag zou ontploffen, dat ging misschien net wat te ver. Ik heb nog wel grenzen.
'Hey, Max!'
Er komt een blond meisje naar me toegelopen. Haar puntjes zijn groen geverfd en ze heeft een zwarte helix door haar oor heen zitten. Ik ken haar gelijk als het meisje waar ik gisteren mee uit was geweest. Even had ik overwogen om Jane te bellen, maar nu ze me na al die dagen nog niet heeft gereageerd ondanks dat afscheid, heb ik het grotendeels opgegeven. Ik besloot weer eens uit te gaan en die avond -die ik nog amper kan herinneren met de alcohol- was zeker geslaagd. De dag er na was ik met het meisje uitgegaan. Het was wel gezellig, maar ik kan vreemd genoeg Jane maar niet uit mijn hoofd halen.
'Het was leuk gisteren,' zeg ik met een knipoog voor ik wat gel haal om mijn haren goed te doen.
'We kunnen het leuker maken.'
Net als ik wat gel door mijn haren smeer, voel ik twee armen om mijn middel heen. Geïrriteerd sla ik haar weg. Een paar dagen geleden was het misschien gezellig, maar interviews neem ik serieus. Daarom vond ik het dan ook belachelijk dat Alex zomaar doet alsof ze Delilah Morgan is. Wie denkt ze wel dat ze is? Ze heeft het weliswaar goed uitgevoerd, maar ze kok het net zo goed helemaal verkloten.
'Max,' het meisje lijkt mijn onsubtiele hints niet eens door te hebben, 'kom mee.' Ze pakt mijn hand vast, maar ik duw het van de mijne af alsof het iets vies is.
'Wat doe je nou.' Ze lijkt overduidelijk mijn reden van gedragsverschil niet te begrijpen.
Ik zucht diep, doe het laatste plukje goed en draai me naar haar om. Met puppy-ogen kijkt ze me aan.
'Het wás leuk,' zeg ik dan met nadruk op de verleden tijd.
Niet-wetend hoe ze daar op moet reageren, bevriest ze op haar plek. Ik rol met mijn ogen, trek mijn groene stropdas goed en loop haar voorbij. Geen tijd om een standbeeld te verplaatsen, ik heb een interview.
'Welkom bij Let's Talk!'
Ik zwaai het publiek toe en lees kort informatie voor over de raya die ik moet interviewen. Hopelijk een blonde, hopelijk een knappe blonde. Misschien kan ik met haar mee uitgaan. Met de groenharige gaat het in ieder geval niet meer iets worden.
'Dit is de twaalfjarige CookieDonutMonster!'
Een meisje met goudblonde haren komt het podium opgelopen. Ze kijkt een beetje nerveus in de camera, maar lijkt vooral veel zin in het interview te hebben. Met een glimlach komt ze op de groene stoel te zitten.
'Hoe bevalt Raytis tot nu toe? Je bent er al een tijd geleden naar verhuist.'
'Het is supercool aangezien alle plekken zo mooi zijn,' haar blauwe ogen vergroten enthousiast alsof ze een paar plaatsen in haar hoofd heeft, 'en alle mensen zijn heel aardig.'
'Maar je bent hier niet alleen om als tourist rond te wandelen.'
'Nee,' ze schudt haar hoofd en moet er zelf een beetje om lachen. Haar lach valt zachtjes weg, maar haar meligheid glinstert nog in haar ogen. 'Ik doe mee aan een wedstrijd.'
'Welke wedstrijd?' vraag ik haar snel. Ze lijkt net een bom dat iedere moment kan ontploffen in luid gelach.
'Lost&Found. Ik heb me al eerder ingeschreven voor een wedstrijd, maar die stoppen dan ineens.' CookieDonutMonster kijkt bedenkelijk en ik knik haar begrijpend toe.
'Gelukkig kan ik je verzekeren dat Raytis' wedstrijden nooit zomaar stoppen.' Ik kom dichterbij te zitten om in haar oor te fluisteren: 'Koningin Morgan zou al die oproer nooit aan kunnen.'
Ik had er niet goed over na gedacht en heb met die zin de bom laten ontploffen. Haar meligheid heeft haar zo sterk te pakken dat ze niet meer te stoppen is. Ik kijk verward om mij heen, maar besef me dan dat niks gaat werken. Even overweeg ik zelfs nog om met de stoel te gaan slaan, maar dan houdt ze gelukkig op met lachen en kan ik het interview voortzetten.
'Ik ben een beetje melig,' geeft ze toe alsof ik het nog niet doorhad. 'Ik moest laatst zo erg lachen dat ik van mijn stoel was gevallen.'
CookieDonutMonster pinkt een traantje weg en lacht nog even kort.
'Heb je al verwachtingen van de Lost&Found?'
Ze gaat rechtop zitten en het is net alsof ze haar hele lachbui niet heeft gehad. 'Ik heb vooral zin om te lezen hoe anderen het doen, maar ik ga écht huilen als ik horror moet schrijven.' Ze kijkt me aan alsof ik met mijn magische toverstaf moet zwaaien om de opdrachten te veranderen.
'Ik ben laatst eindelijk van mijn bloody mary angst af,' zegt ze om er bovenop te gooien.
'Heb je daarnaast nog onzekerheden over de wedstrijd.'
'Ja,' zegt CookieDonutMonster. 'Er zijn natuurlijk mensen met veel meer ervaring en dat maakt het moeilijk. Alsnog heb ik wel vertrouwen in mezelf.'
'En ik in jou,' ik glimlach naar haar,' want je gaat het vast prima doen.'
'Dank je, jij hebt het interview goed gedaan.' Ze giechelt er een beetje bij en ik sluit snel de show af voor de bom opnieuw ontploft.
