Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Na het fiasco bij Max heb ik elk moment dat hij met mij en Drey wou afspreken gecanceld, omdat ik zogenaamd ziek was, eigenlijk omdat ik Drey gewoon eng vind als hij dronken is; ik spreek wel een keer met ze af als er geen bier is, ook al vind ik dat zo lekker. Wat Drey tegen me zei toen vond ik nogal.. tja. Ik zou niet graag mijn eerste kus met hem delen, als je het niet erg vind.
Gisteren was ik gebeld door Marley; omdat hij het interview van Max geen succes vond, dat ik dan maar een interview moest doen met een beroemdheid. Amelia kroon had hij aangewezen, de kunstenares die de schilderijen in het kasteel van koningin Morgan had geschilderd, en andere meesterwerken. Heel bijzonder vind ik haar niet, ze schildert maar. Zelfs dan vind ik Gerrit de slak uit de aardse tv serie Spongebob nog interessanter.
"Alex, Amelia heeft vertraging, je zult je interview van middag moeten doen." Marley's assistent staart me aan alsof ik iemand als Amelia zelf ben. Je weet wel, van dat soort fangirls die naar je kijken alsof je god bent. Heb ik even geluk dat ik alleen een interviewer/reporter ben, en niet een beroemd persoon als die oppervlakkige nero met al zijn fangirls, de deur open willen breken me een hoofd.
Ja, dat heb ik gehoord van Max ja. Hij was na zijn interview ook een beetje geschrokken; ik weet niet waarom. Misschien moet ik hem even opzoeken, in plaats van hier zitten niks te doen.
Gelukkig was het niet al te moeilijk om hem te vinden, maar hij was niet erg blij, hij zat in zijn kleedkamer, weer zonder shirt, maar nog wel met een nog niet geknoopte stropdas om zijn nek.
Hoe krijgen al die jongens de dingen toch geknoopt, ik weet het echt niet, hoor.
Ik probeer een beetje het feit te vermijden dat hij nog steeds geen shirt aan heeft, terwijl ik naast hem ga zitten. "Wat is er, Max?" Hij kijkt op. "Oh, hey." Ik kijk hem vragend aan. "Euhm, Marley heeft me verplaatst naar een andere studio.." Ik scan zijn gezicht, maar ik weet het al. Ik zag zijn interview op de tv, zijn oranje stoel nergens te bekennen.
Hij haalt een hand door zijn warrige bruine haar, waardoor zijn tato in zijn nek zichtbaar wordt, een kompas. Ik had hem wel vaker gezien. "Ik ben niks zonder mijn oranje stoel, het is gewoon..." "Anders?" Vul ik hem aan. Hij knikt. "Je hebt het eerder door voor ik het zelf kon zeggen," lacht Max. Gelukkig kan hij weer lachen; het zou wel jammer zijn als zijn dag (of week natuurlijk) verpest zou zijn nu.
"Alex! Amalia is aangekomen, ze wacht op je in je studio." Ik zeg even gedag tegen Max en loop de weg terug nar mijn studio, geen haast. Ik bedoel, als een heel interview verplaatst kan worden kan ik ook wel een aantal minuutjes te laat komen lijkt mij. En daarbij; ik was daarvoor wel op tijd, geloof me, je kan niet twee keer op een dag op me rekenen om op tijd te zijn.
-
"Dus, ik ben Alex, welkom bij chocotijd." Ik schud haar hand. Amalia kijkt me aan met een glimlach, ze ziet er best aardig uit zo. Ze draagt een spijkerbroek met een simpel zwart shirt, haar gitzwarte haar zit in een losse knot, ze voelt zich waarschijnlijk niet al te nerveus als al die tiener meisjes die allemaal chique jurken en drie honderd lagen make-up op hun gezicht hebben. "Dankjewel, Alex," beantwoort ze me. Ergens schat ik ergens rond vijftig jaar, maar ze gedraagt zich als een oudere vrouw.
"Dus, Amalia, hoe lang werk je eigenlijk al als schilder van koningin Morgan?" Ik pak ondertussen even een chocolaatje, aangezien niemand anders ze op eet. "Oh, nou, nu je het zegt. Ik zou het niet weten.. vijftien jaar?" "Hoe oud bent u dan?" ze lacht. "Die vraag krijg ik vaker. Ik ben achtenveertig jaar, meerdere mensen schatten me vijfenvijftig, of zo."
"Heb je voor je carrière als kunstenares nog een andere baan gehad?" ze knikt. "Jazeker. Je zou het niet zo snel verwachten, maar ik was Aardrijkskunde docente op een middelbare school." Ik was inderdaad even geschokt. Amalia zag er zeker niet uit als een docente, nou ja, niet dat je dat zo snel ziet, maar dat soort types heb je. Je zou het echt niet zo snel van haar denken, zoals ze zei. "Hm, intressant," zeg ik "Heb je wel nog andere hobby's?" "Nou, eerlijk gezegt hou ik het graag bij schilderen. Af en toe teken ik maar meer talenten heb ik niet. Zodra ik ergens niet goed in ben vind ik het ook niet zo leuk om te doen, weet je wel." Amelia verschuift zichzelf even, tot mijn verrassing pakt Amelia een stukje chocolade en gaat weer recht zitten. Ook weer zo iets opmerkelijks; niemand durfde ooit een stukje te pakken omdat het 'Onbeleefd' is. Die stukjes staan daar toch niet voor niets, anders had ik ze daar ook niet neergezet.
"Is er iets wat je altijd al hebt willen weten?" Ze knikt even. "Ja, ik zou altijd al willen weten hoe de aarde precies is ontstaan, ik vind het echt heel boeiend." Ik glimlach, van alle interviews die ik gezien heb was dit een van die antwoorden die je zo vaak zag, een beetje jammer, ik begon net het idee te krijgen dat ze een beetje apart en uniek was.
"Heb je kinderen?" Ze lacht even. "Oh god, nee. Ik haat kinderen, nou ja, ik vind ze wel lief en schattig, maar ik kan er maar niet aan denken om niet meer vrij uit dingen te kunnen doen of de hele tijd kinderen aan je benen te hebben hangen." "Ja, dat is dan weer het nadeel hè, maar niet dat ik er over kan mee praten, ik ben pas zestien." Amelia kijkt me een beetje raar aan. "Grappig, ik had verwacht dat je achttien was," zegt ze op een lachende manier "Mag ik je wat vragen?"
"Uhu?" Het klinkt heel dom, maar ja. "Doe alsjeblieft geen slechte dingen en ga om met goede mensen oke? Er zijn meer slechte mensen dan je denkt, lieve schat," fluistert ze tegen me. "Okè."
"De laatste vraag voor deze keer, je hebt al een aantal jaren gewerkt voor koningin Morgan, wat viel je daarbij zo op?" ze glimacht. "Nou, de manier hoe ze is als ze niet voor de camera's staan. Ze mag dan nogsteeds oh zo vol van zichzelf zijn, maar ze kan ook echt wel lief zijn als het om sommige zaken gaat." Ik knik.
"Bedankt voor je komst en ik wens je een fijne dag!"
-
"Dus, ging het een beetje goed?" Lilly staart me een beetje aan. "Ja hoor, hoe gaat het?"
Na een tijdje praten met Lilly besluit ik maar om naar mijn appartement te gaan en een film te kijken of zo. De raytis producties zijn eerlijk gezegt heel slecht, dus kijk ik alleen aardse films die ze benoemen tot "Disney" een soort tekenachtige stijl die meer bedoelt is voor acht jarige enzovoort, maar ja, ik vind ze te cute. En daarbij had ik laatst een typische aardse tiener film genaamd "Mean girls" gezien en ik vond er echt helemaal niks aan.
