Raytis interviews

Lets Talk: sannentje

Ik heb dit keer een dikke sjaal om mijn nek heen gewikkeld in plaats van een stropdas. De koud is niet meer te vatten en ik heb het gevoel dat mijn vingers er zo af kunnen vallen. Het doet ook eens pijn als de warme lucht van de studio in mijn gezicht blaast. Net alsof ik mijn eigen gezicht voel wegsmelten.

Mijn handschoen is helemaal nat en het water druipt er vanaf als ik het op de verwarming leg. Ook mijn lange jas is net een zwembad geworden. Ik hang het bij de rij andere jassen. Het is met dit soort koude weer verboden om je jassen verder naar binnen te dragen. De vorige keer had het uren gekost voor ze al onze watersporen hadden opgeruimd. Nu moet iedereen hun jassen hier ophangen boven de bak. Zelfs je schoenen moeten uit.

'Max!'

Ik hoor het kleine mannetje eerst niet. Misschien omdat ik zijn geschreeuw niet gewend ben. Meestal deelt hij zijn gedachtes met gemompel of zwijmelt hij weer over zijn baas.

'Max!'

'Jabby?' vraag ik mijn kamergenoot als hij naar me toe komt lopen. Echt klein is hij niet, maar voor hij die groeispurt had doorstaan was hij wel twee koppen kleiner dan ik.

'Wat wil je?' Ik kijk hem geërgerd aan, maar kijk wel naar beneden. Die sokken die hij aanheeft is maar al te raar. Vooral omdat ze niet dezelfde zijn. De enige sokken die ik heb zijn wit of zwart. Mij kamergenoot Jabby heeft ze in alle kleuren van de regenboog.

'Ik wil iets zeggen.' Nog iets om mij te beledigen zeker, denk ik erachteraan. Ik heb Lilly Adams nooit echt gemogen. De precieze reden weet ik niet, maar er is iets aan haar dat me niet aanstaat. Misschien door het feit dat ze veel te fanatiek met haar baan bezig is. Misschien door het feit dat ze daardoor haar vrienden afstoot. Oké, misschien weet ik het wel precies.

'Lilly had zoiets niet moeten zeggen.'

'Ik ben wel wat gewend van die nieuwsreporters,' kaats ik daarover terug voor ik de gangen door waggel. Deze vloer is echt glad.

'Lilly...'

'...is gewoon een kreng,' vul ik aan tegelijkertijd als Jabby zegt: '...deed gewoon wat haar werd gevraagd.'

Het is sowieso al een partijdig gesprek als we het over Lilly hebben. Ook al ontkent hij het, het is overduidelijk dat Jabby nog steeds tot zijn oren verliefd is op Lilly. Altijd verdedigt hij haar. Als hij eens wist hoe weinig Lilly ooit voor hem opkomt.

'Maar ik heb een interview,' onderbreek ik hem na weer wat zwijmelwoorden. Hij staat nog even voor me, twijfelt of hij dan toch iets moet zeggen, maar gaat dan uiteindelijk toch weer weg.

'Welkom bij...'

'...Let's Talk!' vult het publiek aan.

Met een grote grijns plof ik dan op mijn vertrouwde oranje stoel. Ik draai nog even een rondje voor ik mijn show begin.

'De inschrijvingen van de coverwedstrijd zijn immens snel weggegeven. Gelukkig heb ik als interviewer het toch voor elkaar gekregen nog iemand in de show te brengen. Niemand anders dan Sannentje!'

Een bruinharig meisje komt het podium een beetje onzeker opgelopen. Ze is niet de langste gast die ik in mijn show heb, maar immens klein is ze nu ook weer niet. Zodra ze zit probeert Sannentje gelijk al haar vingers in een moeilijke knoop te leggen. Als ze ze aan het einde van de show maar uit elkaar kan halen.

'Welkom op Raytis!'

'Dank je,' reageert ze met een lach. 'Raytis lijkt me een supergezellige planeet!'

Hoe is het om nu een interview te krijgen bij Let's Talk?'

Een verlegen glimlach blijft op haar gezicht, maar het enthousiasme is in haar groenblauwige ogen te zien. 'Ik vind het hartstikke leuk om een paar vragen te beantwoorden,' zegt ze er dan ook bij. 'Echt geweldig!'

'Hopelijk ben je net zo enthousiast over de wedstrijd. Waarom doe je eigenlijk met deze mee?' Ik merk dat ze haar vingers niet verder in de knoop legt. Dit kan betekenen dat ze óf minder nerveus is óf haar vingers niet verder in de knoop kan leggen. Laten we op dat eerste hopen.

'Omdat het mij heel erg leuk leek om een keer mee te doen met een coverwedstrijd.' Ze heeft het enthousiasme van de vorige vraag vastgehouden. 'Ik verwacht ook dat het een superleuke wedstrijd wordt.

'Denk je ook dat je ver gaat komen bij zo'n rayaanse wedstrijd?' Meteen heb ik spijt als die vraag mijn lippen verlaat. Haar enthousiasme wordt weg geslokt en op haar gezicht komt een zwak pruillipje.

'Nope, ik ben niet goed. Ik lig er waarschijnlijk als eerste uit.'

Snel leg ik een behulpzame hand op haar schouder. Ik houd er niet van als ik mijn gasten verdrietig maak. Het is mijn bedoeling om ze met een nieuwe ervaring de studio uit te laten lopen, een leuke ervaring.

'Het gaat er niet om hoe goed je bent. Het gaat er om dat je mee hebt gedaan, dat je iets leuks hebt gedaan.' Iets dat meer cliché is dan dat kan waarschijnlijk niet, maar toch heb ik haar wel wat opgebeurd.

'Dan heb je weer een jaar extra ervaring,' voeg ik eraan toe ook al duurt zo'n wedstrijd nooit een compleet jaar. 'Hoe oud ben je eigenlijk.'

Ineens verandert mijn indruk op het onschuldige meisje als ze me vertelt dat ze onsterfelijk is. Nooit ben ik geïnformeerd over het feit dat mensen onsterfelijk waren. Ik kijk haar waarschijnlijk zenuwachtig en geschrokken aan, want dan legt zij een hand op mijn schouder.

'Een kopje thee verhelpt alle spanning,' zegt Sannentje me.

Ik knik maar. Niet wetend wat ik tegen deze onsterfelijk alien moet zeggen. Misschien is Sannentje wel helemaal geen mens en komt ze uit een van de onontdekte planeten. Koningin Morgan zal haar zeker in de gaten houden om er zeker van te weten dat ze de planeet niet probeert over te nemen.