Natuurlijk kan nooit een gehele planeet alleen maar leven op serieus nieuws. We hebben knappe beroemdheden en televisieshows nodig. Hier heb je dat allemaal in één. Sommige geïnterviewden zijn zelfs echte mensen van wattpad. Jijzelf kan ook in dit b...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Er klinkt een zoemend geluid door mijn kamer heen. Als gevolg van mijn wekker trek ik juist mijn dekens verder op. Ik heb absoluut geen zin om op te staan.
Het irritante van mijn gezoem zet zich voort en ik verstop mijn hoofd onder mijn witte kussen. Ik weiger mijn ogen open te doen. Ik wil helemaal niks doen. Mijn gedachtes zijn de hele avond lang naar Jane gegaan. Ik begon haar echt leuk te vinden en net als ik het dan toegeef, gebeurt... Zelfs in mijn eigen gedachtes durf ik het niet uit te spreken.
Bijna val ik weg om in slaap te vallen, maar dan voel ik iets hards tegen mijn hoofd aan.
'Zet die wekker stil!' roept Jabby vanaf de andere kant van mijn kamer. Ik kom vanonder mijn dekens vandaan en zie een schoen op mijn bed liggen. Jabby's schoen natuurlijk.
'Moest je niet iemand interviewen?' vraagt hij me terwijl ik mijn wekker uitzet.
Het duurt een seconde voor ik me realiseer waar hij het over heeft. Het interview was ik helemaal vergeten.
Snel sla ik de dekens van me weg en maak ik me klaar om naar de studio te gaan. Ik heb zelfs niet meer de tijd om een stropdas te pakken. Ik gris er later wel snel één uit mijn noodvoorraad.
Ik houd een appel vast tussen mijn tanden, neem een doosje kauwgom mee en ren met mijn andere spullen het appartement uit. Het is niet moeilijk om voor te stellen dat Jabby op dit moment met zijn ogen rolt.
---
'Welkom bij Let's Talk!' hijg ik als ik de studio binnen kom hollen. Ik wacht niet eens tot het publiek de zin af maakt.
Er zit al een meisje klaar. Ze tikt nerveus op de oranje stoel en kijkt me afwachtend aan. Het enige wat ik kan doen is net zo verward terug staren.
Zij. Zit. In. Mijn. Oranje. Stoel.
Met een wat ongemakkelijke glimlach ga ik op de groene stoel zitten. Ik voel me alleen helemaal niet op mijn gemak en mijn ideeën voor vragen blijven uit.
'Hoi,' zeg ik daarom. 'Jij bent fenyadewildeboer, hè?'
'Ja,' antwoordt ze terug. Er valt een stilte wat de hele situatie alleen maar meer ongemakkelijk maakt. Na een paar seconden kan ik er al niet meer tegen. Ik sta op en wurm me in het plekje naast haar. De stoel is duidelijk niet gemaakt voor meerdere personen. Mijn bronskleurige haren kunnen haar lichtbruine krullen haren. Ze kan zich niet eens meer omdraaien om me met haar groenblauwige ogen aan te kijken.
'Je doet mee aan de Tienerfictie!' zeg ik zodra de inspiratie ineens weer in mij opkomt. 'Heb je al vaak in tienerfictie geschreven?' Ik wurm mijn linkerarm tussen ons vandaan om ruimte te maken. Niet-wetend waar ik hem anders moet laten, sla ik hem om haar heen. Helaas schudt ze die van zich af. Een beetje ongemakkelijk laat ik hem in mijn nek hangen. Mijn elleboog komt bijna tegen haar achterhoofd aan.
'Ik heb voor deze wedstrijd gekozen, omdat ik juist nog niet echt veel tienerfictie heb geschreven. Ook leek het me wel... interessant.'
Dat laatste kon net zo goed gericht zijn op mijn armen die in rare hoeken draaien. Waarom gaat ze niet ergens anders zitten?
'Ik houd wel van een uitdaging,' maakt ze haar antwoord af.
Fenyadewildeboer probeert op te schuiven, maar zo veel plek is er niet. Het laat de oranje stoel wel een beetje naar rechts draaien.
Gefrustreerd wurm ik me uiteindelijk toch uit mijn vertrouwde stoel en plof ik als ik geïrriteerd kind terug op de groene stoel. Groen heeft overduidelijk niet de superpowers die de oranje stoel heeft. Mijn vragen zijn dan ook gelijk op.
Zo subtiel mogelijk strek ik mijn been uit om de stoel toch aan te kunnen raken. Fenyadewildeboer kijkt er een beetje bevreemd naar. Ik negeer het.
'Heb je wel al bepaalde verwachtingen voor de wedstrijd?' Ik probeer zo comfortabel mogelijk te gaan zitten, maar kan maar niet de juiste positie vinden. Zeker niet nu mijn been zo vaag naar links is gestrekt. Tot mijn pure frustratie kan deze groen stoel ook helemaal draaien. Deze stomme stoel heeft nodig een upgrade nodig
'Ik heb niet echt bepaalde verwachtingen. Misschien alleen dat het best nog wel eens moeilijk kan gaan, maar verder laat ik me gewoon verrassen.' Ze kijkt ook verrast op als ik me ineens verplaats om op de rode bank te gaan zitten. Nu kan ik gemakkelijker de oranje stoel aanraken.
'Denk je wel dat je een kans maakt om de winnen? Aangezien je nog niet veel tienerfictie hebt geschreven, mis je wel die ervaring.'
'Ik doe het daar ook niet echt voor,' geeft ze dan eerlijk toe. Ze vindt het moeilijk om niet naar mijn voet te kijken. Ik beweeg heen en weer met mijn voet zodat het lijkt alsof het naar haar zwaait. Het is nu toch al ongemakkelijk. Ik kan er net zo goed mee doorzetten alsof het expres is.
'Ik doe het meer omdat ik het gewoon leuk vind om te doen.'
Ik knik naar haar en laat mijn voet gelijk met mijn hoofd buigen. Het maakt de sfeer er alleen maar ongemakkelijker op.
'Oké!' komt er dan zuchtend uit als ik normaal ga zitten. Ik richt me op het publiek en merk vreemd genoeg dat velen een telefoon op me hebben gericht. Een paar flitsen gaan nog af. Met een opgetrokken wenkbrauw sluit ik mijn interview maar snel af.
