Raytis interviews

Special: Max Weijters

Het is een vreselijke dag en het helpt niet bepaald dan mijn humeur gisteren ook echt bagger was. Nog nooit heb ik in bed gelegen op een zaterdag. Althans, niet alleen.

Er klinkt heftig geklop op mijn deur en ik omklem mijn kussens bij mijn oren. Het is alweer begonnen hoor.

'Max! Max!' roept Oliver. 'Het is tijd om op te staan!' Twee andere voegen zich bij het geklop bij zodat de twee jongens optimaal kabaal kunnen maken. Als iets plots klapt ga ik verschrikt rechtop zitten. 'Niks aan de hand!' hoor ik Jabby verontschuldigend roepen. 'Wat doe je nou?' roept Oliver daarbij uit. 'Hé,' verdedigt Jabby zich, 'het is niet alsof ik een regel heb gebroken.'

'Jongens!' Ik sta op om de deur te openen en doe dat met een geërgerde blik. Jabby en Oliver kijken me met stralende gezichten aan. Oliver verstopt iets achter zijn rug. Ik kan nu al raden dat het cadeau niet is ingepakt, en als dat wel is gedaan, zal ik het moeilijk open kunnen krijgen met al dat plakband.

'Je had geen cadeau hoeven kopen,' zeg ik dan ook eerlijk.

'Maar we wilden je wat geven,' zegt Oliver als hij met uitgestrekte armen het cadeau overhandigd. Jabby kijkt me nog aan met een hoe-wist-je-dat-we-een-cadeau-hadden blik. Als die blik überhaupt bestaat. Of het bestaat of niet, dat was precies het soort geschokte gezicht dat ik bij Jabby kon vinden.

Met een glimlach kijk ik naar het zwarte doosje. Toch beter dan mijn verwachtingen: geen plakband en ook toch in een net doosje gestopt.

'Maak dan open!' hoor ik een meisje ongeduldig roepen. Ik kijk over de schouders van Oliver in de ogen van Alex.

'Wat doe jij hier zo vroeg?' vraag ik verbaasd. Alex is wel vaker binnen geweest, maar dat was tijdens feestjes. Ik vind het altijd minder erg als mensen bij een feest langskomen, dan heb je tenminste een excuus over de rotzooi.

'Vroeg?' roept Jabby dan uit. 'Het is al twaalf uur joh, gewoon middag. Niet iedereen slaapt zo lang uit.' Hij schudt afkeurend zijn hoofd.

'Maar het is zaterdag!' verdedig ik mezelf. Jabby lijkt niet overtuigd te zijn. 'Wat doe je anders in het weekend.'

'Verjaardagen vieren misschien!' roept Alex dan uit als ze zich tussen de twee jongens in wurmt. 'Kom op, openen dat ding. Dan kan ik mijn cadeau geven die natuurlijk veel beter is.'

Oliver schudt heftig zijn hoofd daarop en mompelt een 'we weten het echt wel beter dan jij' waarop Jabby instemmend knikt. Alex zucht alleen en kijkt me afwachtend aan. Alle ogen zijn nu op mij gericht en ik haal schouderophalend de deksel van het doosje af. Er bevindt zich een zwart armbandje in met gouden letters die de naam van mijn show weergeven. Eraan zit ook een hangertje met een kompas. Vroeger droeg ik altijd armbandjes, omdat mijn vriendin -inmiddels allemaal exen- ze aan me gaven. Sinds Zara heb ik alleen met niemand meer wat gehad.

'Past bij mijn tatoeage,' zeg ik lachend als ik het armbandje naast mijn nek houd. De tattoo in mijn nek was overigens eerst nog een heel gedoe toen ik kwam werken als interviewer. Marley had er het een en ander over te zeggen net zoals dat het mensen af kan schrikken. Even heb ik overwogen om een soort sjaal te dragen, maar met een stropdas staat dat echt niet. Gewoon een sjaal binnen dragen vind ik ook al absurd. Ook was mijn tattoo weghalen sowieso geen optie, het had te veel betekenis.

'Tof jongens, dank je wel.'

'Mijn beurt!' zegt Alex dan als ze iets in mijn handen duwt. Ze heeft meer plakband dan cadeaupapier gebruikt. 'Ja sorry,' verontschuldigt ze zich als ze mijn blik volgt, 'ik heb niet echt inpak-skills.'

'Het valt nog mee in vergelijking met hoe Jabby het had ingepakt vorig jaar.'

'Nou-hou,' zucht hij gelijk na hij zijn armen als een klein kind over elkaar slaat, 'ik had gewoon niets in huis.'

'Maar servetjes, Jabby,' voegt Oliver zich bij het gesprek, 'met servetjes inpakken, dat kan toch echt niet?' 

Ik wend mijn blik van Jabby als ik iemand op de deur hoor kloppen. Als ik een sleutel in het slot hoor gaan, weet ik gelijk wie het is. Met rollende ogen kijk ik naar Jabby. Alex en Oliver die de situatie niet volgen, kijken mij verbaasd aan.

'Serieus Jabby,' fluister ik naar hem, bang dat Lilly het kan horen.

'Je hebt Alex ook een sleutel gegeven.'

'Maar dat is anders.'

Oliver geeft me een zachte tik tegen mijn schouders en wil daar een discussie over hebben. 'Alex wel en ik niet?' wil hij vragen, maar Lilly is hem voor.

'Sorry dat ik te laat ben!' roept Lilly als ze de woonkamer binnen komt. Zoals gewoonlijk heeft ze haar oranje lippenstift op dat altijd in fel contrast staat met haar getinte huid. 'Ik kom de jarige even feliciteren.'

In plaats van dat te doen, geeft ze echter eerst een kusje aan Jabby voor ze naar mij richt. 'Gefeliciteerd!' Even staat ze gewoon tegenover me, zich afvragend of ze me nu een knuffel of een hand moet geven.

'Dank je wel,' zeg ik met gespreide handen om maar het initiatief te nemen. Zo ongemakkelijk tegenover elkaar staan heeft ook echt geen zin.

'Waren dat alle mensen?' vraag ik aan het viertal die een stuk vrolijker kijken dan de jarige. Ondertussen friemel ik nog aan Alex' cadeau, maar het plakband heeft het niet makkelijk gemaakt. Ik hoor het cadeaupapier dan eindelijk scheuren en wurm er een stropdas uit. Het is wit, de enige kleur die ik nog niet had.

'Dank je wel, Alex.'

'Zie je wel dat mijn cadeau de beste is,' lacht ze Oliver toe.

Jabby schudt zijn hoofd. 'Helemaal niet, dat heeft hij niet gezegd.'

Terwijl die twee kibbelen rol ik simpelweg met mijn ogen als ik mijn kamer terug binnen ga. Wat zijn verjaardagen toch tijdverspilling, een jaarlijkse tijdverspilling.