Raytis interviews

Miss. Delilah- Alex: Deliriorum

Ik loop rustig door de gangen, zoekend naar Max. Hij negeert me nu al een week terwijl ik telkens sorry wil zeggen. Ik maak me écht zorgen en dat is niet goed voor het nieuws. Ik raak telkens afgeleid als ik aan hem denk en dan snapt niemand mijn zinnen meer.

Dit moet stoppen.

Dit gedeelte ziet er zo veel leuker en gezelliger uit dan het nieuwsgedeelte. Nu snap ik wel dat er zo een strijd was om die laatste baan als interviewer.

Ik weet dat mijn baas het me verboden heeft om hier rond te lopen, maar dan verstop ik me maar als hij langs komt.

Ik zie Max lopen, dus loop ik zachtjes naar hem toe om hem te laten schrikken. "Alex! Wat doe jij hier?" Hij schrok, wat het leuker maakte, want dan ziet hij er schattig uit.

Ik lach. "Ik zocht naar jou." In plaats van vrolijk te kijken, kijkt hij paniekerig om zich heen.

"Je mocht hier niet meer komen." Hij pakt mijn schouders vast en wilt me naar de uitgang duwen, maar dan zegt iemand wat.

"Delilah? Je moet zo op, Deliriorum wacht op je." Ik schrik. Dat is de stem van de nieuwe jongen. Zou iemand hem gehaald hebben, omdat ze me opgemerkt hebben?

Nee, vast niet.

Wacht, hij zei Delilah. Ik ben geen Delilah.
Ik wist wel dat het me zou lukken.

Eén voor Alex, nul voor de regels.

Ik wil weglopen, maar voor dat me lukt pakt de man mijn arm vast en trekt me naar het podium. Nee. Hij dacht het echt.

Shit, waar heb ik mezelf in gewerkt?

"De show start over drie seconden." Ik kijk in paniek naar Max. Hij staat een beetje geschokt achter me.

Waarom doe je niks?

Mijn baas kijkt woest naar de gast die achter me staat, maar dan gaat het groene licht van de camera aan. Ik moet wel op.

Ik probeer alle interviews voor me te zien, maar kom tot conclusie dat ik nog nooit Miss. Delilah heb gekeken. Ik ga mijn best doen. Ik ga ze allemaal van hun stoel blazen. Misschien heb ik niks voorbereid, maar dit kan ik.

"Welkom bij Miss. Delilah!" schreeuw ik naar de zaal. Wanneer ik me wil verontschuldigen dat ik Delilah niet ben, gaat het publiek hard juigen.

Ik besluit om het hierbij te laten.

"Hier is de gast van vandaag, Deliriorum!" Mensen beginnen 'oeh' geluidjes te maken, wat ik wel grappig vind.
Dit is zo anders dan het nieuws.

Een lang meisje met golvend lange blonde haren en blauw, groene ogen komt het poduim op.
Ze lijkt een beetje zenuwachtig, maar dat verdwijnt als vele mensen klappen. Ze gaat zitten.

Ik geef haar een hand.

"Dus, Deliriorum, hoe oud ben je eigenlijk?" Ik vraag gewoon de eerste vraag die in me opkwam, maar niemand blijkt het me kwalijk te nemen.
"Ik ben veertien lentes oud." Ze vertelt het rustig. Wat een apart antwoord.

"Hoe ruim is jouw fantasie?" Ik begin me op mijn gemak te voelen en luister aandachtig.
"Zeer ruim, dit heb ik altijd al gehad en ik vind het wel tof."

"Wat vind je van Raytis? Wat weet je er tot nu al van?" Mijn vraag is simpel, maar het lijkt haar te interesseren.
"Ik vind het super tof! Vooral koningin Morgan vind ik fantastisch!" Ze haalt even adem en glimlacht.
"De interviews en het nieuws zijn ook wel leuk."

"Heb je al met andere wedstrijden mee gedaan?" Er staat water voor me klaar, dus ik maak er gebruik van.
"Ik heb er nog niet zo veel ervaring mee, maar ik zie het wel heel erg zitten."  Zelfverzekerd kijkt ze in het publiek, net als ik.

Ik wist dat ik dit kon.

"Wat zijn je hobby's?"
"Ik doe aan drama, trampoline springen en chiro. Dit zijn een soort padvinders in nederland." Ze ziet er opgefleurd uit omdat ze het met iemand heeft kunnen delen, lijkt het, maar dat kan ik natuurlijk ook verkeerd hebben.
"En ik doe aan schrijven, natuurlijk."

"Wat zou je willen veranderen aan de wereld als dat kon?" Ze denkt eventjes na, maat het antwoord is al snel te binnen geschoten.

"Het is misschien clichè, maar ik vind dat de oorlogen en de ongelijkheid moeten stoppen."
Ik wou verder gaan, maar ze heeft een veel langer antwoord.
"Dit gaat natuurlijk over racisme, maar ook belachelijke dingen als populairiteit en pesten. Er zijn zoveel slechte dingen op aarde, maar dat kan je als individu niet zo goed beschrijven." Ze neemt een hap adem. "Dus laten we allemaal maar beginnen met het zelf ervaren."
Ik knik instemmend.
"Mooie woorden."

Ik moet even bij komen van schok van net, maar ik richt me al snel op het interview.
"Waar word jij door geinspireerd voor je boeken?"

"Mijn boeken zijn eerlijk gezegd nergens op gebaseerd. Het gebeurt wel vaak dat als ik een boek lees, een idee krijg in dat genre. Ideeën kunnen van de meest random dingen komen. Bijvoorbeeld als ik in de auto zit."

"Wat verwacht je van deze wedstrijd?" Ik zie Max seinen dat ik moet stoppen, maar ik negeer het. Dit gaat me lukken.

Ziet hij dat niet?

"Ik verwacht toffe opdrachten, maat ook dat ik iets bij leer."
Ze knikt, als zekerheid dat ze goed vind wat ze heeft gezegt

"Wat zou je doen als je onze koningin Morgan in het echt mocht ontmoeten?" Ze kijkt opgewekt.
"Dit zou ik speciaal doen. Misschien met een speciaal gedicht of dansje, want het zou een echte eer zijn."

"Vind je Raytis beter dan Aarde?"
Dit is eigenlijk waar ik nooit echt aan twijfel.
"Ja, Raytis is veel vrolijker, het het heeft veel minder gezeur."

"Hoe zou je jezelf omschrijven?"
Max kijkt me aan en even vergeet ik om te luisteren.

Stop.
Ik moet nadenken.

"Ik ben een zeer opgewekt persoon, maar ik ben wel vaak geïrriteerd.
Anderen zouden me omschrijven als verlegen, maar als je me kent zeer vrolijk." Ze gaat met een hand door haar haar en ik zie Max naar haar kijken.
Een steek van jaloezie gaat door me heen en ik probeer het te negeren.

"Dit was het interview," zeg ik tegen haar. "fijn dat je langs kon komen." Ik geef haar weer een hand en laat haar weglopen.

"Dit was het interview met Deliriorum, tot de volgende keer."

Ik loop van het podium af en Max, mijn baas en de onbekende jongen staan met een open mond te kijken.
"Wat was dat nou?" Ik haal mijn schouders op.

"Natuurtalent," grijns ik.